Categorie: koopkracht

De armoedemachine van Michel I

1

Wanneer ik de beduimelde bril van een fascist zou opzetten, het type dat in een maatpak deals sluit met de vrienden uit de golfclub en daar het label ‘beleid’ op durft kleven, dan zou ik als volgt te werk gaan: zorg er voor dat er genoeg onderklasse mensen (zoals ik die vanuit mijn ivoren toren noem) beschikbaar zijn -desnoods onder dwang- om de arbeid te verrichten die nodig is om mijn vrienden ondernemers winst te laten draaien.

Meer nog, zorg er voor dat deze arbeid zo te voorzien is, dat zelfs met de toenemende technologische middelen het gat kan opgevuld worden, maar evenzeer door technologie kan vervangen worden in een oogwenk om vervolgens het werkvolk terug weg te werpen.

Net alsof ik een handgrasmaaier koop waar ik m’n gazon mee kortwiek, om deze bij de eerste hapering te vervangen door een gemotoriseerd exemplaar. Wat er daarna met die handgrasmaaier gebeurt, maakt niet uit, schroothoop, online verkopen of’m desnoods laten wegroesten in een vergeten hoek in het tuinhuis (als reserve,… moest er op een dag de nood zijn om die gemotoriseerde maaier toch even te vervangen, dan heb ik een kosteloos back-up exemplaar).

Ik heb dan in dat geval politici nodig en uitvoerders die me slaafs volgen en een volk dat op wat spandoeken of de door mijn al lang ingecalculeerde stakingsdag na, nooit ècht tegenstribbelt.
Want zo’n stakingsdagen kosten zogenaamd handenvol geld aan “de economie”, maar in feite ligt zo’n topbedrijf daar verre van wakker van (de kost ins berekend en de kost wordt doorgerekend aan de consumenten/koeien die ze daarna met de glimlach bijbetalen zonder het zelf te weten… “jingle all the way”). Zulke dingen doen nooit echt pijn, in tegendeel, op deze manier kan ik als doorwinterde topper, de kaart spelen van verongelijkte en benadeelde economische legitieme betrokken partij, en zelfs hier betaal ik mensen en drukkinggroepen voor om dat in mijn plaats te doen op TV. Terwijl ik in feite gewoon een parasitaire uitwas ben van een scheefgelopen systeem. Voor kleinere bedrijven is de impact iets anders, en zelfs te betreuren, maar da’s niet erg… ofwel gaan ze dood en is er meer market-share voor mij, ofwel groeien ze en koop ik ze vroeg of laat over.

2

De tweede stap in mijn visie (nog steeds met de inmiddels wazig geworden fascistoïde bril) zou zijn om dit werkvee en slaafse volgers zo arm mogelijk te maken.

Hun wensen en dromen die ze in het westen bijzonder hoog in het vaandel dragen (playstations kopen, autootje rijden, zonnepaneeltje op het dak, 3 keer op reis per jaar (desnoods op krediet) en een hond die evenveel ecologische voetafdruk heeft dan 70000 km rijden met een terreinwagen, en die af en toe naar het hondenkapsalon moet, restaurantbezoeken, digitale TV met 20 kastjes en allerlei extra’s….) moeten blijven in vervulling kunnen gaan, of da’s toch wat ze verwachten en naar zullen blijven streven dankzij onze marketing/media mensen. Da’s een heel krachtige motivatie, het soort motor die maakt dat ze lasten dragen, aan loopbanden zullen staan, muren schilderen, hun vuilnis zullen sorteren en braaf hun 65% afdragen op alles wat ze zogenaamd verdienen door zich uit te verhuren aan mij. Door de geringe educatie over dit soort onderwerpen, weten ze ook niet beter.

