Categorie: ambtenaren

doeltreffendheid

Vroeg of laat ga je als werkloze geconfronteerd worden met iets onhandigs, doms, chaotisch en bijna nutteloos.  Ik heb het hier over het product van de website-beleidsmensen, namerlijk de VDAB-website.
De site moet werklozen helpen een job te vinden en fungeert stilaan als het kloppende hart van de databanken voor werkgevers en, -nemers. De laatste jaren is er zelfs een trend in de media om de toestand van bepaalde vacatures of de ‘teller’ van deze databank als graadmeter voor de economie te laten doorgaan. Iets waar het totaal niet geschikt voor is aangezien de databank van de VDAB vooral bestaat uit afvaljobs, foute beschrijvingen en dingen die er aan de basis al gewoon nooit correct hebben in gestaan.  Om dan nog maar te zwijgen over de hokjes waarin iemand zich diplomagewijs zou moeten bevinden.  Een juiste indeling krijgen op de vdab website is bijna onmogenlijk, zeker in deze learning society waar iedereen zo graag deel van uitmaakt en waar je dus best 3-4 verschillende richting kan zijn uitgegaan doorheen heel je carriëre.

De mensen die al deze rommel bedenken en bevolken zijn een self-fulfilling prophecy: ze zijn dom, ongeorganiseerd en door deze slechte invloeden veroorzaken ze alleen maar meer werk (voor zichzelf en al die andere staatsdiensten waar het vooral draait om bezig te zijn).  Dat meer werk (door allerhande domme administratieve fouten, het verloren leggen van papieren, het elkaar tegenwerken, het niet informeren van mensen, het fout informeren van mensen uit onverschilligheid) is dan op zich weer een reden om nog meer van deze vastbenoemde nep-werklozen aan te werven.


Want dat is het volgens mij, anno 2010 zitten we met een berg ambtenaren die vastbenoemd zijn, op slecht georganiseerde diensten vaak nutteloos werk zitten te doen terwijl ze tegen elkaar lullen over hoeveel beter het niet zou zijn moest de N-VA het voor het zeggen hebben.  Alsof dat zou helpen om dit land er bovenop te helpen, organisatorisch gezien zijn deze mensen te ruggegraatloos, braaf en dom om ook maar iets te verbeteren, welke nationalistische partij er dan ook over hun vastbenoemde nepstatuten zou kunnen waken, ze zullen nog steeds niet weten hoe ze een document management system moeten gebruiken, een opleiding zinvol maken, mensen correct te informeren met het oog op minder dubbel werk of hun diensten doeltreffend laten draaien (of eventueel feedback te geven naar hogerhand wanneer de efficiëntie niet mogelijk is om andere redenen).  Maar koffie drinken en met elkaar in de kantine’s zitten lullen tot de middagpauze om is. 


Ze verstoppen zich achter nobele doelen, zoals het niet willen discrimineren van mensen, terwijl ze vaak met opzet het opleidingsniveau onhebbelijk laag trekken om zogenaamd tegemoet te komen aan de noden van een minderheidsgroep in de klas, een minderheidsgroep die ze dan blijkbaar minder genegen zijn in het stemhokje.  Ook verschansen ze zich achter het willen geven van degelijke opleidingen (en die moeten systematisch lang duren blijkbaar) terwijl men de midellen en vaak de intelligentie niet heeft om dit daarwerkelijk uit te voeren, om nog maar te zwijgen over hun systematische manier van vooroordelen te uiten. Zelf heb ik in –in tegenstelling tot het beeld dat vdab’ers over hun clienteel hebben- nog niet veel echt domme mensen gezien in zulke opleidingen, in tegendeel, meestaal staat de domste van de bende les te geven en zit de rest van de klas in de echte wereld, met bijde voeten op de grond.



Deze dienaren van de staat zijn niet meer dan een zich zelf met excuses in stand houdende bende zakkenwassers en uitgespogen trutten. 
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

nogmaals hetzelfde

Zelfs de laatste dagen van deze cursus slaagt men er in om van de VDAB uit me te verbazen inzake dilletantisme.  Educatief verantwoord omgaan met leerlingen is hen totaal vreemd, zo was vandaag nog maar eens te merken.

