Categorie: HR

HR diensten en domme trefwoorden

Waar ik de laatste tijd meer en meer mee in aanraking kom zijn HR-diensten die zo vreselijk ver van de realiteit van een functie staan, dat ze de woordjes-vergelijken methode beginnen toepassen.

Men gaat dan in de CV’s van kandidaten na, of dezelfde bewoording en skills voorkomen dan in de vacature, om op die manier mensen al dan niet uit te nodigen. Wanneer ik met mensen die deze techniek toepassen (off the record) praat, blijkt dat men dit doet omdat men te veel kandidaten heeft, en meestal nul komma nul kennis van de jobinhoud.
Een mooi voorbeeld van de resulterende afpoeierbrieven kan je hieronder vinden:


Het werk zoeken via het opsturen van CV is dus een soort van raadspelletje geworden voor de werkloze, waar het er vooral op aan komt om zoveel mogelijk ‘hits’ op trefwoorden te krijgen.
Zoekt men iemand die met “Word” kan werken? En heb jij toevallig “Office pakket” geschreven? Pech, geen hit…

Bovendien was de HR-**** van dienst zelfs te lui om de titel van de vacature (die naar drie helpdeskmedewerker vroeg) te verandern in haar afpoeiermailtje.

Dag ————–

Je solliciteerde voor de functie van 3 ICT Helpdesk medewerkers (m/v) – 100 %.

Op basis van je schriftelijk dossier besliste de selectiecommissie om je kandidatuur in de 1ste selectieronde (selectie op dossier) niet langer in overweging te nemen: de commissie toetste hierbij per kandidaat de criteria af die in de vacature vermeld stonden. Andere kandidaten voldeden echter meer aan het profiel voor deze functie. 

Wij danken je voor je interesse en wensen je veel succes bij de verdere uitbouw van je loopbaan.

Met vriendelijke groeten
—– ——-
HR – directeur blablabla
Ik hoop van harte dat de organisatie in kwestie op deze manier opgezadelt geraakt met drie komplete papegaai-achtige onbenullen,… waarschijnlijk staat dezelfde vacature er tussen nu en 6 maanden opnieuw. Misschien dat men dan WEL de motivatiebrief wil lezen van gemotiveerde kandidaten ipv. “zoek de fout” te spelen op de CV’s.

En we zoeken voort….
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

frustratie

Het is frustrerend om te zien hoe je keer op keer een onbeleefd, of helemaal gèèn antwoord krijgt van bedrijven en instellingen.  Zo stilaan vormt het beeld van de arbeidsmarkt bij mij, dat er mensen zijn die andere mensen aan het werk schijnen te willen helpen maar verder niet veel uitvreten.
De bedrijven zijn zogenaamd op zoek naar geschikte werknemers, maar de effort die ze stoppen in deze te vinden wordt meestal toevertrouwd aan werknemers die het geen zak kan schelen.  Het is een soort have’s and have-not’s systeem. Waarbe de have’s totaal nul komma nul raakvlak hebben met ‘de rest’.

De echt goede banen worden wel onder de have’s verdeeld, want zulke goede vacatures ga je natuurlijk niet te grabbel gooien op een jobsite of de vdab vuilvergaarbak. De overschot (nadat de neefjes, oude schoolkameraden en familie op gesprek zijn geweest) is voor de ‘rest’. 
Dit zijn danook vacatures waar men geenerlij moeite doet om het aantrekkelijk te maken, op onmogenlijke plaatsen liggen of totaal onderbetaald worden.
De have-not’s moge hier uit ‘kiezen’, en worden dan na een paar maanden (of na enig gemor of kritiek) vervangen door nog meer meegaande pipo’s.