Dat worteltje blijven we voor hun neuzen laten bengelen, terwijl we aan de andere kant iedereen die pech heeft gehad, slachtoffer werd van onze eigen georchestreerde crisis, of gewoon “er niet bij hoort” steeds meer en meer geld afnemen. We besparen intussen op alle soorten dienstverlening naar hen toe, en geven hen de raad mee (als een soort mantra) om de tering naar de nering te zetten, goed beseffende dat dat indruist tegen de veel krachtigere lokroep van het kopen en consumeren -dat laatste doen ze toch-

We noemen dat natuurlijk niet afnemen, dat geld is immers van ons (of in feite van een gemeenschappelijke door ons gefinancierde staat die de rol van ruilhandel heeft omgezet naar de uitgifte van fiat-currency en daarbij zo veel afroomt dat het niet meer mooi is, meestal om een gigantisch aantal onbekwamen, of onbekwaamgemaakten in dienst te houden om de rangen te vergroten en de afhankelijkheid van het systeem uit te breiden, in feite een vorm van werkloosheid dus, waarbij je in ruil voor je openlijke toewijding en trouw aan de staat een vaste benoeming en een “aandeel” krijgt van het belastinggeld van de rest en veilig zit).
Dit laatste systeem zorgt er voor dat deze staat ook door diegenen met veel geld kan naar de hand gezet worden.
De uitkeringen schrappen en verder de koopkracht uithollen is de boodschap. De veer zal ergens breken, en dan staan ze zelfs (in mijn droombeeld) aan te schuiven om te mogen werken voor mijn te lage loon. Mijn winst vergroot en zo kan ik misschien dat extra fabriek bouwen in Beijing of Bangladesh, dat laatste om meer crappy kledij te maken die het plebs komt te dragen volgende zomer, wanneer mijn mode-kneders je warm hebben gemaakt voor de kleurtjes die ik wil dat jij gaat dragen -hier hoort een boosaardige lach bij- uit vrije wil.

Volgende plan is er voor te zorgen dat de mensen gratis of bijna gratis willen werken.
Vermits er nog steeds de droom is om meer te worden… en er ook nog steeds een worteltje voor hun neus heen en weer slingert en ze verder geen geld meer krijgen van de staat zonder tegenprestatie (hoewel geboren worden in zulk systeem al tegenprestatie genoeg zou moeten zijn maar da’s een filosofische discussie) komen we bij de patstelling waar we al sinds de val van de Berlijnse muur naar streven: slaafsheid is het antwoord.

Waarna je de sociale zekerheid tot een item maakt dat “ter discussie” staat, zeg kortweg dat het een symptoom is van wat onze tot vijand uitgeroepen (en deels ook door zichzelf uit te hollen tot nullerlij waarde hebben gemaakt) socialisten hebben gecreëerd. Zeg maar dat deze “sossen” de sociale zekerheid hebben opgericht om -eh- moslims en profiteurs (waar we enkele de armen bedoelen want rijke profiteurs zijn er ook, maar die noemen we anders, daar hebben we namen voor als “baron” of “ondernemer van het jaar” enzo.) geld te geven.

UW geld zeg je dan, dat van uw belastingen komt, dat klinkt goed, da’s heerlijk als marketing… terwijl het allemaal ONS geld is natuurlijk. Dat we even uitlenen aan de Jan met de Pet om daarna consumtiegewijs hun trouw te laten betuigen en hun tijd te laten uitlenen aan ons, de rijke toppers, de golfclub-mensen, de zeiljachtboys, de 1%’ers… Ze gaan misschien niet meer te communie in de kerk, maar ze komen wel hun centen afgeven aan onze spullen die ze niet nodig hebben. Vooruitgang en groei zijn de toverwoorden hier. Hoewel het enige dat echt groeit, de kloof tussen mij, the big boy, en de armen….

