Categorie: hatelijke vacatures lijst

De 4 soorten vacatures die ik haat: 4

Deel 4: De mirage-vacature

In deze reeks sluit ik af met wat ik een  mirage-vacature noem. Op zich is het geen nep-vacature zoals je op het eerste zicht zou kunnen denken, daarvoor zit er net te veel in. Er schuilt wel degelijk in deze vierde in de reeks van meest gehate vacatures, een echte job. Het probleem is, dat je er veel tijd, moeite en research moet instoppen om het te weten te komen, wat het meteen een vrij irritant iets maakt in je zoektocht naar een job.

Die job en de bijpassende echte omschrijving weten te vinden, da’s de uitdaging dus.
Zulke vacatures zijn uitgeschreven voor een job die zo vervormd werd weergegeven dat het als kandidaat onmogelijk wordt om te weten waar je nu je eigenlijk kandidaat voor stelt.

De werkuren, de plek van tewerkstelling, organisatie, doel, je oversten, de echte inhoud, zowat alle echte info over deze functies worden meestal vaag of verbloemd voorgesteld.
Vooral in combinatie met nr 3 uit mijn lijst, de onderaanneming, is dit een enorm irritant (maar vaak voorkomende) irritatie.

Het begint meestal zo:

Een bepaalde firma heeft een vacature vrij. Meestal niet omdat er te veel werk is, maar door “onvoorziene omstandigheden” (90 % zeker behelst het hier het vertrek van een werknemer of het deels overhevelen van de goede delen van het takenpakket naar een andere werknemer), waarna er zogenaamd een nieuwe job ontstaat, althans in het organogram.

Soms gaan de “in-crowds” binnen een firma waar het iets minder goed draait met de betere delen van een takenpakket lopen en stopt een of andere halfbakken manager de overgebleven delen in een nieuwe taak, er zeker van zijnde dat ze wel een of andere werkloze zullen vinden die zonder morren inspringt en hen depanneert, zonder aan de oorzaak van een paar problemen te werken.
Dit is voor een organisatie meestal een makkelijkere oplossing dan daadwerkelijk iets doen op langere termijn.

Hogerop ziet men dit dan meestal als een goede aanleiding om de vacature in een bepaalde richting te duwen, een job-inhoud die meer past in waar de leiding naartoe zou willen, maar niet per sé naar waar het op korte termijn naar toe zou moeten met die job.

Meer nog, men gaat de mindere kanten niet belichten om op die manier kandidaten te lokken, naar een theoretische job, … in realiteit kom je meestal terecht in een scheefgetrokken situatie, waar de werkuren anders zijn ingedeeld, je opdracht eigenlijk anders werd beschreven en je in feite een luchtspiegeling achterna holt tot er misschien ooit eens een organisatorische omwenteling plaatsvindt. Iets waar je, in mijn ervaring, in zulke organisaties ook niks van moet verwachten aangezien men ook daar voor snelle hap kiest of de verantwoordelijkheden afwimpeld op overbetaalde consultants.

De job die je als kandidaat graag wilde doen, wordt stilaan een andere invulling gegeven op de vloer zelf, of door de mensen met wie je moet samenwerken en voor wie die de nieuwe visie van de leiding totaal onbekend is.

Zulke jobs worden op een spreekwoordelijk biervieltje bij elkaar geschreven, om zo tot een vacature te komen. Dit wordt dan rooskleurig voorgesteld door een extern bureau of nog erger: een bevriend interimkantoor die eigenlijk wel andere dingen te doen heeft.

Waarna de opdracht om de vacature langzaam losgekoppeld wordt van het oorspronkelijke idee en de initiële noden van een afdeling.

Vaak zijn de oorzaken hiervan vrij complex, maar het komt er meestal op neer dat er een vacature wordt uitgeschreven door mensen die de echte taak en job niet kennen (of enkel op papier kennen) en naar kandidaten zoeken die door de leiding werden omschreven. Hoe meer tussenpersonen, hoe erger de discrepantie tussen de bescherven vacature en de echte functies. Hier speelt ook vaak een bepaalde politiek mee binnen een bedrijf, waar je verder niet veel van weet als buitenstaander.

