Categorie: brave Belgen

Drama op TV

Drama in Dendermonde – Een klein beetje dieper bekeken.

Over de tragedie in Dendermonde van vrijdag is er al veel gezegd en geschreven, over de dader, de buurtbewoners en de nodige emoties die op TV werden ten toon gespreid. Het blijft allemaal oppervlakkig echter. Niemand van de journalisten gaat blijkbaar graag in op de diepere waarden en de achterliggende, bijna wiskundige, triggers van zulke feiten.

Laat ik eerst en vooral melden dat ik met alle betrokken mensen meeleef; en mijn medeleven betuig.
Dat hoort blijkbaar zo, ook al ken je geen van hen persoonlijk.
Als persoon moet het verschrikkelijk zijn om hiermee geconfronteerd te worden.

Het is echter zo dat een maatschappij, los van eender wel individu en emoties, meestal oogst wat het zaait. Moordenaars en gekken zijn van alle tijden.
We leven met 7 miljard mensen op deze bol, waarvan er af en toe wel iemand flipt en in het rond moord om eender welke reden.

Volgens mij moet de maatschappij eens dieper bij zichzelf te rade gaan of men niet een heel klein beetje zelf schuld treft. Het is hard om te zeggen wanneer er net iemand van 20 jaar baby’s heeft vermoord in een kindercrèche, maar puur wiskundig en van op afstand bekeken is dit een exces van een overbevolking, een opgedrongen maatschappelijk gevoel waarbij de “zonderlingen” van deze maatschappij geconfronteerd worden.
Terwijl alle “geschokte mensen” wel elke dag voor hun TV zitten, minder en minder met elkaar te maken hebben en winst willen maken op elkaars kap, gaan ze wel zitten wenen op TV als zijn ze allemaal lieve schaapjes.
Je hoeft geen wapens te hebben om mensen zachtjes van binnenuit te vermoorden. De maatschappij doet zulke dingen elke dag. Zonder verpinken zelfs.

Of we dat nu leuk vinden of niet, er zijn nu eenmaal mensen die nergens bijbehoren, of willen horen.
Mensen die op zichzelf leven, in een hoek geduwd worden vanwege de afwezigheid van kuddegeest. Op zich is hier niets fout mee, toch pikt een maatschappij dit minder en minder.
In schril contrast met de over-tolerantie die een democratie normaal heeft tegenover zowat elke minderheidsgroep; valt dit gedrag meestal weg bij de kudde zeker wanneer het gaat over mensen die ‘niet meedoen’.
Een mooi voorbeeld is het “tof” zijn op het werk. Wanneer men niet naar hippe radiozenders luistert, geen sport doet, niet kan meepraten over grappige TV reclame of niet op facebook zit is men eigenaardig, zelfs verdacht. Iemand die niet meedoet is vanzelf beschouwd als fout, slecht, kwaadaardig (ook al is de persoon zelf totaal niet zo).
Het is vaak genoeg om niet grappig of communicatief te zijn om uitgestoten te worden. Wanneer men echter tof doet kan het niet stuk. Lekker kinderen maken, huizen kopen en TV kijken… en consumeren vooral.
Er zijn echter mensen die er allemaal de lak aan hebben, die een andere maatschappij voor ogen hebben maar geen kans krijgen (niet iedereen kan kansen krijgen, dat is nu eenmaal zo, je moet je maar aanpassen tenslotte, of verdwijnen zoals de Darwinistische principes voorschrijven).
Dat kan om diverse redenen, … de vraag die ik stel is:
Wordt iemand een kwaadaardig persoon omdat de maatschappij hen verdenkt kwaadaardig te zijn?
Men duwt mensen vaak in deze rol. Wanneer je lang genoeg over iemand zegt dat hij niet deugd en de omgeving zich zo gedraagt, zal deze persoon ook niet meer deugen na een tijd.
Wanneer je lang genoeg van iemand die geen kwaad doet, zegt dat hij niks waard is of boosaardig is, dan is de kans groot dat deze persoon ook zo wordt. Of zich bij wijze van wraak op de maatschappij vrij tegendraads gaat gedragen. (Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je zomaar een misdrijf kan plegen. Toch, zulke mensen staan zo ver van deze maatschappij af in hun denkwereld dat ze dan ook geen enkel probleem hebben met de zelfopgelegde regels van diezelfde samenleving totaal aan hun laars te lappen. Alle fatsoen en waardigheid kan op dat moment overboord gegooid worden want je hebt je eigen leven toch opgegeven (om maar even in de denkwereld van zulke dader te kruipen).

