Klein woordje uitleg: een tijd geleden kreeg ik van een lezer van deze blog bijgevoegde getuigenis binnen. Ik zet het hier op mijn blog, gewoon om enig tegengewicht te bieden tegenover de VDAB-goeie-jongens blabla die ze op hun blogs en in de pro-regime media loslaten.
Ik krijg ook meer en meer getuigenissen binnen van mensen binnenin VDAB, maar deze ga ik op’n keer mooi bundelen en er een vervolgverhaal over schrijven.
Met dank aan de anonieme schrijven van dit mooi stukje proza (dat jammer genoeg niet tot de fictie-afdeling behoort), een getuigenis over een privéfirma die zo te zien qua gijzelen-van-werkzoekenden niet moet onderdoen voor VDAB zelf.
Dennis
—
De VDAB en Alexander Calder: een falen om hoogopgeleiden te begeleiden naar een job.
Mijn tweede punt sluit nauw aan bij het eerste punt. Private bedrijven zoals Alexander Calder worden gesubsidieerd met het geld van de werkende burger. Dit systeem van subsidies is allesbehalve transparant en kan gemakkelijk misbruikt worden. Er is bijzonder weinig informatie beschikbaar over dit systeem. Maar mijn ervaring leert dat het systeem ongeveer als volgt in elkaar steekt: per werkzoekende die Alexander Calder begeleidt, krijgt ze een subsidie. Er wordt ook een bonus uitgekeerd als ze een werkzoekende begeleiden naar werk. Maar hoe bewijst Alexander Calder dat door hun inspanningen er een werkzoekende minder is? Laat ik dit even illustreren aan de hand van mijn voorbeeld. Mijn traject begon vorig jaar in september. Begin november had ik eindelijk een interim in Brusselse school. Er bestond geen enkel verband tussen de inspanningen van Alexander Calder en het feit dat ik plots voor een korte periode een job had in het onderwijs. Ik had gewoon het juiste profiel en werd opgebeld door de directeur van die school. Toch kan Alexander Calder dit verkopen aan de Vlaamse staat dat zij mij aan job hebben geholpen en kunnen ze dus deze bonus incasseren. Tijdens mijn traject is dit zelfs tweemaal voorgevallen.
Ten derde wil ik het ook even hebben over de geleverde kwaliteit van het werk van Alexander Calder. In mijn geval kan dat alleen maar omschreven worden als zwaar ondermaats. Ook deze klacht is vrij complex en daarom splits ik hem op in de volgende problemen: differentiatie, de sociale controle, de kwaliteit van de workshops en de individuele begeleiding.
Differentiatie: Er werd mij in het begin verteld dat de groepen gedifferentieerd zouden worden op basis van niveau. In de realiteit kwam ik terecht in een groep van mensen die vrij laag opgeleid waren (arbeiders, kapsters, jongeren die hun middelbaar niet hebben afgewerkt) Het meest frappante voorbeeld daarvan is een vrouw met een doctoraat die zat in een groep met vooral arbeiders. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen problemen met mensen die laag opgeleid zijn. De meest van hen waren vriendelijke en joviale mensen die bereid waren om te luisteren naar jouw verhaal.
De sociale controle: Een dag bij Alexander Calder vertoonde een vast patroon. We moesten stipt aanwezig zijn om negen uur. Indien we een kwartier te laat waren, werd dit beschouwd als een ernstig overtreding. Dan waren we officieel afwezig en kon dit gemeld worden aan de VDAB die op zijn beurt dit kon overmaken aan de RVA die eventueel sancties kon nemen. Het eerste uur van dag zaten we samen aan een tafel waarbij iedere werkzoekende moest vertellen hoeveel sollicitaties hij of zij had gedaan in de afgelopen week. Mensen die veel hadden gesolliciteerd, werden geprezen en zij die weinig hadden gesolliciteerd in de ogen van de begeleider, kreeg bij wijze van spreken een veeg uit de pan. De werkbereidheid van een werkzoekende werd trouwens herleid tot het aantal sollicitaties die hij of zij had verricht. Dat is natuurlijke klinkklare onzin die gemakkelijk weerlegd kan worden. Bepaalde werkzoekenden zitten in een heel specifieke branche waar er weinig vacatures verschijnen. Als er dan één verschijnt, zijn ze wel als de kippen bij om te solliciteren. Ook zij zijn gemotiveerd om werk te vinden.
De kwaliteit van de workshops: Na het overlopen van de sollicitaties van de afgelopen week kregen we ook workshops. Die gingen over diverse thema’s gaande van het sollicitatiegesprek, de motivatiebrief tot het CV. De meeste daarvan waren voor mij onzinnig. Ik wist hoe ik een CV moest opstellen, hoe ik een motivatiebrief moet schrijven en hoe ik een gesprek moet een werkgever moest voeren. Ja, ik weet dat ik deftige kledij moet aantrekken voor een gesprek en dat ik niet mag stinken. Voor de laaggeschoolden was dit misschien wel af en toe nuttig. Maar ik zat mij daar meestal oneindig te vervelen. De lesgever was wel gemotiveerd en vanuit pedagogisch staken bepaalde zaken wel goed in elkaar. Hij doceerde niet, maar ging openlijk in gesprek met ons. Dit leidde er wel toe dat we heel vaak afweken van het onderwerp. De meeste van die workshops waren gewoon gezellige babbels tussen de lesgever en de werkzoekenden. In de namiddag werden we geleid naar de computerzaal waar we moesten solliciteren. Van begeleiding was geen sprake meer. Dat op zich verantwoordt de volgende boute stellingen: eigenlijk kan Alexander Calder samengevat worden als een dure vorm van kleuterbegeleiding van werkzoekenden die gefinancierd wordt door het belastinggeld van de werkende burger.
Het toppunt van de individuele begeleiding was wel de mail die iedere werkzoekende iedere week kreeg van Alexander Calder. De mail heette de persoonlijke selectie van Alexander Calder. Dat klinkt goed. Op basis van ons persoonlijk profiel werden er vacatures naar ons doorgestuurd. Wat een prachtige wereld! In werkelijkheid was dit een grote farce. In de negen maand die ik vertoefde bij Alexander Calder, heb ik ooit een vacature ontvangen die bij mij paste. Deze kritiek is trouwens ook van toepassing op de VDAB. Ook zij versturen nog geregeld mails met zogenaamde geschikte vacatures. Onlangs werd ik nog door hen gecontacteerd om te solliciteren voor een vacature bij een hogeschool. Het ging om een job als docent in een bepaalde discipline waarvan ik nog nooit had gehoord. Van ons wordt er dan ook verwacht dat we daarvoor solliciteren. Ik dacht het niet. In iedere mail wordt er ook nog eens duidelijk vermeld dat we moeten solliciteren als we onze uitkering willen behouden.
door: Anoniem – Oktober 2015
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/