grootheidswaanzin in Antwerpen

Beste Bart, (ik mag je Bart noemen hé? Wanneer iemand zijn smoelwerk op die manier in mijn aangezicht duwt elke dag opnieuw, schept dat een bijna familaire band) wanneer jouw levensgrote, duizelingwekkende affiches, door onbekenden worden voorzien van een clownsneus, betekend zulks dat niet iedereen je serieus neemt, meer niet. Een beetje politieker moet daar tegen kunnen niet?
Dan betekent het ook vooral dat er mensen in de bevolking (waar u tenslotte naar hun stem hengelt) u een ludieke ‘fuck you’ willen geven. Ook dat is, naast grappig, part of the job.

De verkeerde reactie is om dan meteen, als een ware dictator die heeft ontdekt dat er mensen van de opositie bestààn, te gaan jacht maken op ‘de schuldigen’.
En in Bart’s hoofd zijn die schuldigen altijd te vinden bij de politieke tegenstanders.

Een clownsneus op je gezicht getekend krijgen is een logisch gevolg van de Napoleon-houding gemixt met grootheidswaarnzin waarmee u in deze stad bent binnengewalst. Iedereen met een gezond poliek besef, of een goede dosis humor (niet te vinden binnen uw partij, ik weet het) zou dan naar de drogist rennen om een pot rode verf om vervolgens op een 30 meter hoge stelling je gelaat even van een rode feestneus te voorzien).  Je moet daar natuurlijk wel de conditie voor hebben (ook niet te vinden binnen uw partij, ik weet het)


Größenwahn, noemt men zoiets in het Duits (misschien een tip voor je volgende verkiezingsslogan, 
moest je er nog enige diepgang aan willen geven want ‘verandering’ belooft ELKE politieker).

  

De affiches zijn nog groter dan hetgeen Putin liet hangen in Moscouw (een echte wereldstad trouwens, in plaats van te trachten keizer te worden van een omhooggevallen provinciestad als Antwerpen die mits jarenlang wanbestuur van mensen die ‘verandering’ beloofden, is vervallen is tot een oord waar Nederlanders goekoop kunnen komen zat worden). – ik weet het, u gaat dat allemaal ‘veranderen’ ehem –

Wanneer men iemand’s affiches beklad noemt dat poliek.
Wanneer men echter Bart de Wever z’n affiches ludiek aanpast, heeft dat: “De tegenstander tracht ons te dwarsbomen.”
In Bart’s hoofd is het zoals gezegd altijd oorlog: tegen de vervlakking, tegen de linksen, tegen fout rechts, tegen de huidige machthebbers, tegen de domheid van de bevolking, tegen liberalen, tegen nep-liberalen, tegen groenen, tegen mensen die rode clownsneuzen op een affiche tekenen bij wijze van grap, en uiteraard ook tegen de media, die hem intussen beter een eigen TV kanaal zouden geven (BDWRTOVVH) (Bart De Wevers Radio en Televisie Omroep voor de Vlaamse Verveelde Huisvrouw), waar men naast heruitzendingen van kapitein Zeppos en kinderprogramma’s ook speechen van Bart zou kunnen laten spelen net zolang tot de meerderheid van de bevolking op hem stemt.

Willen we iemand die zichzelf zò au serieux neemt als burgemeester?
Willen we in Antwerpen iemand die een stap verwijderd is van het god-complex?
Willen we iemand als burgemeester die waarschijnlijk op elk plein achtereen een bronzen of marmeren beeltenis van zichzelf wil hebben staan? (met geheven wijsvinger en verontwaardigd pruilmondje)
Want als hij zo doorgaat zijn we niet ver af meer van het moment waarop hij een levensgrote Bart de Wever luchtballon boven de boerentoren plaatst die om het half uur een grote vlaamse vlag heen en waar zwaait.

Hopelijk krijg je een dezer dagen ook een taart in je gezicht, want je neemt jezelf te veel ernstig in een campagne die eigenlijk om verkeer, scholen, armoede en werkgelegenheid zou moeten draaien, en niet over het al-dan-niet kijken op de autoritaire blik van een verlichte despoot in wording.

