Ik open mijn ogen en zie de zon binnenstralen. Een nieuwe dag zonder werk, een nieuwe dag waarbij de hoofdtaak zal zijn om zo weinig mogelijk geld te spenderen.
Sinds enige tijd woon ik samen. Een gevoel dat ik niet vaak heb gehad is om samen te wonen en werkloos te zijn tegelijkertijd. Wanneer je alleen woont doe je in principe wat je wil. Wanneer je dan geen geld hebt, of geen job, is dat enkel maar lastig voor jezelf. Je ligt desnoods heel de dag in je bed, of gaat koortsachtig op zoek naar werk à ratio van twee sollicitaties per dag, het is volledig aan jezelf op dat ogenblik.
Ik open de gordijnen en zit even later aan de koffietafel om zeven uur ‘s ochtends, ik kijk naar mijn partner en weet dat ze ook nog aan’t wakker worden is. Het verschil is dat zij zo dadelijk moet gaan werken, en dat ik achter mijn pc ga zitten zoeken naar vacatures die min of meer ok zijn om op te reageren.
Het alleen achterblijven in een woning waar allerlei taken moeten gebeuren is op zich niet zo erg, maar je voelt na een tijd wel dat je enkel maar wat randapparatuur bent. Je kuist, ruimt op en doet hier en daar een boodschap, maar de hoofdzaak blijft door je hoofd spelen; werk vinden.
Laats belde nog iemand van een firma me op, ze artikuleerde zo onduidelijk en routineus dat ik nauwelijks een woord verstond van haar Arabische tongval gemixed met desintresse. Ik zat zogenaamd in de uit-te-nodigen mensen. Ook na navraag bleef de firmanaam me even onbekend in oren klinken, waarschijnlijk had ik niet eens naar deze mensen iets gestuurd, want ik solliciteer vrij gericht.
Even later dronk ik het restje koffie uit en copiëerde ik andermaal een papier voor de vakbond, blijkbaar hebben ze weer drie weken nodig om een dossier in orde te brengen waarvan ze in principe alles al twee keer van me hebben gekregen. Het is juli en blijkbaar zitten er overal mensen te werken op administraties die op minimale bezetting draaien. Net zoals mijn motivatie.
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/