Het was donderdag, maar de leerkracht was al sinds enkel dagen ziek. Iedereen kan wel eens ziek worden (ook al gebeurt dat dan vrij vaak met deze docent) maar hetgeen me vooral vebaast is dat men nul komma nul idee heeft van wat met de mensen aan te vangen wanneer de leerkracht er niet is. Zelfs op de meest vierkant draaiende jobs is er altijd wel vervanging voorzien, of op zijn minst een bezigheid om de dode momenten toch enigzins nut te geven.  Hier niet.  Iemand was de ‘metro’ aan’t lezen die hij had meegepikt terwijl hij op de bus stond te wachten in de kou en regen.  Iemand zat een beetje in een boek te bladeren dat nog in de klas lag.  Dit, terwijl we thuis allemaal wel beter materiaal hebben staan, betere dingen te doen hebben en ongestoord zouden kunnen leren thuis. 
We vulden de appèl formulieren in, aftekenen dat je aanwezig was: hetgeen waar het om draait hier.

Normaal gezien, om educatief in orde te zijn, verwittig je de mensen op voorhand zodat ze niet in een lege klas komen opdagen. In mijn geval een lege klas vele kilometers en benzine van mij vandaan trouwens.
Ofwel zorg je voor alternatieve bezigheden, aangezien we toch binnen een week een groot eindexamen moeten afleggen lijkt het me niet zo moeilijk om een geschikte bezigheid te vinden: in de eerste plaats on te LATEN STUDEREN.

Maar neen, men verkiest ons acht uur lang in een stinkend lokaal zonder materiaal gevangen te zetten (want dat is het: vrijheidsberoving, men mag blij zijn dat we er geen PV van lieten opmaken door de politie).
De rit heen en terug is ook verloren studietijd trouwens. Weggeooid geld, tijd en milieubelastend rondrijden,… puur omdat men het vertikt leerlingen die een opleiding volgen te verwittigen.
Maar ach, we zijn toch maar üntermenschen nietwaar, werklozen, doppers die nul en geenerlij respect moeten krijgen en evenmin verwittigd moeten worden.  Mensen wiens naam men na enkele maanden nog steeds niet kent omdat ze geen zak interesse hebben om ons terug aan werk te helpen.

Nochtans is men er als de kippen bij om, wanneer je te laat komt ‘s ochtends, al na een kwartier op een verwijtend nasaal toontje aan je telefoon te hangen, te mailen en te sms’en.
Opeens kan het dan wèl uiteraard.  Een ambtenaar hier schiet pas in gang als hij mensen kan kloten (sorry voor al die ambtenaren die wel hun best doen… ze moeten wel ergens bestaan uiteraard en hun naam wordt besmeurd door dit soort slampampers).

Nog drie dagen te gaan, en men blijft overheidsgeld aanwenden om ons te pesten en tegelijk door middel van de meest inefficiënte constructies en middelen zichzelf aan werk te blijven helpen.
De VDAB is een verdoken vorm van werkloosheid, waar de werknemers zelf het uitschot en de uitvaagsels zijn, mensen die in geen enkel goed draaiend systeem zouden kúnnen werken vanwege te dom of te lui.

Ik kots er op.
Nog drie dagen en dan de relatieve vrijheid terugnemen, terug kunnen plannen, solliciteren,…  niet meer in eideloze files staan om dan een dag met je duimen te zitten draaien.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De meest luie ambtenaar ooit

Het gebeurd niet vaak dan mensen die in dienst zijn van de staat zich laten betrappen op typerend gedrag, je kan al eens rare dingen opmerken, maar meestal zorgen ze er voor dat ze hun kwalijke naam niet al te veel eer aan doen. De ambtenaar die ik echter voor mijn neus kreeg in de les van vandaag was duidelijk het stadium van ‘verbergen dat je niets doet’ al voorbij.

Ik had namelijk een les Frans bij de VDAB, een soort bijkomende opleiding die bij onze Groentensoep-maken cursus past blijkbaar. Je moet nu eenmaal met Franstaligen kunnen praten eens je in een Grootkeuken staat groenten te snijden n’est-ce pas?

We moesten in een ruimte wachten dat meer op een bezemkast leek dan een leslokaal, waarna een vdab ambtenaar binnenkwam die er een hippie-look op nahield. Laatste keer dat ik zulke kleding en haarstijl gecombineerd zag was op een reportage over Woodstock.