3

Derde tandwiel van de armoede machine is het continu verhogen van de prijzen, onrechtstreeks, zodat mensen sneller in de problemen komen en zich sneller genoopt zien om desnoods gratis te komen werken en zich uit te huren aan ons.
De theorie daarachter is simpel (hoe kan het ook anders uit het brein van neo-liberalen) men hoopt dat mensen zonder geld, sneller werk zullen “vinden”, wat neerkomt op: uit armoede geen keuze hebben om eender wat te aanvaarden.

Intussen duwen we de mensen die uit de boot vallen massaal naar de lokale overheden via het OCMW, eens ze daar budgettair in de problemen komen moeten ze ook daar een koehandel met ons beginnen, en zich uithuren aan ons (in ruil eventueel voor wat bouwprojecten, toelatingen of top-locaties door ons te laten inpikken in hun steden).

Deze regering en hun neoliberale visies is gebaseerd op het eeuwenoude principe van schaarste creëren. Wanneer geld en koopkracht en werk schaars wordt, zal er meer macht komen te liggen bij de grote staatsstructuur en de grote bedrijven (een versmolten eenheid dezer dagen, al komt er hier en daar toch een kentering). Liberalen zijn in principe voor individuele vrijheid en minder staat, maar hun kleinere staat is machtiger, liefst zo machtig mogelijk,… waarmee ze eerder naar andere soort regimes doorhellen dan naar vrijheid.

Intussen zitten we met onze fascisto-bril op voor ons uit te kijken, naar “de toekomst” want dat klinkt mooi in slogans, terwijl we niets liever willen dan naar de tijd van toen teruggaan, waar “den werkmensch” van ‘s ochtend’s tot ‘s avonds hard doorwerkt, zonder vakbond, tegenwerking, stakingen of weerwoord, waar je als baas met de sigaar in de mond door je fabriekshal kan wandelen en vol ontzag kan worden bekeken omdat je macht en geld hebt. Dat waren nog al eens tijden zie… daar willen we terug naar toe… “voor de toekomst”. Terwijl de baas nog een vrouwelijke werknemer in haar achterste knijpt.

Het is deze groep die kost wat kost als ondernemer wil gekend staan, vooral in de media, maar in feite roofbouw-plegende parasitaire uitwassen zijn van deze economie. Meer nog, het zijn dit soort ondernemers die het voor èchte zakenmensen en echte durvers bijna onmogelijk maken nog te investeren in dit land.
Ze slokken zelf alle subsidies op, vormen drukkingsgroepen bij de vleet en maken van hun eisen niets meer of minder dan een politiek struikelblok met daarbij het nodige machtsmisbruik en corruptie.

De armoedemachine van deze regering is hetzelfde dan voor dit soort oplichter-ondernemers plat op de buik gaan liggen; hogere consumentenprijzen, hogere belastingen (verdoken) en meer besparingen (behalve op cadeau’s naar hun bedrijven toe).

Op deze manier komen gewone gezinnen sneller in de armoede, duiken de lagere inkomens nog lager en komt zowat iedereen die niet hogere middenklasse is sneller in de goedkope-werkkracht sfeer terecht.
En da’s nu net waar het in deze crisis om draait: men wil meer, voor minder geld, men wil de werkmieren sneller, langer en harder laten werken, zodat de ondernemers en 1%’ers nog meer winst kunnen scheppen.

Het is normaal aan een regering om dit bodemloze hebzucht van de allerrijksten tegen te gaan, ook in het belang van de gewone ondernemers, maar deze regering doet dat niet.
Hoofdschuldige hier is de CD&V, die meteen de stekker uit de onderhandelingen had moeten trekken van zodra bleek dat men naast de indexsprong niet bereid was om een vorm van belastingen op vermogens (of vermogenwinst) in te voeren. Zelfs de intentie is er niet.