Dat is het zo’n beetje.  Ik kijk dan naar al die snoetjes achter die balies en buro’s op interimkantoren en HR-departementen en hoop dat ze ooit hezelfde meemaken.  Want ooit zal het lachen hen vergaan en gaan ze misschien doorkrijgen dat de vacatures niet kunnen ingevuld worden door de ideale perfecte witte raaf. Misschien moeten ze zich eens afvragen wie hen eigenlijk betaalt, wie er voor zorgt dat ze hun bakfietsen, kinderkleren en huis kunnen betalen…  en of deze geldschieters blijven poen pompen in mensen die zitten zoeken naar arbeidskrachten op een manier waar het er vooral op aan komt van zelf ‘bezig te blijven’.
Want één ding is zeker, van al die mensen, in al die kantoortjes, waar ik mee te maken krijg is er nauwelijks één op vijf echt bezig met de taak.  De rest luistert naar kleffe radiozenders, klikken rond op facebook en zitten lege telefoongesprekken te voeren op kosten van hun baas.
Over tien à vijftien jaar bestaan zulke jobs niet meer… dan zijn ze vervangen door efficiëntie, AI’s en vooral door bedrijven die zelf het heft in handen hebben genomen en mensen opleiden van A tot Z, in plaats van te rekenen op een krottig onderwijssyteem en een onpersoonlijke lege bediendoos van ambtenaren.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

STAR methode

Een van de eerste zaken die je leert wanneer je op zoek bent naar werk is de STAR-methode. Een soort vragenmodel waarbij de ondervragen op een vrij makkelijke manier en zonder zelfs je CV goed te hebben gelezen (iets wat nog nauwelijks gebeurt) kan achterhalen of je bepaalde goede of slechte eigenschappen goed kan uitleggen aan de hand van een concreet voorbeeld.

Ik kom deze methodiek zelf vaker en vaker tegen, vooral bij jonge vrouwelijke ondervragers die blijkbaar nog snel een cursus sollicitaties afnemen hebben meegekregen alvorens bij een HR-afdeling te worden gedumpt tussen een schaal koekjes, farmville en de Libelle (sorry voor het stereotyp, maar de realiteit is nu eenmaal schreinend in die sector).

Op zich is de STAR methode iets goeds (zie deze link http://tiny.cc/starmd ). 
Het kan een hulpmiddel zijn bij een sollicitatie.  Wanneer een kandidaat bijvoorbeeld beweert zeer sociaal en collegiaal te zijn, en het is relevant voor die functie, dan kan het best zijn dat je meteen even door wil vragen naar concrete voorbeelden hiervan.  Op zich niks mis mee zolang het aanvullend gebruitkt wordt.
Het probleem is uiteraard dat dat niet gebeurd. Veel ‘tuttekes’ (lees: mislukte juristes die dan maar HR gaan doen) zien het als een enige manier om wat vragen te stellen over een kandidaat, terwijl ze zelfs de naam op de CV niet eens goed kunnen uitspreken, of wetenw elke studies je hebt gedaan. 
En dan begint het spelletje weer: het moet ‘klikken’ met de interviewer, het moet allemaal in een plaatje passen en vooral perfect zijn. Eindresultaat is dat je de voorbeelden van de star methode gewoon gaat verzinnen en de voorbeelden desnoods gewoon volledig uit je duim zuigt. 
Zolang men enke en alleen op deze methodiek je ondervraging laat voortdobberen heeft men geen idee of je een goed uitgeslapen leugenaar bent of een echte witte raaf die perfect in die functie past.
De beste leugenaars en vertellers kunnen dus een job krijgen bij een bedrijf dat puur HR-gewijs blundert door star-methode-whores op de sollicitanten los te laten. 
Men vraagt er ook zelf om, …  wanneer je het niet doet, dan kom ja vaak voor een hele hoop ‘moeilijke’ vragen te staan waar je niet meteen kan op antwoorden, of die onvoldoende overtuigend zijn van jouw kwaliteiten.
Lieg je daarintegen, dan zie je het gelaatsuitdrukking van zo’n HR-mens meestal ophelderen, men denkt dè kandidaat gevonden te hebben. 