Zo heb ik ooit gesolliciteerd voor een bedrijf waar de leiding iemand wilde die vooral technisch was, maar toen ik eenmaal aan’t solliciteren was bleek (na 3 weken!) dat de uitvoerders eerder een sociaal profiel met een kleine notie van techniek zochten, … waarna de job zelf een kruising was tussen IT manager en sociaal werker / boekhouder. Niet alleen was hier het verschil tussen beschrijving en realiteit enorm, je kan je ook afvragen wie ze dan uiteindelijk binnen krijgen wanneer je zelf als kandidaat de selectie maakt… ik wil niet weten hoeveel geschikte sociale profielen er niet op deze vacature wilden ingaan omdat ze niet technisch genoeg waren. Om dan uiteindelijk met een kandidaat over te blijven die na 1 jaar de technische taken op zijn beurt online had gezet in een halftijdse functie via een interim (ja, ik volg zo’n dingen op nadien om er uit te leren).

In zulke organisaties kan je maar één ding doen: je beleefd, maar snel, uit de voeten maken.

Dit soort toestanden komt meestal nooit goed, tenzij er aan de leiding een stevige ommekeer plaats heeft. Maar daar op wachten, daar is het leven iets te kort veer en deze arbeidsmarkt iets te moordend, in mijn opinie:  rennen en laten barsten in hun eigen onkunde. Je bespaart er jezelf een grote stressfactor mee.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Deel 3: De onderaanneming

De 4 soorten vacatures die ik haat.  Deel 3: De onderaanneming.

Ik heb sowieso al iets tegen het principe van een onderaanneming, maar ik heb al helemààl iets tegen de vacatures die er vaak voor worden uitgeschreven.
Het werk in onderaanneming is meestal gebaseerd op het afschuiven van enige verantwoordelijkheid van de initiële werkgever, in combinatie met het niet volledig moeten tegemoedkomen aan de geldende normen in een branche.
De vacatures voor zulke jobs of nep-jobs zijn dan ook navenant. Ze worden meestal opgesteld door een interimkantoor die als vangnet moet dienen om zoveel mogelijk kandidaten aan te leveren, die dan in een onderaannemings-val terecht komen. De originele opdrachtgever blijft liefst buiten beeld, of is in het slechtste geval niet eens op de hoogte van wat er ver weg van het hoofdkantoor gebeurt om de taken zo goedkoop mogelijk af te werken.

Vooral in technische sectoren en de schoonmaak is deze praktijk ronduit belachelijk aan’t worden, met vaak 3 tot 4 “afschuim-lagen” van bedrijfjes tussen het echte werk en de echte uitvoerder van het werk. Ik heb het me in deze blog al vaak afgevraagd, maar vooral in deze sectoren wil ik echt wel eens weten wat nu de effectieve meerwaarde is van al die recruiters en “trezebezen” die je profieltje van A naar B naar C e-mailen… misschien mis ik iets significants. Al kan ik aan de vragen die deze mensen me stellen en manier van omgaan met kandidaten soms wel een beeld vormen van hoe hun professionalisme tot stand is gekomen (iets met tokkelen op een telefoon en heen en weer lopen met papiertjes).

Vanuit de kandidaat gezien gaat het meestal zo: de kandidaat leest de vacature, stuurt CV + motiviatiebrief, en dan krijgt hij of zij één op de tien keer tijdig een antwoord. Daarna gaat de kandidaat naar de sollicitatie en komt bij een interimkantoor terecht. Deze verdienen centen door het profiel aan te leveren (vandaar dat je meteen een invulformulier op papier of computer moet invullen).

Vraagje voor de juridische specialisten inzake arbeidsrecht onder ons: Ben je op dat moment trouwens niet aan het zwartwerken? Je bent immers als werkloze toch persoonsgegevens aan het invoegen in een databank van een interimkantoor, wat het werk is van de interim-bediende, niet van de werkloze zelf… maar ok, da’s maar een bedenking. Wanneer je bijvoorbeeld zou staan afwassen in een horecazaak, ben je overduidelijk wel aan’t zwartwerken,… ‘t is maar een bedenking.

Om verder te gaan: na dat interimkantoor, sta je meestal even stand-by, waarna men overlegt met de opdrachtgever, meestal is dit een bedrijf dat in die specifieke sector een boel onderaannemingen uitvoert.
Wanneer deze je dan goedkeuren, op papier, kan je ook daar langt het HR-departement passeren. Waarna je eventueel kan beginnen werken, of NOG een ander bedrijf je moet keuren.

Nog verder wordt je dan op het eigenlijke bedrijf ontvangen waar je effectief je werk zal uitvoeren, meetal hangt ook hier een check aan vast (al is men daar soms ook te laks voor geworden, indien er iets fout loopt is het toch maar een onderaannemer die makkelijk kan verwisseld worden voor een andere).