Let op, ik verdedig hier geen moordenaar, ik verdedig niemand… ik wil enkel maar de vraag stellen die bij me opkomt bij het zien van al die brave Belgen, die wenende buurtbewoners in Dendermonde. Is het niet zulke kwezelachtige, zachte overtolerante maatschappij zelf die alles dat er niet in thuishoort automatisch tot een vijand maakt?
Is het niet zo dat iemand die jong is, geen kansen heeft of totaal de nutteloosheid van zijn jong bestaan inziet, wel eens kan zeggen “foert, ik kap ermee”?
Ik herinner me dat ik op mijn twintigste levensjaar me ook totaal shit vond, geen werk, geen inkomens, geen geld, geen … niks. Ik ben hier echter door gekomen, al spartelend en er iets gemaakt. Ik denk echter dat de huidige twinitigers en vooral tieners niet allemaal diezelfde kracht bezitten. Om allerlei redenen die te maken hebben met de generaties voor hen, TV, media, internet, opvoeding, verwenning, betutteling,…. Het is tegenwoordig belangrijker om de laatste MTV reclames te kunnen meezingen en een blitze dure GSM te hebben en “ohmygoóót” te zeggen op alles en nog wat dan daadwerkelijk enig doorzicht te krijgen in je leven en denken.
Ik scheer deze generatie nu even over dezelfde kam, wat uiteraard ook fout is, maar grosso modo heb ik wel gelijk denk ik.

Het probleem is dat zulke mensen vroeger gewoon zelfmoord pleegden.
Maar tegenwoordig is de wereld zo complex geworden dat mensen (wiens door verwende jeugd en scholing gevormde wereld opeens instort) wraaklustig worden, provocerend en “evil”.
Men wil niet zomaar een touw pakken en de mensen die deze rotwereld maken tot wat ze is verlaten, men neemt daarom wapens en gaat tekeer… zoveel mogelijk ellende makend alvorens naar een graf of gevangenis te worden verwezen.
En eigenlijk kan het zulke mensen geen bal meer schelen.

Mijn conclusie is duidelijk, we zijn met te veel in deze wereld, en sommige mensen hebben ingezien dat het allemaal geen zin heeft,… jammer genoeg moeten de simpele, brave mensen het ontgelden in zo’n geval (mensen die wel meedoen, lachen en een leven opbouwen).
Het moet dan ook onbeschrijfelijk zijn op zulke manier een kind te verliezen.

Het moet echter ook verschrikkelijk zijn voor zo’n dader om de maanden en jaren voordien zelf tot de constatatie te komen dat het gedaan is, dat je geen kansen hebt, geen zin hebt en omringd wordt door de nette huisje-tuintje-auto-vakantie mensen. Dezelde mensen die nu opeens komen zeggen dat deze dader een vrij “zonderling” iemand was omdat hij enkel maar een “goeiedag” zegde tegen zijn buren en niets meer. Misschien waren zijn buren gewoon te saai om dood te kloppen (letterlijk). Ikzelf ben ook zo iemand. Ik vind mijn buren te oninteressant om tegen te praten en zeg dus buiten een goeiedag niet veel. Wat zou ik moeten zeggen tegen mensen die enkel maar TV kijken en hun honden uitlaten? Juist niks…
Moest ik morgen dus totaal beginnen flippen en mensen beginnen afmaken (wat ik niet van plan ben:) dan kunnen deze mensen ook zeggen op Tv: ‘ohmygoooot wat een zonderling was dat toch’ Terwijl ze zelf gewoon te saai zijn om een gesprek mee aan te knopen.

Het is misschien een te harde conclusie voor sommigen, maar ik vrees dat er nog heel veel van dit soort zaken zullen gebeuren, zeker met de “ADHD-generatie”, die meestal opgevoed werden door de hippe verlofnemende gemakzuchtige leerkrachten die niet met hard en ziel in het onderwijs staan, bij de generatie die zowat alles meteen saai vindt omdat ze alles al gedaan en gezien hebben op hun 18de. Het is dan ook geen wonder dat ik steeds vaker mensen van rond de 20 jaar tegenkom die gewoon leeg, uitgeblust en totaal anti alles zijn.
Ik begrijp ze ergens wel.

