Categorie: FSO

Het begrip

Je hoort er meer en meer over: eerlijke fiscaliteit.

Op zich een mooi begrip (wanneer je er al van uit gaat dat een staat -als instituut- al belastingen mag eisen van haar onderdanen om daar dan een zeer subjectieve herverdeling mee uit te proberen voeren), waarbij het er vooral op aan komt iedereen* eerlijk te belasten.

Dat eerlijk belasten komt in de realiteit neer op eindeloze debatten en commissies, waarbij het eindresultaat altijd zo wordt gedraaid en gekeerd tot de gezinnen, KMO’s en de middenklasse het gelag betalen en de rest de dans ontspringt.

Ik vind zelf dat eerlijke fiscaliteit begint bij verantwoordelijkheid làten opnemen.
Verantwoordelijkheid nemen was tot enkele jaren terug zelfs een hot item in de verkiezingscampagnes, maar er is sindsdien weinig rond gebeurd. Zelfs niet toen het heel fout begon te gaan met de banken en de minister van financiën weigerde af te treden.
Maar eerlijke fiscaliteit kan je vooral afmeten aan hoe men om gaat met de slachtoffers van de crisis.
Werknemers betalen in dat geval vaak twee keer belastingen, terwijl er grote bedrijven zijn die geen belasting betalen. Hoe is dit nog te rechtvaardigen?

Geen halen, twee betalen

Een concreet voorbeeld is mijn eigen situatie. Het bedrijf waar ik werkte ging half 2012 failliet na geklungel en een paar zeer bedenkelijke bewegingen van mijn baas. De KMO waar ik werkte had 5 werknemers, en deze werden (op de baas en zijn compagnon na, die nog een maand van tevoren een nieuwe auto kocht) reeds drie maanden niet uitbetaald.

Mijn centen, als schuldeiser, heb ik via het FSO moeten krijgen (gelukkig is er nog zoiets als het FSO, er zijn landen waar je dan gewoon achter je geld kan fluiten), daarbij meteen belasting op ingehouden door de uitbetalingsinstelling.
Waarna ik ook belastingen (een tweede keer) moest betalen op dat zelfde bedrag omwille van de echte uitbetaling (eerst betaal je op het viruele bedrag dat je moet krijgen, daarna nog een keer op je echte inkomsten). Waarna de correctie volgt het jaar daarop. En het jaar DAARNA krijg je dan eindelijk je berekende, dubbel betaalde belastingsgeld terug.
Dat behelst dus een 3 tot 4 jaar (ik ben nu 3 en een half jaar verder en heb nog steeds niets op mijn rekening gezien).

Dit staat in schril contrast met mijn ex-baas, die door handige constructie (een NV, BVBA,…) de dans van de verantwoordelijkheid mooi ontsprong en zichzelf als zogenaamde werknemer nog heeft laten uitbetalen ook.
Meer nog, aan de verslagen van de curatoren te zien, bleef er voldoende geld over op de rekening om alle drie achterstallige maanden loon te betalen aan de echte werknemers daar (ik reken even zijn vrouw die wel loon kreeg meer weinig meer deed dan af en toe haar neus binnensteken niet mee). Bovendien werd hij meteen daarna gesignaleerd bij een andere firma, waar hij opnieuw aan de slag was (in zijn geval: rondrijden met een auto en gaan eten met dezelfde 4 aankopers bij klanten die hij al jaren bedient).

Wat is er eerlijk aan deze fiscaliteit wanneer een werknemer die net vader werd, al 3 maand geen loon krijgt van zijn baas, vervolgens in het faillissement als schuldeiser terecht komt en dan 3 jaar mag wachten op z’n geld? Niks.  

In een eerlijke fiscaliteit, zou men ten eerste een deftig onderzoek doen naar de al dan niet frauduleuze handel en wandel van de persoon in kwestie om daarna ook de werknemer meteen uitbetalen en vervolgens dit bedrag te verhalen op de verantwoordelijke (en da’s dus dezelfde dan diegene die in goede tijden de winsten opstrijkt van al die arbeid). In mijn regime zouden zulke zaken heel simpel gaan; in afwachting van afhandeling van het onderzoek worden de verantwoordelijken in een ‘opvangcentrum’ geplaast, tot alle schulden zijn terugbetaald. Ze kunnen vanuit dat centrum nog communiceren met de buitenwereld (het is geen gevangenis, eerder een tijdelijke plaatsing).
En ziehier, … wedden dat er dan opeens wel ergens centen vandaan komen?  (Ik besef dat dit een Demir-methode is hoor, maar ‘t is misschien nodig in dit geval).

Maar neen, men schrijft de rekening neer, men laat wat advocaten en curatoren hun routine afwerken terwijl mijn ex-baas zich aan zijn zwembad neerzet en zijn volgende spookfirma opzet. Daarbij krijgt hij nog zo goed als gratis werkkrachten uit de eindeloze voorraad werklozen die de VDAB voor hem opleidt.

Eerlijke fiscaliteit gaat ook over bedrijven die verantwoordelijkheid afleggen.
Wanneer een groot bedrijf (en nu heb ik het over corporations, niet over kmo’s) sjoemelt aan de top of fiscale truuks bovenhaalt, is er in landen van de EU nauwelijks een represaille ofzo.
‘t Is niet dat de grote baas van Corporation XYZ ooit één dag samen met drugdealers, bendeleden en moordenaars in een cel zal zitten. Zelfs niet onder huisarrest, zelfs niet met een enkelband… deze mensen zijn zo ingedekt en zo beschermd door hun politiek en hun geld, dat ze steeds vrijuit gaan. Hoe kan je dan als investeerder (en zelfs als consument) enig vertrouwen hebben in dit soort bedrijven? Waarom zou je investeren in een Belgische firma, wanneer je weet dat aan de top enig gesjoemel toch nooit leidt tot een echte straf voor de echte verantwoordelijken?

Meer nog, wanner ik zou weten dat de baas van Corporation XYZ, na te zijn betrapt op een creatieve boekhouding, daadwerkelijk zou zitten dan zou het vertrouwen stijgen. Tegelijk zouden ook andere knoeiers en sjoemelaars toch twee keer nadenken alvorens ze hun riante levensstijl riskeren om nog maar een wat boekhouding aan te passen.

Een eerlijke fiscaliteit, moeten we denk ik vooral als burgers zelf afdwingen, waarbij we zelfs opletten waar we consumeren, kopen, werken en waar we op stemmen. Een eerlijke fiscaliteit overlaten aan de vrienden en de lobbyisten van … heeft niet veel zin. We weten wie er dan betaalt, … en da’s niet de man die met zijn entourage ‘s middags op kosten van de firma in een duur restaurant zit te pochen over z’n nieuwe auto hoor. Verre van.

Ik vind het ronduit een schande dat werknemers van failliete bedrijven, vaak 3-4 jaar op hun geld moeten wachten (terwijl er vaak genoeg geld in kas zit om hen te betalen).
In een eerlijke fiscaliteit kan dit niet zomaar!

—

iedereen* = in de huidige 2015 realiteit van onze regering is iedereen niet het woordenboek begrip, maar zijn er een boel mensen en instellen een uitzondering op dat woord geworden, de lezer moet begrijpen dat het woord iedereen geen volledige betekenis meer heeft, zeker wanneer het door politici wordt uitgesproken, meestal bedoelen ze in plaats van de woordenboek definitie eerder: elk individu behalve wijzelf, de koning, de adel, de top-industriëlen, de vakbonden, de drukkingsgroepen die ons na aan het hart liggen en de allerlaagste inkomens.