De man vertelde ons op een nasale monotone wijze dat de leerstof die hij met ons moest behandelen (Keukentermen in het Frans) niet meteen ‘toffe’ leerstof was. Meteen al een goede binnenkomer dacht ik.

Hij ging naar zijn bureau vooraan en nam een stapel papieren met daarop een hele reeks crappy gekopieerde screenshots. De luie ambtenaar vertelde ons dat de papieren in kwestie een uitleg waren over de terminologie, maar dat deze waren overgenomen van een website. Deze website was intussen reeds meermaals aangepast en vernieuwd, waardoor de destijds opgestelde papieren niet meer overeen kwamen met de inhoud die online stond.

Ik vroeg hem waarom de papieren dan niet waren aangepast.
“De website verandert zo vaak dat ik het gewoon niet meer aanpas.”
“Waarom verandert die website dan zo vaak?”
“Omdat wij die niet hebben gemaakt, eigenlijk,….” (lees: “…het is een website die ik online heb gevonden”.

Wat bleek? Deze ambtenaar had gewoon even online gezocht naar enkele termen die overeenkwamen met de les in kwestie, had de website inhoud uitgeprint en deze in papierformaat aan ons afgegeven. De website zelf moest ons helpen bepaalde termen te verstaan en de papieren waren er om bepaalde zinnen in te vullen.

Het idee om zèlf een correct werkende, bij de les aansluitende, stabiele website te maken was blijkbaar niet in hem opgekomen.
We begonnen aan de ‘les’, terwijl ‘El Hippie’ vooraan op zijn laptop God-weet-wat aan het doen was. (Centjes zijn weeral binnen)
Na tien minuten op de totaal crappy site rond te zoeken van een Franse organisatie die blijkbaar terminologie aanleerde aan mentaal gehandicapten, hielden de meesten van onze klas het voor bekeken, ze begonnen te praten met elkaar of bezochten websites over auto-onderdelen en grappige filmpjes van pianospelende katten.

Na een uur kwam er een andere docent binnen, die El Hippie moest helpen ‘online te geraken’. Hij had dit tevergeefs zelf geprobeerd het afgelopen uur.

Na enige minuten hulp in computergebruik kon hij online en konden we ook op het netwerk een file afhalen met bruikbare woordenlijsten die hij toch nog wilde meegeven.

We begonnen rond te kijken op het netwerk waar we op aangemeld waren, waar we zo te zien ook aan zijn privé collectie foto’s en documenten konden geraken, inclusief een foto van hemzelf en een andere docent, gehuld in meer frivole vrijetijdskleding, terwijl ze rond een speelgoedpaard dansten, El hippie op vakantie in de Ardennen en een foto van El Hippie in een Kung-fu outfit tijdens het oefenen van een houdgreep.

Iets verder graven op het netwerk bracht ook aan het licht dat we op de hele administratieve afdeling konden doen wat we wilden.

Ondertussen zat deze leerkracht verder gewoon wat rond te klikken op een website en deed verder niets. Af en toe keek hij ons even aan, om dan verder te ‘werken’.
Zijn taak bestond er duidelijk in om een website te vinden waar wat uitleg op stond en dit uit te printen en aan ons af te geven, waarna de ‘les’ vervolledigd was.

Toen werd het twaalf uur (we hebben les tot 13u normaal). Hij stond recht en vertelde ons dat hij normaal pauze nam om twaalf uur en dringend weg moest, hij verliet de zaal. Daar zaten we dan; twaalf werklozen in een lokaal vol computers, we moesten de sleutel na onze les maar afgeven aan de receptie. Iets wat we ook hebben gedaan vijf minuten nadat hij verdwenen was, waarna we met de hele bende naar de frituur zijn gaan eten.

Ik wil ook zo’n job eigenlijk,… heel de dag surfen, je lesmateriaal bijelkaar Google’en en nul verantwoordelijkheid nemen, ondertussen vast benoemd zijn en centjes verdienen door geheel geen competentie te tonen.

Nog een bedenking: Die avond zag ik op TV dat de gedelegeed bestuurder (Fons Leroy) van de VDAB beloofde dat ze iedereen die een opleiding volgt aan werk kunnen helpen.  De man kon amper zijn lach inhouden, ik weet nu ook waarom.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Hoe de VdaB postzegls uitspaart

U stond waarschijnlijk ook in die ellendige langste-file-ooit ergens midden December 2009.
De sneeuw had alle verkeer danig in de war gestuurd en her en der de doorgang onmogelijk gemaakt.

