Dejongste weken kwamen er drie opvallende Europese nieuwtjes.
Allereerst was er het incident met de verkoop van Luminus (in navolging van Electrabel) naar EDF (allebei de Franse staat dus).
Een mooie reportage hierover kan je zien bij deredactie: hier
De hoofdreden is dus geld verdienen op de kap van de Belgische consument (die altijd en op alles meer betaald dan de ons omringende landen, en niet alleen voor stroom trouwens).
Aangezien Brave Belgen altijd braaf meer blijven betalen voor zowat alles, is ons land, zeker in tijden van crisis, een uitgelezen plek om te investeren in nutsvoorzieningen: je kan de prijzen hoog houden (al dan niet kunstmatig), plus je maakt meer winst, plus er komt toch geen verzet aangezien men hier als een hersendode naar VTM gaapt de hele dag en verder niks durft.
Deze melkkoe-politiek is al jaren en jaren bezig, maar ons politici zijn meestal bezig met het zich laten opmerken op wielerwedstrijden en boerenkermissen in plaats van HUN volk en land te vrijwaren van zulke maffiapraktijken (er is in weze geen verschil tussen Italiaanse maffiosis die om beschermingsgeld komen vragen aan de locale kleinhandels en tussen de afperspraktijken die deze buitenlandse bedrijven toepassen, je moet betalen, of men haalt je kot leeg).
Ah ja, deze politici hebben uiteraard ook postjes in de bovenvermelde bedrijven, of was u dat vergeten.
Zowat elke grote firma in dit land (en stilaan op EU niveau) heeft wel een echte beslissingsmaker à la Dehaene in zijn rangen.
Deze mensen zorgen er in de eerste plaats voor dat de firma waar ze voor instaan winst kan blijven draaien, da’s ook hun taak en op zich zou daar in een katpitalistisch economisch stelsel geen probleem mee zijn. Een bedrijf is er nu eenmaal om winst te draaien.
Paradoxaal genoeg zijn het deze zelfde beleidsmensen die met Vlaamse en andere vlaggen staan te zwaaien op een verkiezingsmeeting, terwijl ze uiteraard de uitverkoop van ons land mee hebben georganiseerd. Meer nog: terwijl ze op TV in half dronken toestand het lof zingen van ons land en de zomerse feestelijkheden die er plaatsvinden, sluit men deals die grote bedrijven de kans geven deze streken als het ware op te kopen. Men steekt een mes in onze rug terwijl we er lachend en onbegrijpend naar staan te gapen.
De uitverkoop gebeurt bovendien dan nog aan een lege doos als de Europese Unie. Een Unie waar we door open kapitalisme, liberalisme en vooral een open concurrentie allemaal rijken zouden worden.
Die allemaal kan kloppen, als u in een groot land woont als Spanje (rijk geworden op EU landbouwsubsidies), Duitsland (rijk geworden door de opheffing van de muur) of Frankrijk (rijk geworden door staalhard protectionnisme).
Maar hun ‘humus’ moet uiteraard ergens vandaan komen.
Het doel om via echte concurrentie de prijzen laag te houden, een liberalisering in deze EU-versie van het kapitalisme, is dus een maat voor niets. Op zich kàn het werken denk ik, maar niet op deze manier.
De concurrentie vindt niet ècht plaats, maar wordt meestal vervangen door twee bedrijven (of hun corrupte leiding) die het samen op een akkoordje gooien om de prijzen kunstmatig hoog te houden, terwijl België en andere kleine lidstaten rustig de andere richting opkijken, of gewoon over onbenulligheden beginnen rond hun eigen kerktoren.
Het echte probleem is dat de EU een unie zou moeten zijn, geen krabbenmand.
Een unie, die volgense mensen als Verhofstadt, ooit zou moeten uitmonden in
een “verenigde staten van Europa”.
In realiteit hebben we een drietal landen, met Frankrijk op kop, die de macht hebben gegrepen, protectionistisch zijn en vooral de rest als melkkoe gebruiken.
De Europese Unie is dus niets meer dan een gevangenis, waar net zoals in een echte cel, de kleintjes hun eten moeten afgeven aan de grote bullebakken. Wanneer de kleintjes bijvoorbeeld een mooi uurwerk of een nieuwe jas hebben, wordt deze prompt afgenomen door de grote medegevangenen die dan iets mompelen in de aard van ‘je moet delen’. En de kleintjes zwijgen, want anders hebben ze bovenop een pak rammel ook geen eten die avond.