De armoedemachine draain inmiddels door, we zijn 2015 nu, … en mensen blijven zich onnozel kopen aan allerlei prullen… terwijl hun land, hun verworvenheden, hun collectieve eigendommen worden verkwanseld door de oplichter-ondernemers en de regering (evengoed de vorige regering Di Rupo trouwens, die hier in iets mindere mate, maar toch ook stevig aan mee deed). De vorm en de rethoriek zijn veranderd, maar de uitverkoop achter het doek gaat gewoon door. En U bent het slachtoffer, misschien niet dit jaar, maar zeker tijdens de komende beleidsjaren.

De vraag is nu,… wanneer worden we echt boos?

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Unizo en #ikkomopstraat – een tegenreactie !

De ikkomopstraat actie van de Unizo organisatie roept enige vragen op bij mij als ex-werknemer van een KMO.

Misschien moeten werklozen eens een tegen-actie opstarten, waarbij we massaal wegblijven als consument bij de leden van Unizo die deze actie hebben ondertekend?
Diegenen die deze actie hebben onderschreven (enkele duizenden) zijn met naam en toenaam terug te vinden op de website ikkomopstraat.be – en onderschrijven bij deze de inkorting van de uitkeringen, de verlaging van de uitkeringen aan werklozen en eigenlijk de inperking van onze koopkracht.

Wanneer we als werklozen dan tòch met minder koopkracht zitten (met dank aan VOKA, OpenVLD, de regering DiRupo en de Unizo-lobbyisten) dan kunnen we de restwaarde van ons (het is ook ONS belastinggeld!!!) beter uitgeven in zaken die deze actie niet onderschrijven.
Meer nog, ik zal zelf het goede voorbeeld geven en zo lang ik werkloos ben, enkel nog in grote zaken consumeren (Colruyt, Aldo, Lidl, Ikea,….)  om deze mensen een soort van ‘Mutual Asured Destruction’ theorie mee te geven.

Men moet maar eens ophouden om te doen alsof de economische crisis opeens zou opgelost zijn door werklozen en “profiteurs” over dezelfde kam te scheren en de kmo’er meer centen toe te stoppen…
Iemand die werk zoekt (daarmee bedoel ik àctief werk zoekt) minder uitkering geven, heeft NUL impact op de snelheid waarmee hij of zij werk zal vinden.  Wanneer er 100 mensen zich aanbieden voor 5 jobs, zullen er 95 zonder job achtblijven, of je hen nu 2000, 1000 of 0 euro geeft elke maand.

Dus stop met de OpenVLD-theorie te volgen, als zouden weklozen in de laatste periode van hun dalende werkloosheidsuitkering-cyclus opeens “meer kans” hebben op werk vinden. Wat er in realiteit gebeurd is dat deze mensen in de armoede terechtkomen, en vervolgens een uitzichtloze onderbetaalde, onmenselijke job moeten aannemen bij een van de leden van unizo, …
Want er zijn een boel KMO’er die LEVEN van het aanwerven van armoedige mensen, om hen vervolgens tegen een hongerloon uit te melken.
Unizo steunt deze politiek? Welnu, dan stop ik alvast met het kopen van om het even wat bij hun leden.

Eens kijken wie de sterkste arm heeft: de unizo die werklozen wil armer maken, of de werkloze die stopt met consumeren bij de KMO.
De KMO’s die de actie hebben ondertekend gaan sowieso verliezen in deze discussie denk ik… op lange termijn wint de grote multinational altijd.

 #mijnkoopkracht op twitter if you like this 🙂

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De run-to-the-hills economie

Een bedrijf bezuinigt deze dagen dat het een lieve lust is, zelfs mensen die er op lange termijn voor zorgen dat er kosten kunnen bespaard worden, worden nog voor hun project ten einde loopt, op straat gegooid als waren ze afval.  De staat doet hetzelfde, beknibbelen waar het kan (of niet kan) en dan vooral de begroting in evenwicht houden, ten koste van de dienstverlening en de koopkracht.  