Neem liever een voorbeeld aan partijen die met de mensen praten, echte programma’s samenstellen en echte verandering willen brengen (met concrete plannen).
Ik wens u en uw zootje vlaggenzwaaiende opportunisten en betweters intussen een nederlaag toe, zo groot en breed als uw affiches!

België is een brokkelland

Het is al enkele maanden geleden dat ik hier mijn gal spuwde. De reden is eenvoudig; ik had geen tijd aangezien ik met een educatief project bezig was. Iets waar achteraf gezien niet veel mee aan te vangen was, maar goed dat is nu eenmaal de prijs die je betaalt wanneer ja de Vlaamse overheid gelooft. Temeer omdat men daar trots schijnt te zijn op het geld opsouperen zonder dat het nodig is, met als doel geen subsidies te laten opmorsen door was zij zelf “de andere kant” noemen (less: Wallonië).

Dat en vele andere zaken hebben me er van weerhouden om nog enige posts hier te schrijven. Er vallen ook steeds dezelfde dingen me op dus waarom erover doozeuren dacht ik zo.
We zien allemaal dat er centimetersdiepe putten in de wegen zitten, treinen slaperig worden bestuurd door gestresseerde mensen en politiediensten liever gordels controlleren bij huismoeders die een brood gaan halen dan even te checken wie er onder een bepaalde gsm-mast woont waar net het signaal verdween van een verdwenen meisje.

We leven in een land waar er niet bestuurd wordt maar rondgedobberd op een trage stroom van de “meeste mensen”. Men doet maar wat. Hier kan je als omhooggevallen Vincent Q doen alsof je the Twitteren hebt uitgevonden, zelfs trots komen vertellen dat je een pionier bent op dat gebied, hoewel hij het ding maar een maand geleden is beginnen gebruiken. (Twitter bestaat reeds sinds 2006, en vele mensen die ik ken gebruiken het al lang voor Vincent Q. zij iphone of andere prullaria had gekocht met ons belastingsgeld).

In ieder geval heb ik mijn buik vol van het soort democratie, zogenaamd onpartijdige berichtgeving en gezeur. Je zien dan mensen in de straat om ter degoutante parkeren, voor de TV zitten staren naar kookprogramma’s of domme ‘intellectuele’ spelletjes en vooral zich niet organiseren. Hoewel dat zeer zeer dringend nodig is.
Maar ja, waar zou je voor strijden in een land waar er meer bankkantoren om al dat spaargeld te laten optellen dan dat er goede bakkers zijn? In een land waar men zit te wenen op televisie omdat hun kind niet (zoals geplanned) in dezelfde school mag schol lopen dan waar de moeder les geeft (ah wat jammer toch, dat de hoofdreden om lerares te worden nu opeens teniet gedaan werd).
Een land waar je steeds meer mag betalen voor minder, waar men het geld niet meer gebruikt voor het land te laten besturen, maar waar men geld weggeeft aan allerlei mensen die men gewoon met materiaal en mensen ook zou kunnen helpen.

Jammer genoeg is er geen enkele partij of beweging die radicaal, geurloos en correct genoeg is om dit soort gedoe weg te vegen. Je kan hier alleen stemmen op slappe vodden of mensen met boter op hun hoofd die al dan niet met allerlei vlaggen staan te zwaaien.

Ondertussen zet de splitsing zich voort. Meer en meer internationale bedrijven laten hun Nederlandse en Franse hoofdkwartieren elks een stuk van België beheren, zodat ze de Belgische kunnen sluiten en de facto ons land verdelen tussen twee andere landen.
We zijn niet meer dan een provincie geworden van ons buurlanden op economisch vlak, … en de rest stelt niet veel meer voor. Tenzij u het belangrijk vind of we nu al dan niet zelf mogen kiezen welke kleur de palen van onze verkeerslichten krijgen.

Ik heb koffie nodig en een nieuwe adem. Misschien ga ik wel gewoon over computerspelletjes schrijven. Lekker safe.

