Categorie: kwaliteit

Koffiebars in Antwerpen – centen, schuim en lucht

“Er zijn achtereen meer koffiebars in Antwerpen dan café’s” grapte ik onlangs tegen een van mijn vriendinnen.  Zelf zit ze nogal vaak in koffiebars en loopt ze nogal hoog op met de kwaliteit en sfeer die in bepaalde van deze zaken hangt.

Ik vind mezelf hooguit een koffieliefhebber, geen fanaat, geen hipster en al zeker geen koffiebar-goeroe die zich al dan niet met een glitterlaptop in een hoekje zet om dan te bloggen (nee, echt niet). Ik schrijf dit aan mijn computer, thuis, met naast me een grote dampende kop koffie in een Efteling-kop 🙂

Toch beland ik zelf ook regelmatig in zulke koffieplaatsen.  Meestal is het er goed toeven en is de koffie lekker.  Net zoals een café een goede pint moet kunnen tappen, verwacht ik van een koffiebar dat ze vooral een goede lekkere warme kop koffie kunnen voorschotelen.

Bij dat laatste loopt het zoals zo vaak in de zakenwereld stilaan mis wat mij betreft.
Ik ben nogal basic wanneer het aan komt op zaken bezoeken: een bakker moet goed brood hebben, een viswinkel goede vis… als iedereen gewoon z’n taak doet weet je waar je terecht kan voor goede koffie, namelijk in een koffiewinkel of koffiebar.

Wanneer ik CaféNation, Maona of zelfs Starbucks bezoek kom ik steeds tot dezelfde conclusie: je krijgt wel héél weinig in ruil voor je geld.

De eerste koffiebar waar ik vaak kwam in Antwerpen is het inmiddels reeds ter ziele gegane “Bar Choq”, waar men een grote kop lekkerste koffie gaf aan zeer democratische prijzen.  Daarna ging ik af en toe naar Chascona of hoe heet de zaak ook al weer aan het Zand en nu ga ik ook af en toe naar Maona en Kornèl.

Allemaal toffe plekken, maar het concept blijft me inzake puur de koffie (waar het toch om draait) bedroeven.  Meestal heb je ca. 1 dl (een halve kop) echt koffie, met daarop een hoop room, schuim, snippers, en andere rommel.  Waar je dan al gauw 3 euro voor betaalt.

Ter vergelijking, bij Colruyt betaal je voor 500 gr gemalen koffie (en nog lekkere ook eigenlijk) 1,67 euro. Jawel, daar maak je vèèl kopjes mee… (dan zit je wel niet in een hip ingerichte koffiebar, maar toch het zegt iets).

Ik wil best betalen voor een kop kwaliteitskoffie hoor. Zeker wanneer die met de glimlach opgediend wordt en de koffiesmaak heeft die ik niet in een goedkope supermarkt kan kopen.
Ik betaal zelfs tot 5 euro indien nodig.  Maar zorg dan wel dat ik méér krijg dan een “lekje” koffie met een 2/3 schuim en lucht bovenop gespoten.

Een voorbeeld: je bestelt een koffie met pure chocoladesnippers bij Maona noemt zoeits een ‘Smart ass’ (de namen kunnen variëren van bar tot bar). Meestal komt het er op neer dat men een kleine kop half vult met Arabica koffie (uiteraard door correct vergoede, eerlijk betaalde koffieboonboeren uit een ver land) met daarop wat room en/of slagroom, snippers chocolade en wat suiker en eventueel een paar smarties, maltesers of ander snoepgoed.
Hiervoor betaal je rond de 3,5 euro meestal.
De koffie zelf is veelal lauw voor je doorheen al die schuim en rommel bent geraakt met je lepel, waarna je een koffiesmaakje krijgt en in drie kleine slokken leeg is gedronken. Ik ben dan zo iemand die met die koffie even laat rondklokken in z’n mond, om toch enig genot te hebben van de prijs die ik betaal…

Ik kom zelf uit een familie waar men enkele ambachten beoefende. Ik begrijp best dat kwaliteit en duurzaamheid combineren met personeel en klanten een dure, moeilijke opgave kan zijn.
Alle respect voor de mensen die dat proberen en met hart en ziel vaak in moeilijke omstandigheden een kwaliteitsproduct willen leveren.
Dat ik dus een drietal euro’s betaal voor een koffie vind ik op zich niet zo erg. Maar geef me dan waar voor m’n geld en geen druppeltje koffie met een hoop blubber en schuim erop.
Stilaan, zo heb ik de indruk, is de koffiehype een ware geldmachine aan’t worden. De zaken zijn om ter meest politiek-correct, hebben vaak inrichtingen die recht van het stort komen. Zoals dat hoort in zulke middens waar tweedehandskleding, co-worken en smartphones hand in hand gaan met het analyseren van de herkomst van de melk die in de koffie zit.