Tips voor alle mensen die solliciteren: bedenkt drie goede en drie slechte eigenschappen die perfect in die job omschrijving passen en lieg er desnoods op los,… 

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Solliciteren bij een beerput

Op de manier waarop een bedrijf met nieuwe vacatures om gaat weet je al enorm veel.
Als werkzoekende krijg je soms een mooi beeld van hoe men met nieuwe of potentiële werknemers omgaat wanneer je ingaat op hun openstaande vacatures.  Meestal gaat men in bepaalde details zo erg in de fout dat je meteen een beerput schijnt open te trekken onder de cleane façade die het bedrijf over zichelf ophoudt.

Twee voorbeelden van de voorbije week.
Het eerste was een vacature bij een bedrijf dat ik ‘RedFruit’ ga noemen.  De mensen zochten iemand met mijn profiel (groot, sterk, knap, intelligent, … u hebt’m wel;). 
Ik stuurde mijn CV met een begeleidende motivatie naar het genoemde e-mail address, waarna ik afwachtte.
Meestal hoor je dan niet snel iets terug, maar bij RedFruit had men blijkbaar op de HR afdeling mensen zitten die meer deden dan alleen maar hun nagels lakken en op facebook surfen, een gelukkige uitzondering.  Reeds twee dagen later belde iemand van RedFruit me op mijn gsm.
Een man met zeer luide, irritante stem begon als het ware een telefonisch interview, maar ik verstond er niet veel van aangezien hij duidelijk op een handsfree toestel sprak (of in een zaal stond waar ze net met een boormachine bezig waren).  Ik zei hem dat ik inderdaad voor de job had gesolliciteerd, waarna hij verder ratelde als een bezetene. 
Wat ik te horen kreeg was een hele tyrade over wat RedFruit zoal deed (alsof ik dat niet wist, ik heb er verdomme zelf gesolliciteerd) en wat men van deze invulling van de job zoals verwachtten.
Ik probeerde hem te onderbreken om zelf ook iets te kunnen zeggen, maar tevergeefs, hij bleef met meer en meer overgave verkondigen dat zijn afdelinge allerlei zeer interessante dingen deed. 
Opeens besefte hij blijkbaar dat er ook vragen aan mij moesten gesteld worden en riep hij ‘Waarom hebt u dan voor deze job gesolliciteerd? Wat verwacht u ervan dan?’
Ik zei’m dat ik reeds op een andere firma, zoals vermeld in mijn CV, een identieke job had gedaan en dus in die richting verder wilde solliciteren. Ik vertelde hem ook, terwijl hij me al trachtte te onderbreken, dat ik het idee had dat RedFruit een zekere voorsprong had op zijn concurrenten op dit vlak (wat ik loog, ze zijn zo vooruitstrevend als een dode zeekoe, maar ok ik ga dan ook werken om rond te kunnen komen en niet om een of andere oetlul in Amerika rijk te maken door brol te verkopen die me geen moer interesseert).
Hij ging snel nog even door met ratelen -op dat moment deed ik een blikje frisdrank open- om uiteindelijk een totaal niet ter zake doende technische opsomming te maken (met de nodige fouten) over waar RedFruit tegenover de markt het verschil maakt. 
Waarna hij me zei dat dat onmogelijk kon zijn waar ik naar dacht te solliciteren, ‘Ja dat zal niet echt in de lijn van uw verwachtingen liggen denk ik.’ 
Ik had de hoop al opgegeven om met deze brulaap enige nuttige conversatie op te bouwen, maar ik antwoordde hem dat ik bij bedrijf ‘Ton-a-Krap’ een zelfde taak had gedaan en dus wel enige ervaring had en graag opnieuw in deze richting mijn carrière wilde verder zetten.
Niettemin sloot de man in zeven haasten het gesprek af, iets mompelend over wervingsreserve (lees: papiershredder), om dan in te haken.

