Categorie: KMO

solliciteren tussen de pintjes

Solliciteren bij “Red view tech” was een snel tussendoortje.  Aangezien recruiters in mijn opinie de arbeidsmarkt vergiftigen, solliciteer ik voortaan rechtstreeks bij potentiële werkgevers.

De KMO’ers die zelf de gesprekken en tests afnemen van hun kandidaten zijn een ruig allegaartje. Zo ook bij “Red view Tech”. Ik moest op komen draven op een zaterdag (iets waar ik op zich niets op tegen heb, solliciteren kan voor mijn part eender wanneer, ik heb in principe altijd tijd als werkloze nietwaar?)

De man die de sollicitatie ging afnemen kwam iets te laat aan, en opende haastig de deur naar het ijskoude kantoor. Waarna er wat lege pintjes en flessen werden verwijderd van een tafel en ik kon gaan zitten.
Er werd me een testje voorgeschoven dat duidelijk ook in der haast was gemaakt ooit door iemand van het IT-departement.
Ik begon met de ijskoude handen met een balpen die nauwelijks schreef, op de oneven ondergrond van de tafel waaraan ik zat, de test in te vullen.

Even later werd er ongeduldig overlopen wat ik had neergekriebeld.  (Men had ook mijn CV kunnen lezen en vanzelf geweten hebben dat de aangeleverde vragen eigenlijk ver onder mijn niveau waren, maar ok, blijkbaar liegt iedereen zo erg in een CV, dat ook een basis-check nodig is op lezen en schrijven).

Daarna wilde hij nog enkele details weten uit mijn loopbaan, hij keek me geen enkele keer aan… was vooral tussendoor aan het pochen over hoe veel omzet ze elk jaar niet maakte, en dat ze “vooral zich niet bezig hielden met kleine bedrijfjes met een paar PC’kes in hun netwerk”.  Nuja, is het nodig om als KMO’er jezelf op te blazen alsof je de baas van een mega-corporation bent?
Ik denk het niet, zeker niet wanneer je net een leeg flesje bier van je bureau hebt gegrist en er zich een onangename desem-adem verspreidt in de vergaderzaal waar je met je sollicitant zit.

Toen, na een hoop nodeloze vragen en gepraat over waar de firma zoal in uitblinkt, kwam de aap uit de mouw: “We maken onze selectie tussen de x-aantal kandidaten op basis van prijs en technische kennis”.
Bàm: een kmo’er die het eens voor een keer gewoon toegaf: men gaat voor de kandidaat die het loon het laagst legt, niet zozeer voor de kwaliteiten en skills.
De “prijs” (alsof we allemaal in de Colruyt speculaasjes staan te kiezen), daar bedoelt deze ondernemer mee, dat hij de kandidaten tegen elkaar wil laten uitspelen voor een een zo laag mogelijke loonkost.

De KMO anno 2013 is gefixeerd op lage lonen, maar zit aan de andere kant wel te smeken om werkvolk en allerhande witte raven,… het is me nog steeds een raadsel waarom men niet in mensen wil investeren en pakweg op papier een laag loon in’t begin en een hoger na enkele maanden wil voorstellen.

Na nog een paar minuten zijn stinkende adem te hebben doorstaan vertrok ik. Met de zekerheid dat ik te oud en te duur zal zijn … ‘we gaan u volgende week iets laten horen’. Ademde hij me nog na.
Jaja, da’s tegenwoordig hetzelfde dan: “Salut en de kost!”