Als kandidaat en werknemer ben je op deze manier ook administratief met een hele rompslomp bezig. Niet alleen zijn er de regeld van het eigenlijke bedrijf waar je werkt (inzake ziektemeldingen enzo) maar ook de regels van de onderaannemer en de interim. Deze laatste blijven je werkgever, maar zingen meestel de toon van de eigenlijke opdrachtever… waardoor het vaak moeilijk wordt iedereen tevreden te stellen.

Onthou vooral dat je als kandidaat bij zulke vacatures na een tijd een grens moet trekken, … mijn persoonlijke regel is, dat wanneer men werk aanbiedt ik altijd rechtstreeks zal proberen naar de echte werkgever te solliciteren. Willen deze me niet aanwerven, dan wil ik eventueel wel via interim (afhankelijk welke), maar meer dan die ene laag tussen mij en de werkgever aanvaard ik niet. Temeer omdat je dan nog minder bent dan een nummertje op een lijst. Je kan dit soort vacatures in’t algemeen beter als allerlaatste optie houden, want wanneer een werkgever werk op dit soort manier uitbesteed wil dit meestal zeggen dat een carrière of aangename eerlijk betaalde job niet echt een prioriteit is.

Naar mijn mening zouden onderaannemingen en interims moeten afgeschaft worden, op enkele zeer uitzonderlijke gevallen na. Ik zie niet in waarom een bedrijf dat werk aanbiedt daar allerlei tussenverdiepen en constructies voor nodig heeft.  Aan de andere kant zou de staat het voor bedrijven administratief eenvoudiger moeten maken om zelf mensen aan te werven zonder te verzuipen in bergen regelgeving en papier (wat denk ik, ook meespeelt in de keuze om voor interims enzo te kiezen).

Naar mijn menig zit er enorm veel volk dat normaal werkloos zou zijn, te doen alsof ze andere mensen werk verschaffen op zulke kantoren… niet dat ze niets doen hé, maar het gaat meestal om werk dat overbodig zou moeten zijn in een correcte arbeidsmarkt.

Ik vind het in ieder geval hatelijke vacatures, omdat je ergens een gaatje opvult, en zelden of nooit via die weg aan een goede job geraakt (enkele uitzonderingen niet te nagesproken).
Wanneer je zulke vacature ziet, denk je als werkloze meteen: “Weer in onderaanneming, …” *zuch*

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De 4 soorten vacatures die ik haat. Deel 2

Deel 2: De wolfsklem-vacature

In deel 2 van deze reeks zit het soort vacatures die ik onder de wolfsklem-vacature reken. Het gaat hier bijna uitsluitend over kleine bedrijven van vijf werknemers of minder, waarbij de branche niet echt een rol speelt maar waar er één constante is: de baas (meestal de oprichter) weet niet dat hij eigenlijk virtueel failliet is, of doet alsof op een dusdanig overtuigende manier, dat hij het zelf begint te geloven.

Als kandidaat voor zulke vacatures heb je de indruk dat je eindelijk werk gaat vinden, dat je weldra een job gaat hebben, … deze Sirenezang is zeer gevaarlijk, want zulke jobs zijn niet alleen tijdelijk, ze brengen ook vaak andere ellende met zich mee (falingen, niet-uitbetaald worden, oplichting….)

Deze vacatures kan je tegenkomen op zowat alle plekken waar je gratis een vacature online kan zetten als werkgever: de VDAB (afval)databank, bevriende interimkantoren, zoekertjessites, ….
Vooral VDAB blinkt uit in dit soort verrotting ongescreened en ongefilterd aan de man te brengen.

Gratis bestaat wel bij zombie-bedrijven

Deze bedrijfsleiders denken dat ze door een gratis advertentie, want dat is het, opeens de reddende engel uit de hemel zullen zien neerdalen: een “goeie kloot” die hun zaak gaat redden of op z’n minst paar maanden respijt geeft.

Ze hebben dan bijvoorbeeld door wanbeleid de afgelopen jaren enkele sleutelfiguren uit hun organisatie verloren of hebben expertise laten vertrekken uit ondoordachte besparingswoede of nog erger: de kerntaken zijn nooit up-to-date gehouden met de huidige marktomstandigheden. Waardoor het zakencijfer alsmaar daalt zonder dat er iets aan de kern van het probleem wordt gedaan.