Ik wil niet meer bij RedFruit werken, dat is duidelijk, indien men dit soort paljassen een telefonisch interview laat afnemen kan ik enkel maar medelijden hebben met de mensen die voor hem moeten werken, vriendelijk moeten knikken wanneer hij over zijn vakantie vertelt of moeten lachen met zijn nagespeelde grappen die hij op TV heeft gezien.
Ik dronk nog even van mijn blikje en liet een luide boer, blij dat een vreselijk soort van baas aan me was voorbijgegaan.

Tweede voorbeeld was van een heel andere aard; het bedrijf ‘Hakhak’ wilde een kandidaat voor een nieuw filiaal vlak bij mij in de buurt, iets dat me nogal ligt aangezien ik lange verplaatsingen kompleet haat.

Ik stuurde prompt een e-mail omdat hun vacature zo te zien nog maar pas online stond.
Twee minuten later kreeg ik al een e-mail terug, … niet van een HR-chick, maar van hun mailserver. 
De doorgegeven e-mail adressen waren onjuist zo te zien, want in het foutrapport stond er dat stuurhieruwCV@hakhak.be niet bestond.

Ik controlleerde het even op de originele vacature en op hun website, maar helaas, de fout lag niet bij mij.
Men had blijkbaar zo slordig geweest om een verkeerd address online te plaatsen, iets wat me meteen al deed twijfelen om voor deze firma te solliciteren. 
Het zegt enorm veel wanneer de HR dienst gewoon te lui is om even online te gaan en zelf te proberen mailen naar het address voor deze vacature.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Ergernis – Donderdag werkdag – de onbeantwoorde sollicitatie

Nog erger dan elke dag tussen schijnheilige, messen in je rug ploffende collega’ te zitten, is het om een dag thuis door te brengen. De gemeente waar ik woon is niet bepaald de plek die zich leent tot een hele dag binnen zitten (tenzij je ramen en deuren gesloten houdt en een hoofdtelefoon met luide muziek op zet).
Vandaag heb ik de raam open gezet. Ik heb geen zin om naar werk te zoeken, aangezien zowat alle voorgaande sollicitatiebrieven en C.V’s totaal onbeantwoord bleven (en dan vraagt men zich af op TV waarom er zoveel vacatures niet worden ingevuld).

Ik kan u zeggen waarom:
– 1 – De bedrijven die de vacaturen uitschrijven hebben eigenlijk geen zin om ze in te laten vullen tenzij ze de witte raaf vinden die bijna gratis en met 200% perfectie komt werken
– 2 – Men is te lui om te antwoorden, wat betekend dat de HR werking bij 99% vd firma’s anno 2009 totaal te wensen over laat.

Wat ook niet mag verwonderen gezien de totaal ontoereikende scholing die zulke mensen genieten.
Zelf heb ik een jaar doorgebracht op een school waar ze HR trutten kweekten (soms letterlijk) en ik kan de lezer van deze blog verzekeren dat buiten de nageltjes van de juiste kleur lak voorzien en het bespreken van ‘schattige’ medeleerlingen er niet veel wordt uitgevreten. Meer nog, deze zelfde soort hippe marketing meets HR meets Chicklit types zijn dezelfde mensen die je om 9u, 10u, 11u, 12 tot 13.30 en om 14.30 buiten ziet roken, een pauze die langgerekt en met de nodig koffieapparaaatbezoeken en toiletpauzes kan oplopen tot 85% van hun dag.

Uiteraard blijft er dan geen tijd over om al die CV’s te doorlezen. Dat hoeft ook niet echt want ze nodigen waarschijnlijk enkel mensen uit op donderdag. Deze laatste praktijk scheelt ook weer in te lezen sollicitatiebrieven, één op de tien is al meer dan genoeg. Je typt af en toe eens een gekke naam in op Google en dan weet je misschien meer over de persoon in kwestie, genoeg om deze sollicitant al dan niet uit te nodigen (alleen “toffe” mensen mogen er bij).
“Hey kijk Anita, die heeft ne website met allemaal rare dinges op,… die ga ik ni uitnodigen zenne.”

