Categorie: beleid

De industrie trekt weg… en dan?

Ergens in de jaren negentig had ik de pech om een verplichte oproepdag van de VDAB bij te moeten wonen. Waar er met veel dédain werd voorgesteld om enkele cursussen te volgen (die overigens kant nog wal raakten).
Wat me, naast de komplete onhulpvaardigheid van de betrokken instructeurs, is bijgebleven is de opmerking van het hoofd van deze cursus. Het was een man die in het Antwerps zijn ‘jullie hebben geen diploma of geen werk’ gedichtje afdreunde maar er meteen bijvermeldde dat er iets aan de hand was in de (toen nog Belgische) economie.  
Hij zei ons: “Reken niet op een gewoon handenarbeiders jobke, want da’s hier allemaal aan’t wegtrekken… en binnen tien jaar schiet er enkel nog maar de dienstensector en de lokale handel over.”

De man in kwestie had gelijk (al vond ik hem toen een ongelooflijke kwal).
Het voorval gebeurde ergens half jaren negentig denk ik.
De link met 2013 is duidelijk: wanneer in die tijd al mensen van de VDAB wisten dat de industrie hier weg trok, waarom wisten onze politici dat dan niet?
Waarom hebben de regeringen Verhofstadt en Dehaene nooit iets ondernomen om deze evolutie tijdig op te vangen met wetten, arbeidsmarkt-ingrepen en onderwijs?

Waarom zitten we nu, anno 2013 met de voldongen feiten te knoeien, staan er massa’s mensen op straat die verder niet meer geholpen worden, of kunnen worden?
Want face it, iemand van 50 die al 25 jaar in dezelfde fabriek werkt ‘eventjes’ omscholen is niet makkelijk, temeer omdat er gemiddeld zo’n 20 arbeids-sector begeleiders nodig zijn per werkloze in het geval van een sluiting.

De arbeiders van zulke sluitingen protesteren dan tegen de regering, en vragen om steun.
Maar de vraag is of het niet beter zou zijn om de politieke schuldigen van weleer te berechten. Zou men het aandurven om de onkunde van de premiers van weleer te proberen bewijzen voor een rechtbank?
Zou men durven inzien dat er nu ook wel eens op lange termijn mag gedacht worden over arbeidsmarkt-evolutie (want ook in 2013 is dat hard nodig)?

Blijkbaar betoogt men graag, en legt men dan de schuld bij systemen die er niet rechtstreeks toe doen.
Het is de schuld van ‘de globalisatie’ of ‘de regering’ of ‘de socialisten’, ‘de kapitalisten’ of nog beter: ‘de Walen’ of ‘de Vlamingen’… enz…

Men kan blijkbaar de consequentie van een vrije markt niet echt aan. (De voordeeltjes, zoals drie keer per jaar op vakantie met een chartervlucht wil men uiteraard wel).
Men mag dan hier en daar rechts stemmen, zodra de eigen job in gevaar komt (ook al is die compleet irrelevant geworden) moet men met vlaggen staan zwaaien en geld eisen om hen te redden.

De consequentie van een vrije markt (indien u daar voorstander van bent) is dat je bedrijven die geen winst opleveren en op de duur geen middelen meer hebben, zal zien sluiten. Met de nodige jobs die verloren gaan er bij.
Kapitalisme op zich kan dit perfect opvangen, maar men wil dit liever niet zien blijkbaar.  Waarom is me een raadsel.
Zou het bijgevolg ook niet mooi zijn, om naast de stemming voor volksvertegenwoordiging, ook te kunnen stemmen voor een staatssysteem? Herzienbaar elke 20 jaar of zo? Zou misschien meer aanpassingsvermogen inbouwen in ons hele politieke systeem. Afhankelijk van de nodigen van het moment (wereldeconomie…) kan je dan je staat laten veranderen van vorm en snelheid, als een kameleon.

Dit niet kunnen aanvaarden van consequenties heeft ook te maken met cijfermateriaal.

Wanneer een bedrijf als De Post zou failliet gaan (hypothese) zou dan de staat durven zeggen: “Ja inderdaad, dat bedrijf heeft een middelen meer, alle mensen staan op straat.”
Neen, ik denk van niet. Men zou in dat geval alles op alles zetten om de grootste werkgever van ons land te redden, en den vele duizenden jobs te behouden.
Indien de frituur achter mijn hoek niet goed draait, (hypothese 2) dan gaat ze dicht na een tijd, en vermits er dan maar 2 mensen hun job mee kwijtspelen zal geen hond hier om malen.  Later lost het vrije marktsysteem dit euvel op, door op die plaats een andere handelszaak te laten draaien die misschien een betere plan heeft den slechte frieten bakken (een drankenhandel, om maar iets te zeggen).

Men kan de grote getallen qua jobverlies niet echt aan, en daarom kan men ook nooit een echt rechts beleid voeren hier.  Ik durf zelfs stellen dat mensen diep vanbinnen weten dat zo’n rechts econmische beleid niet zal werken voor hen. Dat ze dan uit de boot gaan vallen of aan welvaart zullen inboeten.

Het risico is echter, dat wanneer we op deze onbuigzaame, niet evoluerende manier verder onze economie uit blijven bouwen, we nog veel meer welvaart zullen inboeten.
De denkfouten die in de jaren negentig zijn gemaakt zijn zo groot, dat men nu zeer snel en drastisch zou moeten ingrijpen, en dat doe je niet door met welke kleur vlag dan ook te zwaaien, maar door te durven veranderen, innoveren en de kerntaken van een staat ècht serieus te nemen.