Men moet dan bijvoorbeeld een order voor een middelgrote klant opleveren voor een bepaalde datum, en door personeelstekort lukt dat niet. Men schrijft snel-snel een te-goed-voor-woorden vacature uit om iemand te vinden die hen kan helpen de oplevering toch nog waar te kunnen maken.
Op zich ok,… ware het niet dat door de vele andere problemen in zulke bedrijven je als werknemer nooit deftig wordt ingewerkt, geen middelen hebt en misschien zelfs pas betaald zult worden met het geld dat die ene klant nog moet ophoesten… (ik geef maar een aantal voorbeelden uit de praktijk)

Deze zaken zijn op sterven na dood, maar zijn nog steeds vrij om een vacature te plaatsten (in mijn opinie is dit een enorme nalatigheid van diegenen die systematisch de vacaturemarkt blijven bevuilen met dit soort gedoe). VDAB telt dit soort “werk” mee als zijnde openstaande betrekkingen, waardoor het lijkt alsof er daar job is. Dit gaat trouwens ook ten kost van de echte KMO, die echt op zoek is naar een echte goeie, werknemer, en daar ook geen foute bedoelingen mee heeft.

In feite stap je als werknemer die ingaat op zulke vacature regelrecht in een wolfsklem.
Je zit namelijk min of meer vast in een verhaal, waar je waarschijnlijk met volle moed aan begint (deze kleine bedrijven stralen meestal toch enige charme uit, waardoor je misschien niet meteen door hebt dat je in zo’n wolfsklem zit). Om daarna met je ene voet vast te hangen aan dat bedrijf en stilaan alle boze beesten en jagers uit het bos op je af te zien komen (tijdsgebrek, stress, late betalingen….)

Na een tijdje echter, zal je merken dat je job niet ten volle kan uitgevoerd worden, je enige verbeteringen niet eens kan doorspelen aan je baas, of dat je op weerstand stuit die eigenlijk voortvloeit uit het gebrek aan kennis en cash.
Meer nog, zulke vacatures en jobs zorgen er voor dat je op je CV ook weer tijd bent aan’t verdoen. Tijd die je beter had besteed aan andere, nuttige zaken.

Hoe herken je ze?

De wolfsklem-vacature is niets meer dan een noodkreet, een strohalm voor zulke kleine bedrijven, ze “gaan nog eens proberen” om iemand te vinden… misschien dat de zakencijfers tegen dat die nieuwe gaat lopen ook wel beter worden. De wanhoop van zulke vacatures is meestal af te lezen aan de ouderwetse bewoordingen (de baas stelt deze immers mee op, samen met een vdab consulente of een interim-kantoor bediende… ), de job wordt systematische beter voorgesteld dan ze is, er worden enkel positieve bewoordingen gebruikt, verloning wordt angstvallig tot het aller-laatste moment totaal niet besproken en vooral: men stelt de organisatie meer professioneel en groter voor dan ze is.

Wanneer je goed op let, kan je deze vacatures ontmaskeren door je ogen en oren goed open te trekken. Een gezonde KMO gaat klanten hebben, zal impact en groei kunnen aantonen, of op z’n minst kunnen laten zien wat er reilt en zeilt. Een zombie-kmo gaat daarentegen enkel beloftes maken, zich verontschuldigen (ook verborgen) en allerlei contradicties veroorzaken.

Een voorbeeldje; een KMO waar ik ging solliciteren zat in een tak van de IT die op sterven na dood was. Ze hadden dit echter weten te camoufleren in de vacatures zelf. Eens ik met de baas van het bedrijfje sprak, kon hij niet zeggen welke technologiëen hem bedreigde, wat ze er konden tegen beginnen inzake meerwaarde, en kon hij zelfs niet uitleggen waarom de job open stond (ik vraag altijd naar wat er met “de vorige” is gebeurd…)

Dat, gecombineerd me de compleet aftandse apparatuur en de angstige blikken van de weinige werknemers die er rondliepen, zegde me genoeg… ik zat in een wolfsklem.
Tot overmaat van ramp begon de baas in kwestie te pochen over de bedrijfswagens… wat meteen een afknapper is bij mij. Men gaat er dan van uit dat men iemand tegenover zich heeft die nog met de jaren ’80 mentaliteit zit, waarbij hij op een mesthoop zou willen werken wanneer hij maar een mooie wagen onder z’n kont krijgt….

Conclusie

Een wolfsklem-vacature is vooral hatelijk omdat het in feite geen vacature is, maar een vrije plaats op de Titanic, … terwijl hij al aan’t zinken is. Het is een kwestie van zelf de ijsberg op te merken en het gat in de romp, en niet de muziek die nog speelt op het dek.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/