Wat doe je als werknemer in een economie die steeds verder wegzakt in een vicieuse cirkel van besparingen en dalende koopkracht?  Juist ja: rennen, rennen naar veiliger oorden.  
Ik noem dit de run-to-the-hills economie.
Het zit namelijk zo, dat ik de komende jaren vergelijk met een aankomende overstroming. De toenemende ongerustheid (voorin in Duitsland) over de koopkracht en de productie zal de komende jaren een verregaande invloed hebben over hoe grote bedrijven aankijken tegen efficiëntie (een ander woord voor hebzucht).  Men wil met steeds minder mensen, steeds meer doen,… en de rest van de mensen mag zonder koopkracht achterblijven in een sociaal systeem dat puur is afgestemd op de rijken of diegenen die op de bodem zitten.
De mensen die voorheen gewoon werk hadden (middenklasse wil ik ze niet meteen noemen, maar laat ons ze koopkrachtigen noemen) vallen stilaan in een systeem waar je of te wel deel uitmaakt van de leegzuigkracht van de grote bedrijven, of van de staat zelf die dit bekrachtigd.  De rest zijn zelfstandigen, bedienden en arbeiders met een onzekere toekomst, in vaak zeer onzekere werkomstandigheden.
Je kan dus maar beter naar veiligere oorden verkasten.  Een voorbeeld hiervan is het opklimmen in de organisiatie van een grote firma, of het switchen van job tussen de privé en de “softe” sector.  Je kan je alleen maar veilig stellen door hoog en droog te zitten… als ambtenaar, of manager in een grote firma. 
Al de rest ziet stilaan het zwaard van Damocles boven zijn of haar hoofd hangen… het zwaard dat neervalt wanneer er meer winst moet gemaakt worden, meer bezuinigd of meer aandeelhouders tevreden moeten gehouden worden.  Je prestaties tellen eigenlijk niet meer mee, dus kan je maar beter naar de berg rennen en wachten tot de overstroming de rest meesleurt onder je.
Voor diegen en die zich nog uit de naad werken om net niet toe te komen heb ik dus de volgende tips:
Allereerst: bezuinig zelf.  Zorg ervoor dat je de economie “terugpakt” door een MAD (mutual assured destruction) toe te passen.  
Wanneer een staat en bedrijfsleven jou niets meer gunt inzake levenskwaliteit (files, dure woonst, dalende koopkracht, gemiste loonsopslag, hogere belastingsdruk….) dan kan je er voor zorgen dat je hen opzadelt met een onoplosbare patstelling: zèlf je koopkracht beperken.
Dit kan door te besparen (net zoals de bedrijven en de staat doet).  Je gaat bijvoorbeeld niet meer naar een dure supermarkt, maar een lokale markt of buitenlandse groentenwinkel. Of je gaat met enkele mensen samen over de grens goedkoper winkelen.
Op deze manier gun je de andere lokale economie niets meer, en gaan daar ook weer de regels van de “efficiëntie” spelen, met meer afdankingen en aanpassingen tot gevolg. 
Hiermee ‘fop’ je jezelf uiteraard op lange termijn, want zogenaamd is de lokale economie verbonden met jou.
(De kassierster die wordt ontslagen omdat er opeens minder volk in de lokale supermarkt komt kopen, kan op haar beurt zich misschien geen vakantie meer veroorloven via een reisburo in jouw stad…)
Hier moet je niet op letten, de MAD tactiek bestaat er net in om een wapen te gebruiken waar iedereen zeker door neer gaat. Men wil dit niet zien gebeuren, geloof me.  De bevolking tegen hun eigen economie laten opkomen is not-done. 
Tegelijk combineer je deze MAD tactiek met jezelf veilig zetten op een hoge berg… en ziedaar: een prachtvoorbeeld van een staatsapparaat en een maatschappij die haar eigen democratie en kapitalisme tegen zich ziet gebruikt worden. 
Want wanner Jan met de Pet bij een staatsinstelling werkt waar hij vast benoemd is (of in de hogere regionen van de grote bedrijven) en tegelijk zijn inkopen doet in Nederlandse webwinkels en buitenlandse groentenwinkels, heeft een vernietigend effect op deze economie. En zo hoort het ook. Wanneer men de normale werkende mesnen geen normale levenkwaliteit gunt, overbelast en over-stressed, kan men alleen maar een giftige tegenreactie verwachten.
Dus: run to the hills, zoek een veilige, zekere job en pak de economie terug waar je maar kan.  

