Categorie: economie

De run-to-the-hills economie

Een bedrijf bezuinigt deze dagen dat het een lieve lust is, zelfs mensen die er op lange termijn voor zorgen dat er kosten kunnen bespaard worden, worden nog voor hun project ten einde loopt, op straat gegooid als waren ze afval.  De staat doet hetzelfde, beknibbelen waar het kan (of niet kan) en dan vooral de begroting in evenwicht houden, ten koste van de dienstverlening en de koopkracht.  

Wat doe je als werknemer in een economie die steeds verder wegzakt in een vicieuse cirkel van besparingen en dalende koopkracht?  Juist ja: rennen, rennen naar veiliger oorden.  
Ik noem dit de run-to-the-hills economie.
Het zit namelijk zo, dat ik de komende jaren vergelijk met een aankomende overstroming. De toenemende ongerustheid (voorin in Duitsland) over de koopkracht en de productie zal de komende jaren een verregaande invloed hebben over hoe grote bedrijven aankijken tegen efficiëntie (een ander woord voor hebzucht).  Men wil met steeds minder mensen, steeds meer doen,… en de rest van de mensen mag zonder koopkracht achterblijven in een sociaal systeem dat puur is afgestemd op de rijken of diegenen die op de bodem zitten.
De mensen die voorheen gewoon werk hadden (middenklasse wil ik ze niet meteen noemen, maar laat ons ze koopkrachtigen noemen) vallen stilaan in een systeem waar je of te wel deel uitmaakt van de leegzuigkracht van de grote bedrijven, of van de staat zelf die dit bekrachtigd.  De rest zijn zelfstandigen, bedienden en arbeiders met een onzekere toekomst, in vaak zeer onzekere werkomstandigheden.
Je kan dus maar beter naar veiligere oorden verkasten.  Een voorbeeld hiervan is het opklimmen in de organisiatie van een grote firma, of het switchen van job tussen de privé en de “softe” sector.  Je kan je alleen maar veilig stellen door hoog en droog te zitten… als ambtenaar, of manager in een grote firma. 
Al de rest ziet stilaan het zwaard van Damocles boven zijn of haar hoofd hangen… het zwaard dat neervalt wanneer er meer winst moet gemaakt worden, meer bezuinigd of meer aandeelhouders tevreden moeten gehouden worden.  Je prestaties tellen eigenlijk niet meer mee, dus kan je maar beter naar de berg rennen en wachten tot de overstroming de rest meesleurt onder je.
Voor diegen en die zich nog uit de naad werken om net niet toe te komen heb ik dus de volgende tips:
Allereerst: bezuinig zelf.  Zorg ervoor dat je de economie “terugpakt” door een MAD (mutual assured destruction) toe te passen.  
Wanneer een staat en bedrijfsleven jou niets meer gunt inzake levenskwaliteit (files, dure woonst, dalende koopkracht, gemiste loonsopslag, hogere belastingsdruk….) dan kan je er voor zorgen dat je hen opzadelt met een onoplosbare patstelling: zèlf je koopkracht beperken.
Dit kan door te besparen (net zoals de bedrijven en de staat doet).  Je gaat bijvoorbeeld niet meer naar een dure supermarkt, maar een lokale markt of buitenlandse groentenwinkel. Of je gaat met enkele mensen samen over de grens goedkoper winkelen.
Op deze manier gun je de andere lokale economie niets meer, en gaan daar ook weer de regels van de “efficiëntie” spelen, met meer afdankingen en aanpassingen tot gevolg. 
Hiermee ‘fop’ je jezelf uiteraard op lange termijn, want zogenaamd is de lokale economie verbonden met jou.
(De kassierster die wordt ontslagen omdat er opeens minder volk in de lokale supermarkt komt kopen, kan op haar beurt zich misschien geen vakantie meer veroorloven via een reisburo in jouw stad…)
Hier moet je niet op letten, de MAD tactiek bestaat er net in om een wapen te gebruiken waar iedereen zeker door neer gaat. Men wil dit niet zien gebeuren, geloof me.  De bevolking tegen hun eigen economie laten opkomen is not-done. 
Tegelijk combineer je deze MAD tactiek met jezelf veilig zetten op een hoge berg… en ziedaar: een prachtvoorbeeld van een staatsapparaat en een maatschappij die haar eigen democratie en kapitalisme tegen zich ziet gebruikt worden. 
Want wanner Jan met de Pet bij een staatsinstelling werkt waar hij vast benoemd is (of in de hogere regionen van de grote bedrijven) en tegelijk zijn inkopen doet in Nederlandse webwinkels en buitenlandse groentenwinkels, heeft een vernietigend effect op deze economie. En zo hoort het ook. Wanneer men de normale werkende mesnen geen normale levenkwaliteit gunt, overbelast en over-stressed, kan men alleen maar een giftige tegenreactie verwachten.
Dus: run to the hills, zoek een veilige, zekere job en pak de economie terug waar je maar kan.  