Daarom roep ik deze zaken op: serveer een grote kop lekkere koffie, … en laat de klant zelf kiezen wat er al dan niet in en op moet gekieperd worden (zou ook de bediening versnellen denk ik, want in vele van deze bars moet je wel erg lang op je koffie wachten).

Voorlopig de beste prijs/kwaliteit vind ik nog steeds terug bij Kornèl, zeker wanneer je gewoon even wat wil werken op je laptop en geen gedoe wil met hipsters die hun nieuwe Macbook’s en hoedjes willen komen showen (ja, ze bestaan nog).

Ik ben benieuwd hoeveel van deze koffiebars er over drie à vier jaar nog gaan overblijven… want zulke prijzen vragen, al is het dan voor perfect politiek correcte koffie, blijft een moeilijke zaak in crisistijden (en zelfs in betere tijden denk ik).

Een extra bedenking die ik maak is de volgedende: waarom laat men in zulke koffiebars niet gewoon de keuze aan de klant om al dan niet goedkope-merk koffie te nemen of anderzijds de eigen gebrande topmerken?

Bijvoorbeel:
Colruyt doordrink koffie: 1 euro
Eigen topmerk koffie uit Zuid-Amerikaans land x : 3,5 euro

En dan kan de echte koffieliefhebber zelf kiezen wat hij of zijn wil drinken niet?

De Sovjet tijd in Antwerpen – winkelen tussen België en Nederland

Vandaag was het weer zover.
Een stukje terug-in-de-tijd, en dat anno 2008 (nog net geen 2009).
Het leek wel jaren 70, het was barkoud, toch naar onze normen, en ik was als werkende mens in een lokale supermarkt binnengegaan
rond 18u30. Een vrij normaal tijdstip voor mensen die niet van door ex-staatsbedrijven verleend brugpensioen en allerlei ziekekas-profitariaat leven en dus een dagtaak vervullen.

In de supermarkt (Delhaize op de Ter Heydelaan, Deurne) was het opnieuw Koude Oorlog zo te zien.
De inkom was volledig ingenomen door Slavische talen uitbrakende jongeren (of hoe noem je mensen die in -5°C in een trainingspak met een te grote Yorkshire op hun schouder mensen aanklampen?)
Eens binnengekomen waren de eerste 10 meters volgepropt met allerlei soorten drank. Een artikel die het, denk ik, zeer goed doet in deze buurt. Vooral bij gescheiden moeders die voor een week van hun kwelende kinderen af zijn en juist naar de kapper zijn geweest.

Daarna kwamen we aan het eigenlijke doel van mijn trip naar ‘Leonagrad’.
Namelijk de afdeling brood.
Daar er in deze gemeente van 80.000 opgestapelde “conscripts” maar 5 bakkers zijn, en deze allemaal om 17u à 18u de deuren sluiten (nadat bejaarden reeds om 7u ‘s ochtends alle goodies er uit hebben gevist) ben ik genoodzaakt een van de basis elementen van een maaltijd of middagmaal in deze supermarkt te halen.
Nuja, sùper mag je er af laten en màrkt eigenlijk ook.
Dit heeft niets meer met “vraag en aanbod” te maken maar met planeconomie van een buitenlandse firma die ons als consumerend uitvaagsel behandelt. De planeconomie van een staat die andere kleindere staten en zones tot hun eigen pacht heeft omgetoverd met hulp van onze politici (je mag kiezen welke).

Wanneer er destijds in Russische staatsbakkerijen een lading brood voorhanden kwam, stonden de mensen honderden meters aan te schuiven gekleed in confectiekleding die niemand echt pastte.
Wanneer je dan te laat kwam was alles op en moest je wachten tot de volgende levering. Wanneer die kwam kon niemand je vertellen.