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Dino-bedrijven sterven uit

De dino’s gaan dood, zoveel is zeker.  Europa heeft een eigen meteoor om ze allemaal te doen uitsterven, en deze meteoor is recht op weg naar ons land… en misschien wel terecht. Want een boel bedrijven zijn nauwelijks die naam waardig.

Als er één ding goed is aan de huidige stand van zake in de Europese economie (een van opgevoerde belastingsdruk en krimpende koopracht), is het dat de verschillende maatregelen van de regeringen om te besparen een zuiverend effect zullen hebben.

Laat me even verduidelijken; een heleboel kleinere bedrijven hebben in ons land jarenlang kunnen profiteren van een gunstig regime ten aanzien van een het inbrengen van onkosten (hoeveel kleine zaken zijn niet opgericht om eigenlijk de privé uitgaven van de baas en zijn vrouw te dekken?).  Tegelijk betalen deze bedrijven ook enrom veel bijdragen en taksen, dat weet ik…. ik heb het hier over de kleine profiteurs, de nep-bedrijven, de zelfstandigen-uit-noodzaak, de mensen die zonder toekomstvisie of bedrijfsplan zomaar wat rondzwalpen en nul komma nul verantwoording afleggen tegenover eender wie.

De extra belastingen en nadelen die de recente besparingen met zich meenemen zullen vele bedrijven er toe aanzetten om anders te gaan zaken doen, slimmer en verder vooruit te kijken.  Deze kameleon-bedrijven zullen zich aanpassen en blijven geld verdienen (en dat is hen dik gegund aangezien ze de maatschappij goede producten geven, taks betalen, werknemers in dienst hebben enzovoorts…). De kameleon bedrijven dragen vooral mijn sympathie weg omdat ze ook meestal vrij goed meedenken en voelen met hun personeel, ze zijn er immers al lang achter gekomen dat hun personeel de drijvende motor is van hun bedrijf.

Aan de andere kant zijn er de zombies, de negativisten, de kortzichtige bedrijven, … ik noem ze gemakshalve de “dino-bedrijven”.

U kent ze wel: de KMO’s die worden bestuurd door foute-pakken dragende vijftigers die de schuld van een slecht kwartaal steevast in de schoenen schuiven van de profiteurs, de regering, de socialisten, de liberalen (want die verkopen hen dan zogenaamd uit), of als het even kan ook aan hun (grote) leveranciers, tot ja zelfs hun klanten en het eigen personeel.
Het soort bedrijven dat in te grote kantoren zit en waar men de Trends leest alsof het het woord van een of andere KMO-god was.  Dit soort bedrijven is er meestal maar ter ere van het ego van de bazen, het leveren van een dienst, het handelen met personeel of het plannen van de toekomst is meestal een zorg voor later.

Bij zulke bedrijfsleiders, is iedereen (behalve hun eigen persoon) de schuld van het neergaan van hun bedrijf.  Ze kunnen er immers niet aan doen dat ‘opeens’ de diesel opslaat, evenmin kunnen ze zogenaamd niet voorzien dat de staat opeens meer gaat laten betalen om bedrijfswagens (waar ook de vrouwen van deze kmo’ers mee rondrijden om zoon of dochter naar de sportzaal te brengen), zo konden ze ook niet ‘voorzien’ dat men allerlei taksen en ontduikingsmechanismen, zoals de notionele interesten, ging aanpakken.