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

wachten op het FSO

Voor de mensen die mijn blog niet regelmatig lezen, wilde ik even samenvatten wat er gebeurd is het laatste jaar.
Het bedrijf “Cry me a river” (niet de echte naam uiteraard) werd failliet verklaard ergens maart 2012. Ik werkte er toen anderhalf jaar, waarvan de laatste maanden doorgebracht werden zonder middelen. Als IT’er is het nogal moeilijk om je werk te verrichten zonder computers of laptops. Meer nog, wanneer we een klant moesten bezoeken was het meestal zo erg dat we met twee wagens, twee consultants en één laptop vertrokken en ter plekken Mc Gyver-gewijs onze plan trokken zonder middelen. (De facturen die onze baas hiervoor stuurde waren nochtans flink gepeperd).
Zelf reed mijnheer Beunhaas rond in elke 4 maanden andere luxewagens, sigaren rokens en pochend over zijn onderhandelingsskills.  Terwijl we in de realiteit niet eens een plakband konden betalen om enkele kabels bij elkaar te houden, of een backup te nemen van de eigen data. Er was zelfs geen geld om toiletpapier te betalen, en de broodjes die Mijnheer Beunhaas liet brengen tijdens klantenmeetinges werden steevast niet betaald aan de leverancier. “Ja, maak maar een factuur dan…”  De mensen zagen nooit hun geld.

Nu, een jaar later bijna, ben ik nog steeds op zoek naar achterstallig loon, vakantiegeld, en enkele onkosten die ik voor mijnheer Beunhaas maakte. Meer nog, de man in kwestie ligt lekker te genieten van zijn gestolen centen in zijn villa.  Terwijl ik samen met mijn collega’s nog wacht op ons geld.

Hiervoor kom je terecht bij het FSO (de RVA dienst die de sluiting van de ondernemingen regelt).
Het probleem is niet zozeer dat je lang op je geld moet wachten, maar vooral dat de procedure vrij onduidelijk is.
Zo heb ik nog steeds geen zicht op of mijn schuldvordering nu ja dan nee is binnengekomen, of wat ik juist kan verwachten qua vergoeding.

Hulp van de vakbond hieromtrend is minimaal, aangezien er maar een handjevol “specialisten” zich hier mee bezig mogen houden op de dienst arbeidsrecht. Maar de antwoorden die ik kreeg zijn ronduit tegenstrijdig.

Je kan op de website van het FSO wel inloggen met je e-ID. Wat ik als werkloze regelmatig doe om de stand van zake zelf op te volgen (gezien de vakbond toch niets doet).
Tot mijn verbazing merkte ik dat er nog steeds geen aanvraag was gebeurd, maar dat de RVA zelf al wel een beslissing had genomen dat we als ex-werknemers recht hadden op een uitbetaling.
Nuja, wanneer de curator en vakbond allebei je dossier “vergeten” door te sturen… krijg je helemaal niks.

Dan maar zelf alles regelen uiteraard…

Een goede raad aan iedereen die in een faillissement terecht komt: geef nooit iets af aan je ex-baas, praat er zelfs niet meer mee (hij heeft in realiteit nog nul komma nul beslissingsrecht of macht eens het failliet is uitgesproken).
Ten tweede: ga ZELF overal achter aan, want de geboden hulp via vakbond of advocaten is meestal zeer traag en/of onbestaande.

De gevolgen voor mezelf en mijn gezin zijn ronduit wraakroepend.  Iemand ie zijn bedrijf met opzet heeft laten kelderen om er dan zoveel mogelijk centen uit te halen (leverancier bevestigde me dat hij al maanden niets betaalde en de goederen voor eigen zak verkocht) loopt nog vrij rond en krijgt er nog complimenten bovenop.
Een werknemer bij zulke KMO mag op zijn geld wachten, lopen zeulen met administratie en mag zich vooral niet boos maken op de diensten die het onmogelijk maken om nog voort te doen.

Mer nog, ik durf beweren dat men in deze zaak specifiek meer had kunnen doen om fraude vast te proberen stellen en de gelden te verhalen op de baas zelf.  Maar blijkbaar is men meer bezig met het formuleren van allerlei zaken die er niet toe doen.

Na een jaar heb ik niets in handen, maar is er toch weer een zogezegde “ondernemer” rijker geworden op mij rug, gesteund door boekhouders, advocaten en de Belgische staat.