Bij Delhaize (en zeker ook bij sommige andere supermarkten) is het ook zo geworden: men levert ooit eens brood, ergens tijdens de ochtend. En dit brood blijft daar liggen tot het weinige volk (pakweg de eerst honderd gegadigden) het allemaal heeft weggekocht. Ergens in de namiddag komt er dan nog een kleine levering bij, maar dat is in een mum van tijd weggekocht door de mensen die van hun, onderwijs- of staatsjob komen, of gewoon van school. Deze laatsten zijn er uiteraard reeds om 16.05u bij. (Niet zoals echte werkende mensen).

Wat er overblijft voor de werkenden rond 18u en later is (net zoals bij de parkeerplaatsen in deze Sovjet-blokken) de overschot.

Er lagen letterlijk hompen brood, de binnenkant van een pistolet die blijkbaar ter plekke gedeeltelijk was opgegeten door een hongerige Deurnenaar, een stompje stokbrood waar je iemand mee kon doodkloppen zo hard, nog enkele langere onidentificeerbare meergranenbroden waar zelfs de daklozen hun neus voor hadden opgehaald tijdens hun steelronde.

Prijzen gingen voor het weinige dat er nog was van 0.80 euro tot ruim 2.60 euro!
Dit laatste voor een grof voorverpakt brood dat waarschijnlijk goed was voor 8 boterhammen. De dikke dame die tegelijk met mij een “keuze” trachtte te maken uit al de lekkers vertrok hoofdschuddend met een in een hoekje weggemoffelde Delhaize-verpakking wit brood. Ik nam ook zo’n brood mee, puur voor de prijs (als ik dan toch ellendige dingen moet eten betaal ik er liefst niet veel voor.)
Thuis, later, begreep ik waarom deze dame niet happy was met het brood. Het smaakte absoluut naar niets en zat vol luchtgaten. Waarschijnlijk 365 luchtgaten, zoals op de verpakking vermeld.

Wat een verschil met Nederland!!!
Op een dikke 20 minuten hier vandaan, de E-19 op naar Rozendaal of Breda, en je hebt enkele prima supermarkten.

Daar is het geen Koude Oorlog, integendeel… brood in overvloed, prijzen ruim de HELFT goedkoper dan hier!
Een voorbeeld; voor een twee-pak stokbrood betaalde ik 0.56 euro! (Het was trouwens lekkerder dan de brol die men aan de Brave Belgen slijt).
Een groot gesneden rond bruin brood voor 0.85 euro (en VERS! mensen van Delhaize kennen dat woord zelfs niet meer denk ik. )

Komt daar nog bij dat de winkelrekken verder uit elkaar staan in Nederland, lijkt stom, maar het is pakken aangenamer winkelen.
De Belgische supermarkten kunnen de boom in voor mijn part. Zowat alles is (ondanks wat men hier op TV zegt in allerlei duidingsmagazines met een kleurtje) goedkoper daar, en voor betere kwaliteit.

Dat laatste stoort me nog het meest aan Belgische supermarkten: de totale kwaliteitsloosheid.
Producten waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken, verpakkingen die door het gebrek aan security in de winkels vaak al zijn opengemaakt, en vooral de truukjes met water en lucht in producten te spuiten (het is begonnen met plofkippen, maar is nu gewoon zelfs al met brood en kiwi’s aan het gebeuren, ooit al een volledig uit WATER bestaande kiwi gegeten? Ga naar Delhaize zou ik zeggen!).

In Nederland heeft met meer personeel (lager loonlasten) waardoor er beveiliging is, mensen die alles in’t oog houden en de rekken bijtijds aanvullen.
In België mag je al blij zijn wanneer er kassiersters zitten.

Er was trouwens één supermarkt in Nederland waar men op dit laatste iets heel moois had gevonden: wanneer je de 4de persoon was die aanschoof in een rij aan de kassa, terwijl er nog kassa’s zonder kassierster waren, dan kreeg je je aankopen gratis.
Een garantie om SNEL te kunnen buiten zijn, iets waar het ook in België zwaar mank loopt. De tijd die je hier wint doordat alle verschillende producten in één supermarkt samen zijn gebracht, verlies je aan de kassa omdat er steeds met bonnetjes en kleingeld wordt betaald of omdat de mensen te dom zijn om te betalen.

Vanaf nu koop ik zoveel mogelijk in Nederland,… want in Beglië is de kwaliteit ver zoek tegenwoordig. (Zo zie je maar, anno 2009 zullen de Belgen in Nederland moeten gaan winkelen voor minimale kwaliteit, het was ooit anders…)