Kortom, de vijftiger die aan het hoofd staat van zo’n dino-bedrijf is de dupe, de arme te beklagen middenstander waar niemand voor opkomt, waar niemand een zier om geeft en waar de politiek massaal z’n wegmeende kont aan veegt.  Ze moeten naar eigen zeggen alleen maar betalen… en zwijgen.  Tegelijk vullen ze elke mogenlijke conversatie met hun collega’s over de manieren waarop ze maatregelen van de regering zullen ontduiken.

Het is bij deze dino-bedrijven nochtans kommer en kwel wanneer het aankomt op organisatorisch talent.  Zo kan je er van op aan dat niemand zich defitg buigt over de leefbaarheid van het pendelen tussen kantoor en woonst, thuiswerken staat in het hoofd van zulke Dino-bedrijfsleider gelijk met ‘luierikkerij’. In het echt gaat het natuurlijk om het ego van de bedrijfsleider, die wanneer hij in zijn kantoorruimte rondloopt steeds iemand moet kunnen aanklampen om tegen te kunnen zeuren, of kleine taakjes te laten uitvoeren om toch de indruk te krijgen dat hij baas is over iets, wanneer mensen van thuis uit werken is dat allemaal niet meer mogenlijk en wordt de dino-bedrijfsleider te zeer geconfronteerd met zijn eigen tekortkomingen. Wie zal er dan ander papier in zijn printer komen steken?  Wie zal er dan zijn powerpoint presentatie maken? Wie zal er dan zorgen dat de lichten uit zijn wanneer hij door gaat?  En vooral; om thuiswerken te ondersteunen heb je technologie nodig.  DE vijand van de dino-bedrijfsleider uiteraard, … want tech kost geld, onderhoud en levert niet onmiddellijk iets op voor zijn eigen portefeuille. (Laat staan dat hij er mee zou kunnen werken zelf). Neen, dit soort heerschap zit liever naast een 80’s fax-machine te wachten tot er een bestelling binnenrolt van een oude schoolkameraad die hem ‘nog eens iets gunt’.
Waarna hij zelf van en naar zijn louche boekhouder kan faxen, in plaats van na te denken over het hoe en waarom van te dure, vervuilende, nauwelijks gebruikte auto’s die op te parking staan te pronken bij wijze van misplaats prestige-gevoel.

De slimme kameleon-bedrijven pikken klanten af van zulke heerschappen, ze spelen het slim, werken met freelancers, thuiswerkende gemotiveerde mensen, en zorgen er voor dat ze hun leveranciers en partners kennen op professionele gronden. Dit zijn meestal ook bedrijven die een klant ook ècht binnenhalen op prijs, kwaliteit en service, en niet omwille van enkele oude schoolmakkers van de baas.

Da’s nog zoiets dat dood is; de bedrijfsleider die een eigen zaak is begonnen omdat hij genoeg contacten heeft in enkele sectoren en grote bedrijven of overheidsinstellingen, en zonder echt iets te verkopen in de pure zin van het woord, zijn producten of diensten slijt “omdat ze me goed kennen”.

Deze dino-bedrijven zijn ten dode opgeschreven, zeker nu de Europese zakenwereld in sneltempo, smart, slank en snel begint te denken,…
De bedrijven die nooit voorzien hadden dat men bedrijfswagens zwaarder ging belasten of onkosten beter onder de loup gingen nemen, hangen er aan  voor de moeite.

Voor de mensen die op zulke dino-bedrijven werken: kijk goed je contracten na, wees onverbiddelijk en kijk uit naar de concurrentie, want daar zitten meestal je toekomstige kameleon-bedrijfsleiders… pas je aan, voor je ook een ‘dino’ wordt!

En voor de dino-bedrijfsleider?  Hij zal zich moeten aanpassen, informeren, of in dienst gaan bij de grote bedrijven… een regime dat hij onrechtstreeks ook mee heeft in het zadel geholpen waarschijnlijk…