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Dino-bedrijven sterven uit

De dino’s gaan dood, zoveel is zeker.  Europa heeft een eigen meteoor om ze allemaal te doen uitsterven, en deze meteoor is recht op weg naar ons land… en misschien wel terecht. Want een boel bedrijven zijn nauwelijks die naam waardig.

Als er één ding goed is aan de huidige stand van zake in de Europese economie (een van opgevoerde belastingsdruk en krimpende koopracht), is het dat de verschillende maatregelen van de regeringen om te besparen een zuiverend effect zullen hebben.

Laat me even verduidelijken; een heleboel kleinere bedrijven hebben in ons land jarenlang kunnen profiteren van een gunstig regime ten aanzien van een het inbrengen van onkosten (hoeveel kleine zaken zijn niet opgericht om eigenlijk de privé uitgaven van de baas en zijn vrouw te dekken?).  Tegelijk betalen deze bedrijven ook enrom veel bijdragen en taksen, dat weet ik…. ik heb het hier over de kleine profiteurs, de nep-bedrijven, de zelfstandigen-uit-noodzaak, de mensen die zonder toekomstvisie of bedrijfsplan zomaar wat rondzwalpen en nul komma nul verantwoording afleggen tegenover eender wie.

De extra belastingen en nadelen die de recente besparingen met zich meenemen zullen vele bedrijven er toe aanzetten om anders te gaan zaken doen, slimmer en verder vooruit te kijken.  Deze kameleon-bedrijven zullen zich aanpassen en blijven geld verdienen (en dat is hen dik gegund aangezien ze de maatschappij goede producten geven, taks betalen, werknemers in dienst hebben enzovoorts…). De kameleon bedrijven dragen vooral mijn sympathie weg omdat ze ook meestal vrij goed meedenken en voelen met hun personeel, ze zijn er immers al lang achter gekomen dat hun personeel de drijvende motor is van hun bedrijf.

Aan de andere kant zijn er de zombies, de negativisten, de kortzichtige bedrijven, … ik noem ze gemakshalve de “dino-bedrijven”.

U kent ze wel: de KMO’s die worden bestuurd door foute-pakken dragende vijftigers die de schuld van een slecht kwartaal steevast in de schoenen schuiven van de profiteurs, de regering, de socialisten, de liberalen (want die verkopen hen dan zogenaamd uit), of als het even kan ook aan hun (grote) leveranciers, tot ja zelfs hun klanten en het eigen personeel.
Het soort bedrijven dat in te grote kantoren zit en waar men de Trends leest alsof het het woord van een of andere KMO-god was.  Dit soort bedrijven is er meestal maar ter ere van het ego van de bazen, het leveren van een dienst, het handelen met personeel of het plannen van de toekomst is meestal een zorg voor later.

Bij zulke bedrijfsleiders, is iedereen (behalve hun eigen persoon) de schuld van het neergaan van hun bedrijf.  Ze kunnen er immers niet aan doen dat ‘opeens’ de diesel opslaat, evenmin kunnen ze zogenaamd niet voorzien dat de staat opeens meer gaat laten betalen om bedrijfswagens (waar ook de vrouwen van deze kmo’ers mee rondrijden om zoon of dochter naar de sportzaal te brengen), zo konden ze ook niet ‘voorzien’ dat men allerlei taksen en ontduikingsmechanismen, zoals de notionele interesten, ging aanpakken.