Hun werkweek is danook een ware hobbeltocht over kasseien en asfaltwegen met grote putten in. Het soort lijdensweg waar je ze wel eens over hoort klagen tegen hun vriendinnen op café, die dan meestal lerares zijn… wat alles zegt denk ik.
Het leven van een HR trut bij zulke niet-antwoordende bedrijven:

Maandag hebben ze nog een halve dag recup van het weekend (al dan niet met kater of fuzzy feeling van het kwaliteitsloze jointje dat ze stiekem roken omdat ze die gewoonte nog hebben over gehouden uit hun scouts of KSA tijd), dinsdag hebben ze het ‘kei druk’ om bij te werken wat ze eigenlijk maandag hadden moeten doen,… woensdag zijn ze er uiteraard heeeeel eventjes ‘s ochtends waarna ze een namiddag naar de Meir verdwijnen met hun kinderen (die ze met de nodige verlofinplanning en allerlei andere voordelen hebben verwekt om er belastingvoordeel mee te incasseren ipv enige liefdevolle gezinnen op te richten), waarna we bij de donderdag zijn aanbeland. DE DAG.
De dag dat er overal ècht gewerkt wordt (zelfs de gemeenten en banken doen dan later open naar het schijnt).
Dè dag dat de week echt begonnen is, de kindjes meestal op school zitten en de achterstand van de rest van de week wordt verwerkt.
De dag ook dat ik steeds mijn ontslag krijg of werd aangeworven, de dag waarop meestal nieuwsbrieven worden rondgestuurd of er belangerijke mededelingen worden gedaan binnenin de firma. Let maar eens op, donderdag is de enige echte dag dat Belgen werken.
Vrijdag is uiteraard, uitboldag.
Na al dat harde werken op donderdag is het vanzelfsprekend dat je vrijdag lekker te laat komt, niet veel doet, praatjes maakt, plannen voor het weekend uit de doeken doet tegen collega’s die het geen bal interesseert, maar gewoon zitten te wachten tot ze ook ook hùn plannen mogen ventileren.

En dan is de werkweek voorbij. HR truttemie mag weer naar huis in haar firmawagen, laptop waar ze nog steeds niet goed van weet hoe ze het spul bedient en vrij houdt van allerlei virussen en trojans. Thuisgekomen, waar manlief een uurtje later, na het in de file te hebben gezeten (of zwetend bovenop een jongere, frissere versie van zijn vrouw, die vanuit een andere afdeling meer dan alleen maar interne e-mails uitpakt) ook thuiskomt, kusjes geeft om dan samen naar pulptelevisie te kijken of het stinkende parkietenkot schoon te maken terwijl ze discussiëren of ze naar de Dominicaanse republiek of in Frankrijk gaan laten oplichten bij wijze van ontspannende vakantie. Daarna is het surfen op het internet, om nog snel wat porno aan te klikken om toch maar een klein beetje motivatie te vinden voor een nacht in bed liggen met de afwassmaak van wat ooit zijn vrouw moest voorstellen.

Vlaanderen en de werkweek, ik kots er zure gal van.

PS: Met dank aan de HR trut die rokend en aanpappend met de nodige managers er voor zorgde dat ik werd ontslagen, zonder me ooit één keer te hebben gesproken van mens tot mens.
Lurk maar verder aan uw sigaretje, incorrecte mailtjes lezend afkomstig van mensen die alleen maar cijfers kunnen vervalsen om hun hachje te redden, koop hogere naaldhakken en de juiste nagellak en wat blauwsel en roodsel om op je te dikke zweterige smoel te smeren, diezelfde in de ochtendspiegel verwenste kop waarmee je krampachtig probeert een rijke pief te versieren op het werk, al misluk je daar schromelijk in. Hoge rijke managers hebben meestal meer smaak dan dat. Tenzij ze op een lauwe meeting zitten in een ver land en er in de onmiddellijke nabijheid geen cleane prostitutie is te vinden.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/