Deze Unie is niet alleen nefast voor onze economie (in de juiste zin van het woord), het vervangt de o-zo democratisch tot stand gekomen wetten één voor één door regels die enkel deze groten goed uitkomen.
Dit laatste brengt me meteen bij een tweede feit van de afgelopen weken; de afschaffing van de goede Belgische wet tegen de koppelverkoop.
Bepaalde grote bedrijven en landen vonden het waarschijnlijk lastig dat ze vaak voor de Belgische markt een product anders moesten verpakken of aan de man brengen omdat we deze wet hadden.
Deze wet beschermde ons tegen de zware inperking van de vrije keuze die je andere hebt.
Wanneer je in het buitenland bv. een bepaald soort GSM toestel wil kopen, is dit vaak onmogelijk, tenzij je er een specifiek abonnement mee bij koopt. Een bundel als het ware,
die de consument verplicht dit toestel samen met een andere product te kopen, zonder dat deze apart te verkrijgen zijn.
Daar wringt het nu net. Deze wet, die we nu kwijt zijn dankzij de EU, beschermde de kleine landen, de kleine consumenten, en vrijwaarde hun open keuze voor producten en diensten.
Nu deze wet weg is, is het hek van de dam en zullen we al snel enkele dingen niet meer individueel kunnen kopen.
Een derde staaltje van Europees nieuws kwam er via onze paarse keizer Guy Verhofstadt. Hij schreef een boek over zijn toekomstvisie voor Europa. We kennen het verhaaltje ondertussen. Een sociale, paarse mix van liberalisme en een vleugje socialisme, waar er telkens nieuwe landen moeten bij worden gezocht om ‘leeg te melken’. Verhofstadt leeft in een wereld waar politiek en economie een abstract soort wiskunde is geworden waar er alleen maar priemgetallen zijn. Al die andere cijfertjes dienen tot niets, tenzij zijn theorie moet bewezen worden.
Of je zijn boekjes nu leest of niet (hij zat er met zijn burgermanifestn ook mijlen ver naast), het België dat hij als een staat in een unie ziet functionneren is grotendeels leeg, er zit nog maar weinig melk in de uiers, dus moet men rijpe melkkoeien vinden in Oost-Europese landen of zelfs naar het Zuiden.
Guy heeft het natuurlijk mooi berekend. Een mooie open vrije liberale toekomst schildert hij ons voor, waar iedereen vrij rondloopt, werkt en geld verdient aan en voor elkaar.
De waarheid is echter dat alles pure wiskunde is, échte wiskunde dan, waar een hoop eigenschappen voor 12 getallen geldt niet altijd blijft gelden voor de volgende 26 getallen.
De EU is momenteel niets meer dan een met drie, daarna zes landen, opgezette reeks verdragen die het toeliet om staal tegen goedkope prijzen aan te kopen samen.
Het Nationaal equivalent dus van enkele superettes die samen groenten aankopen op de veilingen.
Dit is echter uitgedraaid op een uit de hand gelopen piramidespel, waar er om de zoveel jaar nieuwe markten en landen moesten bijkomen om de boel draaiende te houden. Het is danook wraakroepend om te zien hoe sommige landen hun eigenheid en trots hebben opgegeven voor een ruig allegaartje zatte Britten en Nederlanders die de boel komen opkopen en verpesten op alle mogenlijke manier. Even een trip nemen naar Oostenrijk of Praag op de juiste vakantiemomenten zegt genoeg.
Deze landen werden geassimileerd, door hun individuele wetten en bevoegdheden te laten afstellen op de slokop die de EU was geworden.
Wetten die het mogelijk maakten (met medeweten van de politici uit de jaren ’70 tot’ 90) om deze landen makkelijker leeg te zuigen. De kleine landen weren aanvankelijk rijker hiervan, de arme landen werden prompt gesteund (kijk maar naar Ierland of Portugal), Europa wist dat ook deze landen troeven hadden, die ze vaak niet zelf konden uitspelen vanwege een te laag budget.
Zodoende kon elk land enkele van zijn prijsbeesten ‘afstaan’ aan de EU (meestal in de vorm van buitenlandse concerns), op deze manier kwamen de grote projectontwikkelaars hele kuststreken inpalmen, grote winkelcentra neerpoten en de nutsvoorzieningen opkopen.