Men oogst wat men zaait.

Of zoals Isaac Asimov al zei:
“Human dignity cannot survive overpopulation” (reeds in 1969).

PS:
Los van deze op afstand genomen conclusie blijft het van dichterbij bekeken pure horror en kan ik geen woorden vinden voor de individueel geraakte mensen. Ik poog enkel maar dierper te graven omdat ik niet kan aannemen dat er “zomaar” dingen gebeuren.
De toekomst zal uitwijzen of dit soort gedoe wekelijkse of dagelijkse kost wordt. Hopelijk niet, maar ik vrees ervoor.

De brave Belgen

De brave Belgen leven op een tijdbom.
U kent ze wel, de brave zielen die nooit iets kwaad zeggen over iemand, lekker tolerant zijn, de Humo of Knack lezen en hun deur op dubbel nachtslot doen stipt om tien uur ‘s avonds.
De mensen die denken dat ze met een huis te kopen een heldendaad hebben verricht die hen rijk zal maken en een gevoel zal geven als hebben ze de schaapjes op het droge.

De recessie is eindelijk ook in de cijfertjes van de opiniemakers geslopen.
Sinde de invoering van de Euro is er enkel maar nadeel geweest aan heel dit unie gedoe. De brave Belg heeft er destijds zelfs niet over mogen stemmen.

Het volk, zeg maar “de meeste mensen”, hebben steeds gekozen voor een veilige en vrij conservatieve bende politici. Die hen vooral met de voorspiegeling van een sociaal vangnet warm maakten voor het staatsmodel, het uitverkoop-model.

Dezelfde politici die de vele miljarden Euro’s staatsschuld die we hebben aan privé instellingen blijven laten stijgen, of op z’n allerbest zeer licht laten afbouwen.

Het kan ook niet verbazen dat deze zelfde bende politici meestal in de bestuursorganen zitten van deze privé instellingen waaraan we de schuld hebben terug te betalen.
Het mooiste voorbeeld is onze ex-premier Verhofstadt, die in een vrij machtige investeringsmaatschappij uit Nederland zetelt. Een privé instelling dus, die
in België de shoppingcenters en grote industrieparken beheert alsook vele bouwprojecten in ‘schoongemaakte’ wijken in de grootsteden.

De mensen die de brave Belgen verkiezen, zijn dezelfde mensen die onze schulden laten oplopen, de bezittingen uitverkopen
en buitenlandse investeerders alle voordelen geven. Dit terwijl de brave Belg die vooruit wil komen steeds meer
papier werk in te vullen krijgt, moeilijker aan geld geraakt en door een kluwen van taxatie wordt genekt. Om het dan niet te hebben over ons onderwijs, dat van oudsher een onderdak vormt voor jonge vrouwen die anders niet aan een job zouden geraken en meer als kinderoppas dienst doet dan als onderwijsinstelling. (Met mijn excuses aan de 10% echt goede leerkrachten die nog steeds vechten tegen de bierkaai, alle respect voor deze mensen).

Wat doen de brave Belgen ondertussen? Niets. Het laatste echte wapenfeit tegen deze heersende bende was een witte mars,
waarbij er enkele honderdduizenden hun woede omzetten in witte ballonnen en vlaggen. Waarbij mensen door de straten van Brussel trokken en de enige kans lieten liggen om met geweld dit regime met de grond gelijk te maken. Passiviteit is in dit opzicht erger dan geweld. Men laat maar gebeuren, zonder te leren, en zonder het te willen weten (waar hebben we dit nog gehoord?)
Wanneer een politieker zulk ‘proetst’ ziet, kan hij alleen maar lachen met de “carte blanche” die hij van zijn bevolking krijgt. Want het ergste dat men in dit land als ‘revolutionair’ bestempelt is dus een met witte prullaria zwaaiende, hamburger-etende massa die elke leugen gelooft wanneer ze op TV wordt uitgesproken.

