Volhouden
Een activeringsbeleid, zoals dat gevoerd wordt in tal van Europese landen, is een houding tegenover de werkzoekende aannemen die hem/haar verplicht actief naar werk te zoeken.
Dit bewijs je zogenaamd door een map met allerlei documenten af te geven aan de RVA wanneer men je oproept.
Deze map moet een soort log zijn van je verstuurde sollicitatie brieven en bezoeken aan jobbeurzen en dies meer.
Het spijtige is dat dit soort activeringsbeleid de mensen die op zoek zijn naar een job op de lange duur verplicht jobs aan te nemen puur om “in orde” te zijn. Jobs die vaak onder het niveau liggen van wat men kan, waar men gedemotiveerd geraakt of waar men iets doet dat niet op de CV kan gezet worden aangezien het niet in de lijn ligt van de rest van de functies die daar op staan.
Een voorbeeld: Wanneer je al vier jobs hebt uitgeoefend in de farmaceutische sector en je wordt door plotse werkloosheid uiteindelijk door het systeem (activering) gedwongen om een job aan te nemen als receptioniste, dan heb je een probleem wanneer je bij een farmaceutische firma je CV voorlegt.
De werkgevers zijn niet afgestemd om dit activeringsbeleid en halen als snel hun neus op voor mensen van wie de CV geen mooi opwaartse curve vertoont van een vlotte carrière. Meer nog, men gaat systematische mensen met ‘rare’ Cv’s weigeren, waardoor deze andermaal met minder voor hen geschikte jobs gaan kiezen.
Eens je dus als dopper zulke job aanvaard EN je ze eerlijk op je CV zet ben je er meestal aan voor de moeite.
Wat je dus als rasechte Belg voor de keuze laat:
Je gaat ofwel zoals de rest, liegen op je CV of je gaat conform het beleid via-via aan de juiste job geraken op papier.
Het systeem zelf nodigt dus uit om ofwel eerlijk te zijn en op die manier jezelf te kloten. Of gewoon oneerlijk te zijn.
Ik tracht voorlopig het correct te doen, maar gezien de huidige economische realiteit is dit niet makkelijk.
De voorbije twee dagen heb ik gesolliciteerd en CV’s rondgestuurd zonder enige positieve reactie.
Ik hou vol, maar het is me wat veel aan het worden. Na ongeveer 1 maand heb ik nog steeds geen euro dopgeld gezien (logisch, ik krijg dit pas begin april vermoedelijk).
Geen inkomsten, geen hulp en vooral geen zin meer.
Vergeet niet dat ik dit dagboek ben begonnen omdat ik een bore-out had op mijn vorige job. Deze gemoedstoestand is sindsdien niet echt verbeterd, aangezien je je als werklozen ook stierlijk kan vervelen.
Activering
Wil men een ècht activeringsbeleid voeren, dan zou men volgens mijn al eerst de werkgevers moeten aanspreken om hen zacht te dwingen CV’s anders te bekijken (in plaats van op zoek te gaan naar de uberkandidaat, de witte raaf die alles kan en graag komt werken zonder al te veel te verdienen).
Men zou ook kunnen activeren door werklozen in groep een soort ‘firma’ te laten opzetten die iets moet presteren of draaiende krijgen (ook al zijn het dan simpele dingen). Een soort scholing, maar dan met het initiatief aan de kant van de werkwillige werkloze.
Wat men doet is bestraffen,… gewoon om economisch mensen te kunnen schrappen en zo de begroting te laten kloppen. Een werkloze is niets meer dan een statistiek, een nummertje dat om het even hoe, zo snel mogelijk uit die statistiek uit moet. Of het nu goed of slecht loopt daarna met die persoon speelt totaal geen rol.
Conclusie: België is een grote statistiek, waar dan nog stevig mee geknoeid wordt ook.
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/