Fortis – de neergang

We houden er allemaal wel van. Diep vanbinnen is er dat genieten van de neergang van beroemde personen. Niets mooier dan bekende Vlamingen en sportfiguren te zien aftakelen of neergaan.
Deze vorm van leedvermaak is nu eenmaal eigen aan de mens wanneer je de magazine’s ziet die rond dit thema floreren.
Het is echter minder fraai en lachwekkend wanneer de eigen omgeving geraakt wordt zo blijkt. Opeens worden ze dan een ‘verontruste klant’ of nog erger een ‘ongeruste spaarder’.
De voorbije weken was het eindelijk zover: de neergang van Fortis.
Ik kan er wel smakelijk om lachen. De spaargelden die ik als een gemiddelde brave burger bij de bank had staan destijds zijn reeds jàren weggehaald bij die bende internationale dieven. De reden is simpel: investeren en je geld laten opbrengen kan je nooit doen wanneer je luistert naar je bank, of naar de TV.

Dat er enkele banken het high-stakes pokerspel dat op internationaal niveau wordt gespeeld, zouden verliezen was al duidelijk vlak na 11 september.
Van toen af aan is men beginnen goochelen en schuiven met gelden die eigenlijk bestemd waren als reserve.
Vele banken, waaronder ook de Belgische, zijn toen ook overgeschakeld op het Amerikaanse systeem van marktaandeel-verwerven. Deze tactiek bestaat er in in sectoren zoals de verzekeringen of spaarrekeningen een zeker marktaandeel te verwerven om op die manier een vertrouwen op te wekken in de reports naar de aandeelhouders.

Dit spelletje houdt natuurlijk wel in dat er ook verliezers zijn. De ronde is nog niet uitgespeeld op de moment dat ik dit schrijf, maar ik kan er de donder op zeggen dat minstens 2 Belgische vertegenwoordigers in de financiële wereld hiervan het slachtoffer zullen zijn.
Het kan ook niet verbazen eigenlijk dat ze in nauwe schoentjes komen te staan.

Als ik bij mezelf kijk naar hoe Fortis me destijds behandelde kan ik daar alleen maar uit concluderen dat hoogmoed voor de val komt. Men was pretentieus tegen de klanten, paste de openingstijden niet aan naar de actieve bevolking, gooide met geld als het aankwam op folders en kaarten. Maar vooral stak men enorme bedragen in ‘de eigen winkel’.
Wanneer je bijvoorbeeld met een hoop geld naar een Fotis kantoor ging en zei ‘Ik ken niets van investeren, maar hier is m’n geld, doe er iets mee’. Dan investeerder de Fotis medewerkers dit steevast in àndere Belgische banken. Hetzelfde gebeurd ook bij KBC en Dexia trouwens. Men inversteert en gokt op een markt die ze zelf aan het verzieken zijn. Men gokt erop (met ons geld uiteraard) dat ze het wel te boven komen.
Het is een beetje het Titanic-effect. Wanneer je in een luxueze balzaal vol kristallen luchters staat, denk je, geloof je, nooit dat de boel kan zinken.
Hetzelfde geldt voor de dikke ‘suits’ die in de ivoren torens in Brussel kreeft zitten te eten en elke dat vergaderen over rapportjes die hun onderdanen voor hen opsmukken en vervalsen.
Men is zo verwaand en zo zelfzeker dat met de ijsberg niet ziet komen uiteraard.
Wanneer je enkele duizenenden mensen te veel te werk stelt (ik ken er een paar, en geloof me… men doet daar niet echt veel).
Fortis is een voorbeeld van een “ancient-regime” van de bedrijfswereld. Ook al komt men waarschijnlijk met een reddingsplan op de proppen, niets zal veranderen dat men met geld heeft zitten smijten, foute investeringen maakte en de menen oplichtte waar ze zelf bij stonden.
In tegenstelling tot de nieuwe banken, die een eerlijkere politiek voeren, goedkoop (of gratis) zijn en vooral waar geven voor hun geld. Iets dat men tot op de dag van vandaar bij Fortis niet kent.
Fortis is ook een voorbeeld van de manier waarop België systematsch door wanbeheer wordt uitgehold en uitverkocht. Ik geloof niet dat het toeval is dat deze werkgevers zomaar over kop dreigen te gaan. Men timed dit mooi, men maakt afspraken. Net zoals onze ex-ministers en premiers allemaal zetelen in de raad van bestuur van vooral buitenlands firma’s.
De mensen die ons besturen verkopen ons ook tegelijk uit aan het grootkaptiaal.