Kortom, de vijftiger die aan het hoofd staat van zo’n dino-bedrijf is de dupe, de arme te beklagen middenstander waar niemand voor opkomt, waar niemand een zier om geeft en waar de politiek massaal z’n wegmeende kont aan veegt.  Ze moeten naar eigen zeggen alleen maar betalen… en zwijgen.  Tegelijk vullen ze elke mogenlijke conversatie met hun collega’s over de manieren waarop ze maatregelen van de regering zullen ontduiken.

Het is bij deze dino-bedrijven nochtans kommer en kwel wanneer het aankomt op organisatorisch talent.  Zo kan je er van op aan dat niemand zich defitg buigt over de leefbaarheid van het pendelen tussen kantoor en woonst, thuiswerken staat in het hoofd van zulke Dino-bedrijfsleider gelijk met ‘luierikkerij’. In het echt gaat het natuurlijk om het ego van de bedrijfsleider, die wanneer hij in zijn kantoorruimte rondloopt steeds iemand moet kunnen aanklampen om tegen te kunnen zeuren, of kleine taakjes te laten uitvoeren om toch de indruk te krijgen dat hij baas is over iets, wanneer mensen van thuis uit werken is dat allemaal niet meer mogenlijk en wordt de dino-bedrijfsleider te zeer geconfronteerd met zijn eigen tekortkomingen. Wie zal er dan ander papier in zijn printer komen steken?  Wie zal er dan zijn powerpoint presentatie maken? Wie zal er dan zorgen dat de lichten uit zijn wanneer hij door gaat?  En vooral; om thuiswerken te ondersteunen heb je technologie nodig.  DE vijand van de dino-bedrijfsleider uiteraard, … want tech kost geld, onderhoud en levert niet onmiddellijk iets op voor zijn eigen portefeuille. (Laat staan dat hij er mee zou kunnen werken zelf). Neen, dit soort heerschap zit liever naast een 80’s fax-machine te wachten tot er een bestelling binnenrolt van een oude schoolkameraad die hem ‘nog eens iets gunt’.
Waarna hij zelf van en naar zijn louche boekhouder kan faxen, in plaats van na te denken over het hoe en waarom van te dure, vervuilende, nauwelijks gebruikte auto’s die op te parking staan te pronken bij wijze van misplaats prestige-gevoel.

De slimme kameleon-bedrijven pikken klanten af van zulke heerschappen, ze spelen het slim, werken met freelancers, thuiswerkende gemotiveerde mensen, en zorgen er voor dat ze hun leveranciers en partners kennen op professionele gronden. Dit zijn meestal ook bedrijven die een klant ook ècht binnenhalen op prijs, kwaliteit en service, en niet omwille van enkele oude schoolmakkers van de baas.

Da’s nog zoiets dat dood is; de bedrijfsleider die een eigen zaak is begonnen omdat hij genoeg contacten heeft in enkele sectoren en grote bedrijven of overheidsinstellingen, en zonder echt iets te verkopen in de pure zin van het woord, zijn producten of diensten slijt “omdat ze me goed kennen”.

Deze dino-bedrijven zijn ten dode opgeschreven, zeker nu de Europese zakenwereld in sneltempo, smart, slank en snel begint te denken,…
De bedrijven die nooit voorzien hadden dat men bedrijfswagens zwaarder ging belasten of onkosten beter onder de loup gingen nemen, hangen er aan  voor de moeite.

Voor de mensen die op zulke dino-bedrijven werken: kijk goed je contracten na, wees onverbiddelijk en kijk uit naar de concurrentie, want daar zitten meestal je toekomstige kameleon-bedrijfsleiders… pas je aan, voor je ook een ‘dino’ wordt!

En voor de dino-bedrijfsleider?  Hij zal zich moeten aanpassen, informeren, of in dienst gaan bij de grote bedrijven… een regime dat hij onrechtstreeks ook mee heeft in het zadel geholpen waarschijnlijk…

de verveel-economie

Ik weet nog heel goed, een jaar of tien terug, dat ik acher me keek op kantoor naar een collega die aan’t grommelen was, en dat hij me met een zuur gezicht zei in zijn eigen kempisch accent: “pfff, daz hie boring man”.

Het was toen ook echt wel verveling alom op dat bedrijf… enkele maanden later werden we één voor één ontslagen.