Wat er nu moet gebeuren weet ik niet: het FSO zegt me dat ze niets kunnen doen zonder forumulier “F1”, de curator mag ik niet bellen en de vakbond zegt telkens “dat ze er mee bezig zijn” of “dat er geen antwoord komt van de curator”.
Tja…

Waarom kan men slachtoffers van een louche KMO niet gewoon uitbetalen en het nadien op kosten van de ex-baas uitzoeken?

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Kleintjes…

Dus ik werk nu bij een KMO. De naam en de branche doet er niet echt toe, feit is wel dat ze opeens snel en veel volk nodig hadden en dat ik één van de uitverkoren mensen was om daar te beginnen.
De KMO’s zijn wel helemaal niet mijn ding normaal gezien. Samen met de naaste collega’s eten ‘s middags (en naar hun gesmek luisteren) is niet echt aan mij besteed. Een MP3 speler in je oor hebben de ganse dag is ook quasi niet te doen, dus houden we het maar op occasioneel even buiten gaan staan om de zenuwen de baas te kunnen.
KMO’s hebben ook een chronisch gebrek aan infrastructuur,… een deftige internetverbinding of performante servers moet je niet echt verwachten,… toch is het sympathiek. Het lukt allemaal wel met de middelen die voorhande zijn, en we verdienen er allemaal onze boterham mee.

Allereerst wilde ze een soort korting krijgen omdat ik werkloos was, maar blijkbaar is dat niet zo simpel. Er blijken tonnen geld weggegeven te worden door de staat (ocmw, jobkorting…) maar voor een werkgever die werklozen aanwerft is er blijkbaar niets extra.
Nu ja, voor mij is’t prima. Ik heb nu een voltijdse baan en kan tenminste me beginnen bewijzen en proberen uit het slop te geraken van de voorbije maanden.

Wat meteen opviel is de totale ommekeer in mensen hun mentaliteit tegenover mij. Sommige mensen praten opeeens terug, anderen zijn blij voor me, en nog anderen zijn zelfs geïnteresseerd in wat ik doe. Tot een paar weken terug was het helemaal anders, ik voelde me zelfs geïsoleerd.

Maar ok,… we zien wel.

Af en toe een update moet lukken 🙂

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Oktober budgetmaand

HEt is al een tijd geleden dat ik mijn blog een update heb gegeven, een dikke vijftien dagen geleden werd ik echter gecontacteerd door het ene na het andere interimkantoord, consultancybedrijf en recruitement center.

Ik had het niet alleen druk met solliciteren -en het uitwieden van charlatans, nep-bedrijven en loserfirma’s uit de recruterende firma’s), maar de updates zouden er allemaal een beetje hetzelfde hebben uitgezien.

Er zijn namelijk heel wat bedrijven op zoek naar nieuwe medewerkers, omdat het in oktober meestal “budgetmaand” is: de periode waarin beslist wordt hoeveel een afdeling of bedrijf krijgt inzake werkingsmiddelen voor het daarop volgende jaar.

Vele van die bedrijven zijn legitiem op zoek naar mensen, andere doen het meer omdat het moet van hogerhand, zonder veel enthousiasme of precisie, meestal is de motivatie om nieuwe mensen te zoeken ingegeven. Omdat er een paar medewerkers op hun tandvlees zitten bijvoorbeeld. Hoe dan ook, de kansen zijn er om ergens te worden aangeworven.

Zelf heb ik een job gevonden bij “iRecruit” (contract getekend en heel de bataclan) het is een firma die niet al te ver af ligt, maar wel onder de noemer “KMO” valt; dit laatste heeft zo z’n nadelen, maar och kom, ik heb zo lang gezocht dat ik daar niet te zeurderig over mag doen. De tijd dat enorme corporations in België serieus naar mensen zochten die geen topmanager zijn is lang voorbij.

