Magere weekends

Een van de manieren waarop ik als werkloze toch nog een beetje overleef is door de weekends vrij mager te houden.

Dat wil zeggen dat ik alle dure dingen waar de mensen geld bij wegsmijten niet meer doe.  Het is totaal niet meer verantwoord (ook al heb je dan wel een beetje geld) om nog duur te gaan eten, naar hippe cocktailbars te gaan of dure kaartjes te kopen voor optredens.
Je mist het allemaal niet echt hoor. 

Wanneer je twintig jaar bent, of student ligt dat uiteraard anders. Dan kan je vaak bijverdienen of zoals de meeste jonge moderne Belgen die “erbij horen” bij ma en pa aankloppen.

De restaurantbezoeken beperk ik danook tot een absoluut minimum, en dan nog zal ik vaak bij bepaalde dineetjes een excuus gebruiken om er onderuit te muizen. 
Ik kan het niet meer opbrengen om 40 à 60 euro op een avond te spenderen aan vaak zeer ondermaats eten.
Even zeggen aan de telefoon dat je “het schijt hebt” is dan al gauw een valabele oplossing.

Vorige week moest ik op die manier naar een diner dat werd gegeven door de oude makkers van een vereniging waar ik bij zat.  De keet die ze hadden uitgekozen was zeer duur vond ik, het eten was buitenlandse rommel waar je dan nog zelf voor moest gaan aangschuiven zoals in een Oostblokland, en de gesprekken aan de tafel waren ronduit hinderlijk.  Kwam daar nog bij dat al deze mensen al snel besliten om de rekening te delen. 
Ik had dus als dopper geen keuze dan mee te betalen voor de cocktail en dure drankjes van mijn ‘vrienden’. Terwijl ik er eigenlijk het budget niet voor had.
Ook hier had ik dus beter bij het ontvangen van de uitnodiging gezegd dat ik naar een verre dagtrip moest omdat ik nog een Bongo-bon moest opgebruiken, of dat ik een voedselvergiftiging had of het schijt.
Een wijze les dus, ga nooit eten met mensen die doen alsof ze veel geld hebben, want je betaalt meestal mee voor een ander.
Zeker in groepen van meer dan zes man is het mijn ervaring dat je zeer vaak voor anderman’s gulzigheid betaalt (al ga ik ook niet op een halve euro zitten zeuren).
Vraag zodra je onraad ruikt, meteen aan de organisator of je apart kan betalen VOOR er iets op tafel komt in zulke gevallen.

Nog beter is het om met een kleine groep vrienden die je goed kent eten, dan heb je veel minder problemen Of kook zelf thuis om beurten met eenvoudige middelen en simpele gerechten.

group_parties-image1


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Zwemmen

Gisteren ben ik nogal laat opgestaan, even wat papieren in orde gebracht en vervolgens via Google Earth een paar leuke dingen gevolgd.

Zo kan je bijvoorbeeld hele dagen vullen door ‘tracked animals’ te volgen.
Dit zijn dieren (in mijn geval een haai) waar men een GPS-tag heeft aangebracht en die men sindsdien kan traceren.

Je opent Google Earth, daarna ga je aan de linkerkant onderaan naar het onderdeel ‘layers’ en daar selecteer je ‘ocean’, onderverdeling ‘animal tracking’.
Je kan op animal tracking ook dubbelklikken om naar een willekeurig dier te gaan.
Indien je op de map zelf op zulk dier klikt krijg je ook alle gegevens ervan te zien.
Het mooiste is om dan op ‘swim with me’ te klikken en zo dus het dier te volgen.

Zeg nu nog eens dat doppers heel de dag niks doen 🙂


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Slecht nieuws

In één of ander matig managementboek moet er een mini-cursus staan over hoe je het best vertelt tegen een van je werknemers dat je hem zal ontslaan. Ik durf er ook een spreekwoordelijke bak bier op verwedden dat deze cursus begint met de woorden die ik hier nu uit de mond van deze halfbakken consultant hoorde: “Ik vrees dat we slecht nieuws hebben voor u”.

Die koninklijke meervouden op misplaatste momenten gebruiken was er al over, maar dat zinnetje was zo fake, zo ingestudeerd en dom dat ik de rest van het gesprek eigenlijk gewoon maar heb nagedacht over mijn laatste woorden daar.
Het bedrijf waar ik zovele jaren heb gewerkt (met de nodige frustraties van dien) gooide me nu als een hond buiten.

Op zich werden er allerlei redenen aangehaald (de bekende excuses waar iedereen normaal zijn laars aan lapt maar die enkel bovengehaald worden als stok achter de deur wanneer men je kwijt wil, iedereen in deze firma nam ‘te lange pauzes’ wil de ironie nu net dat ik diegene was die daar ooit tegen hen over kloeg), maar de echte reden was gewoon dat er iemand in het hoofdhuis kosten wilde besparen en dat men gewoon lokaal, hier in België de 3 mensen er uit nam die ze het minst konden uitstaan.

Over de inhoud van mijn werk, mijn collega’s en de manier waarop ik leefde te midden van deze waanzin op bedrijf X zou ik een aparte blog of boek kunnen volschrijven, maar het leven is te kort om je over zulke zaken druk te maken.
Er zijn nu eenmaal bedrijven die alleen maar willen horen dat iemand hard werkt, maar nooit de moeite doen om dat even te toetsen aan de waarheid.

Even later stond ik op straat, een van de kwallen die me naar buiten moest begeleiden was nog met me aan het praten over hoe erg hij het wel niet vond dat net HIJ me moest buitenzetten. Over mijn ontslag zelf had hij blijkbaar geen mening. Wat meteen ook de sfeer van bedrijf X typeert.

Ik stapte in mijn oude rammelkar van een auto en reed naar huis. Ik had een opgelucht gevoel, het gevoel van een zware last die van mijn schouders viel vermengd met een heel raar vrijheidsbesef. Iets dat ik al jaren niet meer kende.
Ik was inderdaad vrij.
Die avond ben ik met een goede vriendin gaan drinken, ook lang geleden.
Ergens was ik blij, want diegenen die achterbleven op dat bedrijf zaten in volle besef op een zinkend schip.

Dat was enkele weken geleden.
Vanaf morgen zal ik hier dagelijks bloggen over mijn avonturen als dopper.

Wat volgt is mijn dagboek, een dagboek van een Belg die werkloos is anno 2009.


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/