Werkende mensen lijken vaak in een ander universum te leven dan werkzoekenen. Vooralen mensen die moeten recruteren (en tegelijkertijd hun echte taak verder volbrengen) zijn meestal niet echt bezig met de kandidaat-werknemers. De tijd en de zin om te antwoorden zit er, begrijpelijk, niet altijd in.
Het is al langer geweten dat veel bedrijven niet eens de moeite nemen om eender welke vorm van antwoord te sturen op een sollicitatie, maar vooral nadat je op gesprek bent geweest is de feedback tegenwoordig ronduit onbeleefd of onbestaande (een klein verschil in mijn opinie).
Een wetsvoorstel om bedrijven boetes te laten betalen voor elke niet beantwoordde sollicitatiebrief is op zich een goed idee (zie link) maar deze maatregel zou, eens doorgevoerd, ook zijn doel voorbij schieten zolang de mentaliteit niet veranderd vrees ik.
Het probleem is niet zozeer het niet-antwoorden op zich, maar de totale onverschilligheid en gebrek aan voeling met de werkende mensen. Iets dat vroeg of laat het bedrijf zelf ook moet beginnen schaden.
Men kan dan om weer typsich belgisch “in orde te zijn op papier” er weer voor zorgen dat men wel een antwoord stuurt, maar verder laat men mensen gewoon stikken.
Sprekend bijvoorbeeld, is de manier waarop men na een gesprek de sollicitant er van verzekerd ‘iets te laten weten’, waarna er soms weken totaal geent teken van leven volgt.
In enkele gevallen moest ik zelfs via-via de telefoonnummer te pakken krijgen van de eigenlijke baas om te vernemen wat er nu eigenlijk met mijn sollicitatie was gebeurd. In vele gevallen is er door gebrek aan interne communicatie, interesse of personeel niets mee gebeurd en blijft de al dan niet positieve feedback ergens in een mailbox zitten – ongeopend.
Tegelijkertijd klagen vele bedrijven steen en been dat ze geen geschikt personeel vinden. Misschien kunnen ze in hun (op z’n minst even moeilijke zoektocht dan de mijne) eens starten met hun recrutering vlotter te laten lopen. Je ‘intake’ laten leiden door mensen die eigenlijk niet weten voor welke functies er sollicitanten komen, is bijvoorbeeld een veel voorkomende fout, alsook het totale gebrek aan elementaire beleefdheid.
Misschien zou het handig zijn om de VDAB een handje te helpen in hun speurtocht naar bedrijven die zich niet aan de regels houden, door een lijst met zulke bedrijven bij te houden.
Werkzoekenden kunnen dan hun ervaringen delen met anderen, om te voorkomen dat je tijd en energie stopt in een bedrijf dat duidelijk niet echt op zoek is naar mensen maar eerder hun HR personeel (of omhooggeparachuteerde mislukte juriste uit de familie van de baas) een zekere bezigheidstherapie te geven. Want vaak lijkt het er op dat deze afdelingen bevolkt worden door verveelde huisvrouwen.
Professionalisme is er best nog wel bij grotere (en vooral buitenlandse) bedrijven, maar het begint schaars te worden. Meestel krijg je op acht van de tien sollicitaties geen antwoord, en na een gesprek is er zo’n vier op de tien die niks meer laten horen (zelfs geen “We moeten u niet” op je voicemail).
Het zegt ook veel over die bedrijven zelf uiteraard. Hun produkten en diensten zijn vaak van een zelfde kwaliteit dan hun antwoorden.
Misschien kunnen werkzoekenden dit heel concreet maken door een anonieme lijst online te zetten met zulke firma’s. Gewoon een blog maken, of een lijst online zetten via pastehtml.com is genoeg. Zorg ervoor dat het te vinden is en zet er tegelijk datums en referenties bij zodat iedereen weet over welke firma het gaat.
Wie mee wil werken kan altijd een mailtje sturen.
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/