Het is nu 2012 en ik zie om me heen ook nog steeds enorm veel mensen die in een soort van ‘verveel-economie’ zitten.  Ze werken ofwel op een bedrijf dat in deze economisch zware tijden aan’t zinken in tenmidde van slechte organisatie of slecht bestuur (er zijn heel wat bedrijven die zomaar wat ronddobberen op een zee waarvan ze weten dat ze nooit de andere kant zullen zien,… een gebrek aan tijdige, weldoordachte investeringen hebben het doodvonnis getekend van dit soort bedrijven…).
Het eindresultaat is verveling, aangezien niemand echt een duw of een richting kan geven aan een bedrijf dat stilaan zonder werkmiddelen valt.

Tweede geval zijn de mensen die reeds door dat soort zombie-bedrijven weren uitgespuwd en daarna verbrand als ze zijn in deze arbeidsmarkt nergens, nog aan de bak komen voor een èchte job.
Ofwel hebben ze een burn-out of een bore-out gekregen, of zijn ze inmiddels qua marktwaarde gedaald tot het niveau van een anderstalige inwijkeling.

Deze mensen houden zich bezig met uit de klauwen blijven van de vdab en rva, werk te zoeken tegen beter weten in, en vinden vooral nergens rust. 
Ook deze mensen zijn eigenlijk deel van de verveel-economie.
Ze werken dan misschien wel niet, maar het weinige geld dat ze hebben moeten ze toch ergens aan uitgeven.
Gaande van die cola fles tot het xbox spelletje, deze mensen kopen, huren en consumeren in deze economie.  Ze vervelen zich soms kapot, net als toen ze op een zombie-bedrijf werkten. Met het verschil dat ze nu de humus, de voedingsbodem zijn geworden, … want iedereen moet eten, drinken en wil een minimum aan comfort.

Daarnaast heb je de werknemers bij respectabele grote bedrijven.  De mensen die de crisis nooit hebben gevoeld (tenzij bij het zeuren over de hoogte van hun 13de maand) en verder zich wat bezighouden met de normale gang van zaken op hun bedrijf.  We hebben het hier over overheidsbedrijven, grote kanjers zoals Electrabel of Belgacom, maar evenzeer de grotere technologie en chemiereuzen.
Daar stapelt men het soort mensen op die papiertjes heen en weer schuiven en in meetings trachten uit te blinken in dossierkennis en gevatte one-liners.
Ik kan je vertellen dat zulke mensen OOK deel uit maken van deze verveel-economie. Ze gaan uit verveling naar de koffiemachine, naar die meeting waar ze in feite niet nodig zijn, de broodjeszaak, de powerpoint-voorstelling en praten met elkaar uit verveling over het weer, voetbal, tv en wat ze zoal denken van de voorgekauwde 3 meningen die de media hen voorschotelt.  Want ze ‘moeten toch kunnen meepraten’.  Desnoods over auto’s, kookprogramma’s of het soort haagschaar dat ze gebruiken in de tuin.

De verveel-economie is een vorm van decadentie, en ik zie maar heel weinig mensen die er geen deel van uitmaken, … op die mensen na die de vloeren schoonmaken van deze kantoren. De mensen die hamburgers bakken voor de verveelde manager in het restaurant… de mensen die aan de telefoon trachten uit te leggen waarom een factuur hoog of laag is.
Wat vooral erg wordt is dat de verveel-economie blijkbaar een soort ‘wachten’ is geworden… men kan er niet echt uitstappen (tenzij je kleine zelfstandige wordt) en je kan er ook moeilijk aan ontsnappen door van houding te veranderen.
Op wat men wacht is me niet duidelijk…

Augustus,

Vandaag gingen de beurzen in Europa en in de US diep in het rood.  Op de aandelen van WWE en Kraft foods na, ging zowat alles met ongeveer 4% naar omlaag.  Een cijfer dat ons halfweg brengt naar pre-2009 crisis cijfers.
Symbolisch bijna, we zijn dezelfde dag ook te weten gekomen dat de Dexia bank een 4 miljard verlies boekte, ook symbolisch, aangezien aan het hoofd van deze bank iemand staat die al deze troep onrechtstreeks heeft veroorzaakt: Jean-Luc Dehaene. Deze man heeft eigenhandig ons land op ondemocratische manier in de EU geloodsd, ons opgezadeld met een onbegonnen systeem van sociaal-democratisch beleid dat enkel gebaseerd is op het geld weggeven.
Ik ben geen neo-lieberaal, maar het staat alvast als een paal boven water dat de beurzen en onze economie zwaar neer zullen blijven gana zolang de EU ons blijft ‘regeren’.