Geen hond die er aan dacht om zonder een goede reden buiten te komen. Vele werkende mensen die toen naar huis moesten rijden met de trein of auto hadden er veel voor over om eventjes werkloos te zijn en deze ellende niet te hoeven trotseren.
Wel, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, lag ik op dat moment niet lekker in mijn warme bedje te dromen over een all-inclusive zwembadvakantie met Megan Fox, maar stond ik ook tussen alle andere lemmingen in de sneeuw vier uur aan te schuiven.
Het domme was dat ik deze tijd niet verloor omdat ik iets nuttigs moest doen, maar gewoon omdat de VdaB een postzegel wilde uitsparen: een idee waar ik dagen voor nodig had om overheen te geraken.

Het gaat zo: men laat doppers die zo dom zijn geweest om zich in te schrijven in een vierkant draaiende opleiding Groentensoep-maken, op eigen kracht naar een ver afgelegen dienstencentrum komen, waar ze de laatste dag van de maand een papier krijgen.
Dit papier is een must-have, duur A4’tje, met een stempel en een heleboel vakjes en handtekeningen (u leest: het jaar 2009).
Het papier is een aanwezigheidslijst die je nèt niet met een in kaarsvet ingedrukte zegel aan je dopkaart moet hangen en binnengooien bij je vakbond om zo je aanwezigheid op de cursus te bevestigen, waar de vakbondsmensen het waarschijnlijk op perkament overschrijven met een in vet en inkt gedopte ganzeveer, bij kaarslicht, terwijl hun varkenspoot aan het spit gaar wordt?

Dat papier kan uiteraard op zo vele andere (efficiënte) manieren bij de werkloze in kwestie terecht komen, zelfs in electronisch formaat. Een electronische handtekening bestaat al wel eventjes, net zoals de enveloppe, de postzegel of de aan elkaar gekoppelde database.
Wat is er mis met meteen, desnoods dag-na-dag, in de vakbondsdatabase (en die van de RVA) je aanwezigheden door te geven,? Er bestaat zoiets als het Internet, servers met veel technische snufjes waarmee men drie simpele lijsten van namen en aanwezigheden kunnen laten synchroniseren met elkaar indien gewenst.

Al deze middelen ten spijt moest de werkloze die dag x-aantal kilometers in de sneeuw afleggen om een aanwezigheidspapier te gaan halen. Op gevaar van eigen leven, met het gevaar dat er een woeste onverlaat tegen je enige middel van vervoer knalt en met de nodige frustraties.

Het secretariaat -ik hoop dat hun terreinwagens zijn vastgevroren in de sneeuw by the way- had er niets beters op gevonden om ons desondanks de afwezigheid van onze leraar-kok, naar Tuinslagem te laten komen “om het papier op te halen” . Een idee dat hen waarschijnlijk ontsproten was tijdens het sigaretten roken op straat of bij het bewonderen van hun inspiratieloze schijtposters aan de muren.

U kan wel denken: ‘Net goed, die luie werklozen moeten net als de werkmens door de sneeuw ploeteren, eindelijk gerechtigheid’. Vergeet echter niet dat de onkostenvergoedingen voor deze vele verplaatsingen door ons belastingsgeld wordt bekostigd. Met andere woorden: harder werken, vortzak!
Hebt u liever dat uw belastingsgeld wordt besteed aan een postzegel of aan een kilometervergoeding voor diezelfde -hypothetisch luie- dopper?
Veel hangt af of u in de petrochemische nijverheid tewerkgesteld bent uiteraard.
Ikzelf vind het om te kotsen dat men mensen onnodige verplaatsingen laat maken, of ze nu werknemer, werkloze of ambtenaar zijn. Erg is het verkeer al genoeg zonder deze nutteloze verplaatsingen.

De resulterende rekening wordt blijkbaar met de glimlach betaald door de Vdab. Een papier fysiek komen ophalen spaart immers een postzegel uit, zo wil hun wetmatigheid.
Nu ja, van mensen die hun hele radarwerk hebben opgebouwd met papieren, kartonnen fiches en oudbollige reglementen had ik niet anders verwacht. Ik had die dag gewoon in bed moeten blijven liggen.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/