Misschien valt het u ook op, dat in grote steden de brave Belgen ondertussen opgestapeld leven. Niet langer zijn we de boertje van weleer, waar we met tractor en kar door de straten reden en ‘s zondags naar mijnheer pastoor gingen luisteren.
We zijn met te veel daarvoor, dus stapelt men ze als houtblokken op elkaar.
Hetzelfde in andere Europese grootsteden als Londen en Parijs, waar men de ‘meeste mensen’ gewoon in gigantische blokken stopt en TV geeft.
De appartementsgebouwen die overal worden neergepoot zijn niets anders dan kleine hokjes, wachtkamers, voor mensen die eigenlijk geen leven hebben.
Wachtkamers waar men zijn tijd uitzit tot men geld kan gaan beginnen uitgeven aan medische verzorging, kindercrèches en verre reizen.

Ze hebben allemaal dezelfde Ikea kasten, dezelfde TV die mooi in de linker of rechter hoek staat te schijnen en voor vertier zorgt.
Ze kijken naar dezelfde TV-zenders die allemaal dezelfde soort hapklare, makkelijke en trage informatie brengen.
Dit, afgewisseld met wat zingen-en-dansen, is ons leven geworden: een paar mensen die dik betalen om te mogen wonen
in een hok waar een lichtgevende bak vol desinformatie ons verteld wat we moeten doen. Sommigen onder hen koesteren soms de hoop òòk beroemd te worden, net zoals die mensen op TV, maar zelfs dat is de brave Belg niet gegund meestal. Het is een illusie, die we door onze passiviteit niet durven doorbreken.

Deze zelfde mensen werken zich in de stress, moeten hun kinderen tegen hoge prijzen in crèches dumpen, om met twee te gaan werken, elk een wagen te hebben en 2 keer per jaar ‘ontspannend’ op verlof te kunnen gaan. Dit terwijl ze van hun belastingsgeld nauwelijks iets terugzien. Je bent in een land een consument vind ik. En wanneer je in België de prijs-kwaliteitsverhouding bekijkt van wat we betalen aan taxen en wat we er voor in de plaats krijgen zit je algauw aan hetzelfde niveau van een Hollandse frituur in Oostenrijk.

De brave Belgen zijn een soort die langzamerhand heel eenzaam wordt. Aangezien er elk jaar meer en meer mensen emigreren. Misschien heeft men het op het journaal nog niet in de verf gezet, maar elk jaar emigreren er meer en meer Belgen.

Elk jaar gaan er ca. 5000 active Belgen zich uitschrijven, om zich in een ander land weer te laten inschrijven.
Dit zijn mensen die het voor bekeken houden, niet meer terugkomen, maar vooral vele malen overtroffen worden in aantal met de achterblijvers.
De stijging van het aantal emigrerende Belgen is vooral zorgwekkend wanneer je ziet wat voor mensen er in vergelijking in de plaats komen.

Kortom België (of Vlaanderen, het maakt geen fuck uit hoe we noemen wanneer we uitgezogen worden) is een land waar binnen 10 à 20 jaar enkel nog de naam van overblijft. De rest is uitverkocht, verhuurd en verpatst door
de politici. De actieve bevolking zal grotendeels gevlucht zijn (economische vluchtelingen bestaan er nu eenmaal in vele maten en gewichten) en vooral zal ons land bestaan uit bejaarden, marginalen, corporate-slaves en ‘transit’ mensen. Mensen die hier even vanuit het buitenland hun voordeeltje komen doen, en wanneer het geld op is, of wanneer hun profitariaat ten einde loopt, verder
trekken naar een ander land in de EU zone dat even gek is als het onze.

De brave Belgen kijken veel TV, zitten te sakkeren over de levensduurte, maar doen verder niets.
In een land dat onder hun voeten wordt uitverkocht, waarvan weldra zelfs de basis-nutsvoorziening niet meer van ‘ons’ zijn. Al is die ‘van ons’ ook al een verwaterd begrip in dit land.

Vlucht, nu je nog kan, want ‘de meeste mensen’ staan er bij en kijken er naar.
De brave Belg is straks de arme Belg, of nog erger: de economisch doodgemaakte Belg.

De vraag is of er ooit eens een zwarte mars komt. Eentje waar men met de nodige krachtdadigheid en op een zogenaamde ondemocratische manier komaf maakt met de mensen die ons verhandelen op de internationale markten in plaats van ons patrimonium, grondgebied en bevolking te beschermen en te laten floreren.