Vacatures waar ik van hou: deel 3

Deel 3: De realistische vacature
Vacatures waar men realistische eisen combineert met reële skills. Met andere woorden: een vacature waar men een aantal simpele taken wil laten uitvoeren maar weet ik hoeveel diploma’s vraagt (meestal puur om “niet te veel reacties te krijgen”) is niet realistisch.
Vooral de overheid en aanverwante organisaties zijn hier blijkbaar zeer zwak in. Daar houdt men van hoge diploma’s, veel procedures en allerlei vragen en extra hoepels om door te springen bij de kandidaat. Niet omdat je al dat gedoe echt nodig hebt voor de jobs, maar meestal om diegenen die de selectie moeten uitvoeren het makkelijk te maken.
Uiteraard kan je niet zomaar de lat zo laag mogelijk leggen, dat begrijp ik. Maar een vacature waar ik van hou vraagt geen master diploma om papiertjes van het ene bureau naar het andere te dragen op een saaie overheidsjob.
Nog erger wordt het wanneer men daadwerkelijk de skills en eisen wel aanpast, maar dan totaal vergeet dat er zoiets bestaat als ervaring.
Jongeren hebben het probleem dat ze worden weggestuurd bij gebrek aan ervaring. 
Ouderen worden weggestuurd omdat men enkel ervaring heeft, en niet de diploma’s (face it, in de jaren dat de dertigers en veertigers of ouder aan’t studeren waren, was het nauwelijks zo dat je ook de job deed waarvoor je ging studeren…).
Wanneer je dus op je 35 jezelf aanprijst met enkele jaren ervaring, is het meestal zo dat men niet durft zeggen “U bent te duur”, maar dan allerlei extra’s gaat vragen in de hoop dat men dan daarop een “niet voldoende” kan kleven.
Vragen aan iemand die in de jaren tachtig is afgestudeerd of hij of zij een master diploma heeft in hetgeen waarvoor hij komst studeren, is een vrij nutteloos iets meestal (enkele nichemarkten niet te na gesproken).
De echte reden achter deze hoge eisen is dus meestal radeloosheid.
Men wil de goedkoopste, meest voordelen opleverende jongere die tegelijk de ervaring en inzichten heeft van een ervaren rot, maar tegelijk dom genoeg is om mee te gaan in de bedrijfspolitiek van diegenen die de vacature uitschreven. En als het even kan heeft deze persoon de nodige diploma’s, bijgeleerde skills en certificaten en gaat hij of zij graag met eigen wagen op pad aan ene minimumloon.
Sommige bedrijven gaan hier erg ver in, wanner ik zulke vacature zie, doe ik zelfs geen moeite meer.
De vacature waar ik van hou vraagt een skillset die gelijk loopt met de vaardigheden die nodig zijn om de functie uit te voeren. 
Jammer genoeg is dat een zeldzaamheid geworden, omdat men steeds het onderste uit de kan wil, en desnoods mensen met een masterdiploma literatuur vraagt om een reeks mappen alfabetisch te rangschikken (reëel voorbeeld).
Hoe herken je ze?
Dit soort vacatures herkennen betekend dat je vaak moet doorvragen over de echte jobinhoud. De fout die velen maken is de stilste die men vraagt klakkeloos aan te nemen als een vereiste, heel vaak is dit niet het geval en kan het met minder (en met meer soms ook, maar da’s een ander verhaal).
Doorvragen en je informeren is nodig.

Wanneer je overtuigd bent van een goede inhoud/skillset verhouding die bij je past, heb je meestal een goede vacature gevonden,… nu nog binnen geraken!

Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Een stapje naar beneden, met plezier.

In afwachting van mijn langere open brief (die ik nog steeds aan het neerpennen ben) wil ik alvast kwijt dat ik niet alleen werk heb gevonden, maar dat het ook nog eens werk dichtbij is.

Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.

De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?

Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen…) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.

Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.

Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden.  De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens.  Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).

Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder… van ‘hoogbetaalde’ technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit.  En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.

Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn ‘koopkracht’ (eerdeer “koopwil”) daalt. Wat dan weer z’n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een ‘aangepaste’ leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.

Ik kies voor dat laatste… ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur ‘s middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/