Wanneer u dus uw luttele spaarcenten van Fortis weghaalt (wanneer u nog op tijd bent) dan kan u er even aan denken dat u in het stemhokje eigenlijk hebt gekozen voor mensen die dit toelaten. U hebt zelf gestemd, en verloren. U mag alles dubbel betalen terwijl de jobs en de zekerheden ons van onder onze voeten worden gehaald terwijl we er zelf bijstaan.
Uiteraard zet men dan ‘s avonds de TV aan, kijkt naar een zing-en-dans programma… en alles is weer vergeten.
Ik vraag me af hoe lang het zingen en dansen nog door kan gaan in dit land dat geen land is (en geloof me, Vlaanderen onafhankelijk maken gaat daar geen moer aan veranderen, integendeel).
Denk daar maar aan wanneer u aan het loket staat aan te schuiven bij uw lokale bank en er een stuk of vijf bejaarden voor u staan om hun huurgelden af te halen 🙂

Spannend 🙂

goed bestuur (enkel van 9 tot 12 en van ….)

Ik blijf me er boos in maken: de kantooruren-terreur, de zaterdag-stress en vooral het totale gebrek aan inzicht en gedienstigheid bij bepaalde diensten en bedrijven.

Instanties zoals postkantoren, gemeentebesturen en overheidsdiensten die net in het leven zijn geroepen om de mensen ten dienste te staan, blijken enkel nog maar rekening te houden met het comfort (en laxheid) van hun eigen personeel.
Ik besef dat er uitzonderingen zijn hierop. Zo zijn er in de provicie Limburg enkele gemeenten die een lichtend voorbeeld zijn van hoe het wèl moet. In de meeste gevallen is het echter huilen met de pet op.

Ik haal hier graag twee voorbeelden aan, deze om aan te tonen dat het met dat “goed bestuur” waar men ons te pas en te onpas mee om de oren slaat totaal erbarmelijk gesteld is.
Men wil hier modern doen, laten uitschijnen dat men bestuur op maat van de mensen beidt, maar het tegendeel is waar.
Diensten lijken me overgeleverd aan de ambtenaren mentaliteit en hebben een compleet gebrek aan denkvermogen inzake dienstverlening. Ook bepaalde prvié-ondernemingen schijnen deze 9-12 mentaliteit over te beginnen nemen, al vermoed ik dat men daar dan de financiële gevolgen wel zal dragen vroeg of laat.
Geen wonder trouwens dat op dat gebied buitenlandse firma’s goed scoren aangezien deze dit soort mentaliteit al lang achter zich hebben gelaten ergens in de jaren zeventig.

Voorbeeld 1: De nieuwe identiteitskaarten.
De nieuwe e-ID kaarten die stilaan (na 6 jaar gepruts en geknoei bij het e-governement departement) verdeeld onder de bevolking in Antwerpen. Ze worden aangeboden via de verschillende stadsdiensten. De rand(debielen)gemeenten hebben elks hun districthuis van waaruit men deze aanbiedt.
Ik kreeg tijdens de maand december een oproepingsbrief om zulke kaart te gaan aanvragen. Ik begaf me hierop naar de website van het disctrictshuis (na 2 keer voor gesloten deuren te hebben gestaan daar), om te checken wanneer deze mensen de ‘goedheid’ hadden om eens open te doen voor de bevolking.
De openingstijden zijn 9 tot 12 en 14 tot 16u. (Het spijsverteringsstelsel van stadspersoneel genoodzaakt hen blijkbaar om twee volle uren te eten ‘s middags). Waarbij men 1 maal per week op donderdag een “avondopening” organiseert, donderdag is nu ook net de dag dat veel mensen avondschool volgen of andere activiteiten plannen, waarbij 17u ook wel schandalig vroeg is, zelfs 19u is ver ontoereikend.

