Een cheap-ass hemd met een ditto paar schoenen en een broek waarin ik me kapotzweet. Werklozen stinken meestal, en dat komt omdat we geen geld hebben om deftige kledij te kopen en deze te combineren met de nodige goede kwaliteit.
Laat ik het dus even hebben over de verborgen kosten van werkloos zijn, die integenstelling van de kosten van te werken, zwaarder doorwegen aangezien je minder geld hebt. Een paar schoenen kopen wanneer je werkloos bent weegt percentueel uiteraard zwaarder door dan wanneer je een stevig loon verdient ergens.
Allereerst is er het solliciteren. Vorige week waren de kosten voor mij hieromtrend ongeveer 120 euro. Wat een enorm bedrag is op een uitkering. Maar je moet nu eenmaal verder. Ik had geen broek meer die ik op een gesprek kon aantrekken (alles verslijt) en een hemd had ik ook al niet (de job waar ik voor ging vereiste echt wel deftigere kleding dan een jeans en t-shirt).
Bij goedkope kledingwinkels ben je voor een hemd toch als minimaal 7 tot 15 euro kwijt (tenzij je echt in een soort van synthetische stinkbom wil rondlopen). En voor een broek is het al gauw 40 euro en dan moet je opletten. Koop daar nog een paar mega goedkope schoenen onder en je zit al aardig op weg.
Je moet ook ter plekke geraken, mijn sollicitatie verliep over drie gesprekken, waarvan één in Brussel.
Een treinticket kost heen en weer een kleine 14 euro (ik weet dat je dit kan terugtrekken via de VDAB, maar da’s zo’n administratief gedoe dat je er beter niet aan kan beginnen… je moet dan eerst langst de vdab met een bewijs waar je gaat solliciteren, en dan achteraf moet je je ticket door hen laten afstempelen en laten goedkeuren ter tegubetaling). Tenzij je dit elke week een paar keer moet doen, is het echt niet de moeite.
(waarom er geen werkzoekenden abonnement is, is me een raadsel… mensen met een Omnio statuut mogen tegen 50% reizen, maar mensen die ACTIEF werk zoeken mogen alles zelf tegen volle pot ophoesten!)
Ter plekke moet je natuurlijk ook iets kunnen drinken of eten terwijl je met de mensen praat (gelukkig betaalden de mensen het deze keer zelf).
Daarna volgden er nog twee gesprekken waarvan ééntje in centrum Antwerpen, waar ik met de auto moest parkeren en ook nog 6 euro kwijt was aan parking.
Solliciteren kost tijd en geld, je kleren verslijten en je wordt er armer van, toch moet je blijven lachen en doen alsof het heel normaal is dat je in een apenpakej komt opdraven ergens in Brussel.
De schijn hoog houden en trachten om die avond te compenseren door bijvoorbeeld kaaskroketten van de Colruyt te eten (het goedkoopste dat ik kan verzinnen om een treinrit te compenseren).
Anno 2012 is men blijkbaar vanuit de politiek nul komma nul geïnteresseerd om de actieve werkzoekende werkloze te ondersteunen, en da’s jammer.
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/