de wederopstanding

Hier ben ik dan weer.

Na mijn ietwat hoogdravende afscheid van deze blog, met het voornemen om een soort ondergrondse guerrilla te voeren binnen bij bedrijven in de laagste regionen. Na een paar maanden had ik door dat zelfs dat me geen voldoening gaf. Je bereikt er buiten het verzieken van de maatschappij niets mee, en het kortstondige goede gevoel om bepaalde schuldige mensen even te treiteren (bijvoorbeeld klanten van een grote multinational die beter zouden moeten weten), is ook snel oud.

Opnieuw ben ik in een depressie gesukkeld, al mag ik dat dan weer geen depressie noemen van bepaalde mensen, omdat èchte depressieve mensen geen blogs bij kunnen houden wegens geen energie.
Wel, laat ik me dan een dopperdepressie op nahouden.

Vanmorregend kreeg ik een mail binnen van een bedrijf waar ik ooit eens mijn CV had achtergelaten.
Ik was blij, maar wist meteen ook dat wanneer men je na zo’n lange periode toch mailt, er iets scheelt. De gewoonlijke kanalen (vrienden, familie, bekende vd firma, consultancy partners…) zijn dan al allemaal aangesproken geweest en uitgeput. Dus dan mailt men naar de afdankertjes, de mensen die al te lang in de databank zitten en verder niet bewegen…  ik dus onder andere.

De mail stelde me een ogenschijnlijk toffe job voor, 90% in lijn met wat ik in mijn gloriedagen deed.
Maar het addertje was me snel duidelijk: de plek van tewerkstelling werd angstvallig verborgen gehouden, alsook het bedrijf waar ik eigenlijk voor zou werken… de nadruk op “zeer goed Frans” kunnen lag er zo dik op, dat ik er de donder op durf zeggen dat het weer ergens in Wallonië of Zuiden van Brussel zal zijn (plekken waar ik resoluut weiger te werken, wegens onbereikbaar en onleefbaar in mijn omstandigheden).

Toch ga ik zodadelijk een brief en mijn upgedate CV naar deze mensen sturen, wie weet schat ik het verkeerd in, maar ik zit er zelden (eigenlijk nooit) naast met mijn reële inschattingen van vacatures.

Misschien is dat nog een carrière die weggelegd is voor mij; men stuurt een vacature naar me toe in e-mail, ik analyseer ze, en stuur daarna de èchte vertaalde, onstleutelde vacature terug. (proberen maar zou ik zeggen, mijn mail adres is dendopr *at* gmail punt com


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Met de gordijnen dicht

Sommige dagen zijn echt slecht. Ze beginnen meestal met lawaaierige buren of nog erger, de zon die in je gezicht schijnt.
Wanneer je wakker wordt tegen de middag aan, gewoon omdat je depri en moe bent je naar de keuken sleept om er koffie te zetten (Lidl: 1.4 euro/500gr) dan weet je dat je dag al verknald is.
Mijn telefoon was stuk vandaag en ik kan echt het geld niet missen om er een nieuwe te kopen. Al die dingen zijn zo nodeloos duur, dus ik trek de kabel uit en wacht tot er iemand een oud toestel te veel heeft.

Vandaag ga ik niet veel doen, aangezien het zonnig is en er veel mensen vakantie hebben, dan is het overal te druk. Ik zit niet graag in de drukte van de mensen wanneer ik me slecht voel. Vandaag mag ik solliciteren, mails sturen en CV’s rondstrooien waar ik wil, er zal niks uitkomen buiten een strontjob op een klein bedrijf dat nooit op tijd betaald.

Da’s nog zoiets: werkzoekenden worden verplicht naar werk te zoeken in ruil voor een uitkering. Daartegenover schijnen de werkgevers die uit deze vergaarbak van overschot-werknemers vissen, geen enkele controle te krijgen over de werkomstandigheden, betalingstermijn van het loon of veiligheid (om het dan nog niet over werksfeer te hebben).
Zo’n bedrijven zouden beter ook eens (tegelijk met de werkzoekenden en steuntrekkers) moeten gecheckt worden alvorens ze een beroep kunnen doen op de VdAB.
Een puntensysteem of een waardemeter voor werkgevers zou geen overbodige luxe zijn.
Ik ken een pak mensen die op die manier jaren van hun leven hebben verknald door te werken voor werkgevers die niet op tijd betalen en verder elke regelgeving aan hun laars lappen. Maar wanneer je zulke job zou durven weigeren ben je wel je dopgeld kwijt binnen de kortste keren.
Maar ja, zo werkt heel België nu eenmaal: cijfertjes in spreadsheets zetten en dan naar elkaar doormailen, dat noemt men “administratief” of “controle” tegenwoordig.
Ik noem het puur cijferbedrog. Men lost zogenaamd een vacature in, dus er gaat 1 cijfertje weg bij de werkloosheidsstatistieken,… maar dat ene cijfertjes is wel een persoon die zijn carriëre aan het verdoen is bij een onwaardige werkgever die niet betaald.
Je zou voor minder gewoon thuis in je keuken goedkope koffie zitten drinken terwijl er een te dikke duif voor de raam om eten schooit.


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/