Iemand die bv. in Brussel werkt (geen uitzondering in Antwerpen zo lijkt me) kan het dus vergeten om hier ooit langt te geraken. Reken er ook even bij dat je je moet aanbieden met pasfoto en geld (ons belastingsgeld is niet genoeg om de admin kosten te dekken zo klinkt het). Hiervoor moet je dus ook nog tijd rekenen om langst pasfoto-hokje of fotograaf te passeren (deze laatste is aan te raden aangezien pasfoto-hokjes zeer vaak “niet-comforme” foto’s opleveren). En ook langst de bank om contant geld mee te nemen (bankcontact hebben ze nog nooit van gehoord daar op de gemeente). Ja, ook hier gaan ze dan even moeilijk doen uiteraard.
Je bent dus al gauw een dag verlof aan het opofferen. En voor wie? Om een of andere ambtenaar die graag lekker benepen werktijden heeft tevreden te houden?

Hoe het zou moeten:
– Diensten als deze moeten geopend zijn van 7′ sochtends tot 23u, za en zo inbegrepen. Op deze manier laat men toe het personeel in shiften te laten werken (en zelf dus 2-3 dagen in de week vrij te hebben, wat ze zeker zullen appreciëren) en laat je iedereen toe bij deze dienst langst te gaan voor om het even wat.
Met deze horeca-achtige regeling zijn er geen Sovjet-wachtrijen tot buiten meer en kunnen ook werkende mensen zonder verlof op te offeren of tussen een stelletje bejaarden te staan tijd verliezen hun papieren in orde brengen.
Uiteraard zullen er allerlei vakbonden en overheids-linkie-winkies’s hiertegen protesteren, maar deze mensen moet je gewoon negeren of afvoeren naar een plek als Noord-Korea, waar zulke mentaliteit hoog in het vaandel wordt gevoerd. Wie weet maken ze daar nog carriëre als stempelzetter op officiële documenten voor de communistische partij.

Voorbeeld 2:
Het containerpark in de zelfde gemeente.
Open van 9 tot 12 en 2 to 5 … en 1 keer in de week ‘s zaterdags van 9-12. U mag dus op uw zaterdag waar u normaal lekker uitslaapt vroeg opstaan, om dan tussen alle Peggies en Ronnies aan te schuiven die OOK alleen maar op zaterdag tijd hebben. Russische toestanden noem ik dat. Of het nu post, de banken of een overheidsdienst is, men gaat er steeds vanuit dat men de mensen een enorme diesnt bewijst door ocharme eens 1 keer in de week 3 extra uurtjes open te houden. Uren die je wachtends spendeert aangezien er dan een ware overompeling plaatsvind van werkende mensen (logisch, ze kunnen niet anders, ook al heten ze Peggy of Ronny).

Hoe het zou moeten:
-Een containerpark is een noodzakelijk kwaad. Een stad of gemeente heeft nu eenmaal een afval-producerende bevolking die ergens met hun afgedankte materialen en stoffen naartoe moet. Deze dienst zou niet als een ordinair loketje moeten functionneren, meer een open plek zijn waar er, mits enig toezicht, gedumpt kan worden door de belastingbetalende inwoners van deze gemeente.
Wanneer ambtenaren en vastbenoemden blijkbaar geen werk willen doen buiten de heilige 9-12 uren, zou ik opteren om heel dit zootje de laan uit te sturen (vast benoemd of niet maakt niet uit, “fuck democracy” op dat punt, als ze toch niet mee willen werken) en te vervangen door privé mensen die per 6 maand contracten werken ofzo.
– De openingstijden van zulk park moeten afgestemd zijn op de mensen … in dit geval zo ruim mogelijk. Zeven op zeven … ik zie echt niet in waarom een containerpark op zondag dicht moet zijn, dit is de uitgelezen dag om dingen te gaan dumpen. Het feit dat dit in Antwerpen blijkbaar niet kan, zegt al enorm veel over de bekrompenheid en ondienstigheid van onze stadsdiensten en vooral van de wil van de rode politici die ‘Leonagrad’ besturen.

Eigenlijk erg dat er geen protest komt tegen zulke dingen. Het zou fijn zijn moest er opeens een BERG afval voor de ingang van het containerpark liggen, met daarbij een groot spandoek met een goede slogan.
Maar we leven in België, het land waar men zich graag laat naaien, twee maal voor hetzelfde betaald en desnoods z’n buurman gaat verlinken wanneer het even kan.