Aangezien het ook leuk is om te weten wat er met een dopper gebeurt eens die werk vind, zal ik deze blog blijven onderhouden.
Vorige keer dacht ik ook dat ik definitief terug werk had gevonden, maar dat draaide anders uit (toen ging ik bij het te zielig voor woorden zijnde Punknet werken).

De arbeidsmarkt is nu eenmaal zo’n modderpoel geworden dat je haast niet anders kan dan om de zoveel jaren of maanden van werk wisselen.
Jobhoppers noemen ze zulke mensen dan, zelf hou ik het op het woord “jobnomaden”. We worden immers gedwongen van vruchtbaar gebied naar vruchtbaar gebied te trekken wanneer de grond die we willen bewerken ons niet meer kan voeden of wanneer we worden weggejaagd door vreemde wilde stammen die ons uit hun territorium verjagen.
Op een nieuwe job moet je ook telkens voorbereid zijn op het inpakken van je tenten, materiaal en veestapel, om elders je geluk te zoeken, ver over de horizon of in een nabijgelegen bos.

De jobnomaden zijn nu eenmaal genoodzaakt hun diensten aan te bieden aan diegenen die op dat moment een juiste kans bieden tegen de juiste voorwaarden, en dat wisselt week na week.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

KMO’s onder het stof

Vandaag moest ik in hoofde van mijn hobby enkele winkels en groothandels bezoeken om materiaal aan te kopen. Wat me opvalt aan veel kleinere zaken is de complete apathie bij de winkelbedienden.
Zo stond ik in een zaak waar er 4 bedienden achterin op hun PC (al dan niet professionele) mailtjes waren aan het sturen. Een van de mensen stond achter de balie en had de uitstraling van een bejaarde leeuwin in de Zoo van Antwerpen. Ze vertoonde hetzelfde monotone gedrag en had evenveel productkennis al haar collega die ze er bij haalde, namelijk nul.

Het product dat ik vroeg bleek uiteindelijk na heel wat gewroet met muismatjes en exotische schermbeveiligingen, niet op voorraad.
Nu moet u weten dat hetgeen ik vroeg essentieel is voor de zaak die men uitbaat daar. Naar analogie had het dan ook evengoed kunnen een frituur zijn zonder mayonaise, een slagerij zonder vlees,…
In ongeloof vroeg ik haar waarom men het product niet in huis had, en ze antwoordde dat ze het niet wist.

In veel van die bedrijfjes gaat het er momenteel zo aan toe. Men draait niet goed, er zijn wat mensen die niet weten hoe ze met een computer om moeten gaan om de efficiëntie op te drijven, en om de lange duur geraken zelfs de meest essentiële dingen niet meer gedaan.
Men moddert maar wat voort, want de klant kan toch nergens terecht, zo denkt men.

Het is ondertussen een van de vele Belgische ziekten geworden om geen voldoende voorraad aan te leggen in winkels en magazijnen. Mailtjes lezen en naar kleurrijke websites kijken is de hoofdbezigheid.
Ik keek verder rond in de winkel, en merkte toen pas dat alle rekken niet gelabeled waren. Je kon dus als klant zelf niet eens iets terugvinden. Het contrast met de niet gelabelde rekken en aan de andere kant de 4 PC-starende werknemers kon niet groter zijn.
Het feit dat de Krokusvakantie net achter de rug was zal er waarschijnlijk wel weer voor iets tussen hebben gezeten dat de voorraad uitgeput was, wedden dat de werknemer die moet bijbestellen nog met vakantie was? Wedden ook, dat de collega’s dan doen alsof hun neus bloedt?

Even later verliet ik de zaak zonder iets te kopen en heb ik het nodige online besteld bij een Nederlandse winkel.
Wordt mooi thuisbezorgd tegen een eerlijke prijs.
Wanneer het aankomt op een vraag te laten volgen door aanbod zijn onze Noorderburen uiteraard al eeuwenlang beter dan wij.

De Belgische winkelier is meestal een klagend ventje in een bijna lege winkel, die zich afvraagt waarom hij niets verkoopt.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/