Onder het mom van vrije markt moesten landen die zich normaal gewapenderhand hadden verzet tegen het inpalmen van HUN goederen en mooie plekjes, alles afgeven wat ze hadden. Want er werd nu opeens ‘concurrentie’ toegelaten.
De inwoners van deze landen konden alleen maar lijdzaam toezien hoe de beste stukken land in buitenlandse handen kwamen, hoe de kabels, water, elektriciteit en strategische zones allemaal één voor één opgeslokt werden.
Het leek een chaotische, maar door de kapitalistische denkwijze gestuurde, gebeurtenis. Vandaar dat zelfs de Berlijnse Muur moest vallen uiteraard, meer gebied, meer winst.
Het is echter verre van chaos. Met een zeer duidelijk plan en een berekende precisie is men de aloude oorlogen van de Middeleeuwen tot net na de Tweede Wereldoorlog aan het herdoen.
Deze keer niet met tanks en granaten, maar met concerns, conglomeraten van verschillende vertakkingen in vele verschillende sectoren, wetten en vrije markt die er eigenlijk geen is.
Men steunt geen bevolking, maar een kleine groep elite die de gas- en electriciteitskraan van UW WONING in handen heeft. Alsook het water en de internetverbinding.
De prijzen zijn in kleinere landen niet voor niets opeens vele malen duurder dan in de rest van Europa.
Om de elektriciteit als voorbeeld te nemen: Het Franse Protectionistische Keizerrijk (want dat is het) heeft voor zijn eigen burgers een mooie lagere prijs voor de energie.
Daar krijgt men in ruil steun van de bevolking voor (uiteraard, je zou gek zijn deze mensen weg te stemmen aangezien je je voordelen wil behouden). Deze prijzen en cadeau’s worden
ruimschoots goedgemaakt met de door deze steun verkregen macht aan te wenden om landen als België volledig leeg te stelen.
Nog even wachten, tot ongeveer 2020 en we kunnen in de rest van Europa niet meer buiten komen met de wagen of er zijn Franse of Duitse tolheffing, internetproviders die
ONZE kabels gebruiken en er voor laten betalen (huren) en ja, wat belet hen om zelfs onze gronden over te nemen en ons er zwaar extra voor te laten betalen om er op rond te lopen of te wonen?
We hebben deze oorlog verloren. De economisch uitgevochten nasleep van de Kouder Oorlog is een totale verliespost voor de kleinere landen, waar we nu gewoon moeten betalen en hopen dat men genade met ons heeft.
Misschien was het uitvechten van oorlogen in de Middeleeuwen veel eerlijker: je smeedde zwaarden en harnassen en ging de vijand te lijf met alles wat je had.
Wie dan won nam het hele gebied in, waarna de verliezende partij langzaam opging in de nieuw ontstane gebieden en bevolkingsgroepen, of gewoon stierven.
Vandaag de dag moet je betalen en naar politici hun gezeur luisteren, terwijl je verder alleen maar dient om die groep elite zich alles te laten permitteren wat ze kunnen. Je hebt geen zwaard, niemand die ECHT voor je opkomt (ook diegenen die zich nationalisten noemen niet!) en daar sta je dan, met een rekening van een Franse firma in je handen, een rekening die je eigenlijk vraagt om te betalen voor iets dat je voorouders hebben gebouwd en aangelegd. Een som geld die meteen nadat je ze via je buitenlandse bank hebt overgeschreven, wordt aangewend om je vijanden te versterken in hun kapitalisme.
En gelijk hebben ze,… wij zijn de oenen die ons hebben laten doen. Wij zijn de ‘boerekes’ die eeuwig CVP en SP hebben gestemd, terwijl ze ons land cadeau hebben gedaan aan de buurlanden.
Vroeger had men zulke figuren op een guillotine gezet en hun hoofd er af gehakt. Nu in 2009 staat een zelfde domme meute mee een pint te drinken onder de kerktoren omdat den burgemeester zonnen toffe is.
Nu nog wachten tot ze ook die kerktoren als een pizza hut inrichten en misschien gaan er dan een paar ogen opgen gaan. Maar ik vrees ervoor. Pizza Hut is daarvoor te lekker.
Hun verenigde staten van Europa is voor sommige landen een “gestenigde staten”. En u helpt mee, elke verkiezing opnieuw, door op pro-europa mensen te stemmen.