De EU en Afrika, de schande.


Het is een schande, een totale schande, dat de EU, de internationale gemeenschap of welk individueel land dan ook, tot nu toe niets gedaan heeft aan het Darfur en Chad probleem.

Gisteren las ik een artikel in een Amerikaanse krant over de zoveelste hulpverlener die een schrijnend beeld ophangt van de situatie in deze Afrikaanse landen. Artikel link.

Het schandalige is dat onze schijnheiligheid en besluiteloosheid van de EU deze mensen verdoemt. Ooit zal zich dit, in toekomstige generaties nakomelingen van mensen uit die streek, zich zwaar wreken.
Denkt men echt dat deze ‘negertjes’ braaf gaan blijven, met rokjes van stro ronddansen om een paar kraaltjes en spiegeltjes van de gulle blanke man te krijgen? Ik denk het niet. Niets belet hen om binnen tien, twintig jaar zich op een of andere manier nog zwaarder te bewapenen en onze zogenaamde democratische samenleving het vuur aan de schenen te leggen. De piraterij in Somalië was hiervan een mooi voorbeeld, een klein aperitiefhapje. Het toonde dat zelfs met enkele schamele bootjes kan je de westerse wereld al wel enige schade berokkenen zo blijkt.

De schande is ook voor landen als België en Frankrijk. Die in in hun rijke geschiedenis meermaals heet Afrikaans continent zijn gaan leegroven (inclusief een genocide hier en daar).
Nu zitten deze landen nog liever met een semi-inactief leger toe te kijken terwijl ‘hun’ gebied zichzelf kapotmaakt, met de wapens die hier werden gemaakt.
Dit, terwijl oa. het Belgische leger onder leiding van Pieter ‘pintje?’ de Crem eigenlijk op hun reet zitten in hun neus te peuteren, wachtend op een overstroming of zware brand om dan de civiele bescherming mee te helpen oudjes in een ziekenwagen te hijsen.
Ons leger zou, samen met enkele andere legermachten, nochtans zeer nuttig (maar niet winstgevend) werk kunnen doen in Chad en de Darfur streek.
Men zou met enig wapenvertoon kunnen neerdalen in deze landen, een groot kamp opzetten en stuk voor stuk de gebieden waar deze rebellen en regerings’soldaten’ zich ophouden kunnen schoonvegen.
Akkoord er zou ‘collateral damage’ zijn, maar dan doe je tenminste ièts om deze mensen te helpen op langere termijn.

Het gezag van deze Afrikaanse landen zou ik, samen met het gejammer van een marketing firma als Amnesty International, die NOOIT één vinger uitsteken om mensen echt te helpen tenzij het hen publiciteit en nieuwe betalende leden oplevert by the way, gewoon aan de kant schuiven.
De opdracht zou zijn: vorm een internationaal overbewapend stevig leger, land in dit gebied en kuis het op met alle mogelijke middelen. (Een soort gemaskerde, gepantserde zwaar bewapende hedendaagse versie van elitetroepen uit lang vervlogen tijden).
Na een stuk of 3 jaar pure ellende (want mooi zal het niet zijn) kan je dan trots terugkijken naar een opgekuist land, waar men terug een regering kan vormen, hun samenleving en stammen terug opbouwen wen waar men steeds een beroep kan doen op ons leger moest het in de toekomst nog fout lopen.

Misschien een koloniaal-imperialistische visie volgens sommigen, maar ik denk dat er maar wat veel Afrikaanse vrouwen daar ter plekke enorm blij zouden zijn met de komst van een krachtig leger dat al deze bendes opveegt zonder enige vorm van medelijden of rechtspraak (“shoot first, ask questions later”-policy).

Jammer genoeg leven we in een democratie, een Europa waar men liever journalisten samen met dikzakken die baas spelen over grote banken (en tegelijk onze wetten maken) op snoepreis stuurt, urenlang zit te debatteren over de taxatie van kippenvoer of de kleur van de gang in het Berlaimont gebouw in Brussel.
Het ergste is dat men dan ons belastinggeld geeft aan zogenaamde “ontwikkelingssamenwerking”. Deze verscheurde landen wapens verkopen en elkaar laten afmaken is zo te zien geen probleem, zolang we maar een paar zakken rijst en wat euro’s naar hun corrupte regimes gooien is alles weer dik in orde. Dit soort van hulp is totaal overbodig, en kan je net zo goed aanwenden om binnenlandse problemen op te lossen (wanneer je dan toch door deze inactiviteit op het veld, toegeeft dat die mensen je niets kunnen schelen, waarom geef je er dan geld aan uit? Vrij schijnheilig eigenlijk. Laat ze dan ineens stikken, stop met er over te berichten en doe alsof ze niet bestaan.)

Men is laf, lui, corrupt en over-democratisch bij de Europese Unie, en dat zal op lange termijn zich wreken.
Hopelijk komen deze Afrikaanse landen ooit ONS eens koloniseren, want we verdienen het, omdat we toekijken, en desnoods als er iets over op TV wordt gegeven snel wegzappen naar een liedjeswedstrijd van bedenkelijk niveau.