De europese eenmaking, de vrije markt in Europa, is niets meer gebleken dan een dure grap, waar een halfrond vol bejaarde nette pakken hun kroost en rijke families beschermen met wetten die niet nageleefd worden, tenzij voor degenen uit dezelfde club (wanneer het in hun voordeel is).
In België met DE grote klap nog komen (iets waar we tot nu toe van gespaard zijn gebleven dankzij een enorme hoeveelheid privé spaargeld).
Dat geld is echter bij vele gezinnen op, of al lang omgezet in versleten huizen, gronden of auto’s.  Men blijft geld naar banken dragen die daar op zich niets nuttigs mee doen in de economie, buiten speculeren en hopen op betere tijden (intussen op korte termijn winst nemend).

Ikzelf heb nooit geloofd in dit soort Europa, waar men leent en leent en blijft lenen, om uiteindelijk alles bij de paar actieve mensen te moeten blijven halen.  De Fortis-bank redden was een grote vergissing, enklele jaren terug had men deze bank gewoon failliet moeten laten gaan, laat de vrije markt echt spelen OF regulariseer alles alsof het een plan-economie is (1 staatsbank bijvoorbeeld), maar wat men deze tijden doet is belachelijk: een tussenoplossing, waar de staat wel tussenkomt en voorschiet, maar verder alles “vrij” laat.

De gevolgen zullen simpel zijn; men kan geen geld blijven weggeven, men kan geen geld blijven verzinnen, men zal moeten inboeten op ambtenaren, sociale zekerheid en vooral aan staatsstuctuur.
Het probleem is echter zo, dat heel veel mensen intussen met een Vlaamse vlag staan te zwaaien, hun bankier rijk maken en hopen op 1% loonsopslag (zo ergens volgend jaar) om tegelijk 54% belastingen te betalen 21% btw en nog eens 30% van hun energiefactuur… allemaal naar een staat die niets doet aan de fundamentele behoeften van een bevolking. Een staat die bestaat uit 40 rijke families en hun debiele arrogante zonen en dochters.
De vlam er in, zou ik zeggen.  Een zwarte mars op Brussel, waar we niet balonnetjes zwaaien en ‘democratisch’ onze stem laten horen… deze mensen lachen daar mee…. er is zwaarder geschut nodig om hen uit dit land weg te vegen.

Zomer

Deze zomer was lui. Ik merkte vooral hoe overal de totale onverschilligheid heerste. Ik heb meerdere sollicitaties afgenomen gekregen en vele, vele CV’s verstuurd maar er kwam haast geen reactie.  Op één enkele positieve ervaring na was het overal kommer en kwel.  Oftewel door het gevoel van economische neergang dat nog steeds bij de bedrijven heerst, ofwel door het bijna luie gedrag van diegenen die de recruteringen verrichten.
Een en ander heeft te maken met ‘de zomer’ denk ik.  Mensen nemen het niet zo nauw dan, omdat er minder volk aanwezig is op de firma, de baas met vakantie is, of het gewoon te warm is om iets te doen.
De werkloze die dan uit alle macht tracht goed over te komen blijft dan gewoon in de kou -heb’t u’m?- staan.

De zomer is zo’n beetje een excuus om de economie voor twee maanden volledig te laten verlammen (om het niet te hebben over begin september, waar er blijkbaar ook meer en meer vakantie wordt genomen, zogenaamd om de ‘drukte’ te vermijden.)
En dat voor de economie van een land dat op sterven na dood is, opgevreten door de economische veelvraten om zich heen en een niet aflatende stroom aan egotripperij op politiek vlak.

Vandaat werd bekend dat de werkloosheid in Amerika in bepaalde state 14% bedraagd, ik ben eens benieuwd wanneer men in Europa een duidelijke betrouwbare cijfers zal bekend maken, want onze economiën hangen nu eenmaal van elkaar af.

Maar ik zeur maar wat,… niemand kan het wat schelen dat er een werkloze meer of minder rondloopt, het komt toch allemaal uit een grote zak geld waar geen bodem schijnt in zicht van te zijn.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/