In één of ander matig managementboek moet er een mini-cursus staan over hoe je het best vertelt tegen een van je werknemers dat je hem zal ontslaan. Ik durf er ook een spreekwoordelijke bak bier op verwedden dat deze cursus begint met de woorden die ik hier nu uit de mond van deze halfbakken consultant hoorde: “Ik vrees dat we slecht nieuws hebben voor u”.
Die koninklijke meervouden op misplaatste momenten gebruiken was er al over, maar dat zinnetje was zo fake, zo ingestudeerd en dom dat ik de rest van het gesprek eigenlijk gewoon maar heb nagedacht over mijn laatste woorden daar.
Het bedrijf waar ik zovele jaren heb gewerkt (met de nodige frustraties van dien) gooide me nu als een hond buiten.
Op zich werden er allerlei redenen aangehaald (de bekende excuses waar iedereen normaal zijn laars aan lapt maar die enkel bovengehaald worden als stok achter de deur wanneer men je kwijt wil, iedereen in deze firma nam ‘te lange pauzes’ wil de ironie nu net dat ik diegene was die daar ooit tegen hen over kloeg), maar de echte reden was gewoon dat er iemand in het hoofdhuis kosten wilde besparen en dat men gewoon lokaal, hier in België de 3 mensen er uit nam die ze het minst konden uitstaan.
Over de inhoud van mijn werk, mijn collega’s en de manier waarop ik leefde te midden van deze waanzin op bedrijf X zou ik een aparte blog of boek kunnen volschrijven, maar het leven is te kort om je over zulke zaken druk te maken.
Er zijn nu eenmaal bedrijven die alleen maar willen horen dat iemand hard werkt, maar nooit de moeite doen om dat even te toetsen aan de waarheid.
Even later stond ik op straat, een van de kwallen die me naar buiten moest begeleiden was nog met me aan het praten over hoe erg hij het wel niet vond dat net HIJ me moest buitenzetten. Over mijn ontslag zelf had hij blijkbaar geen mening. Wat meteen ook de sfeer van bedrijf X typeert.
Ik stapte in mijn oude rammelkar van een auto en reed naar huis. Ik had een opgelucht gevoel, het gevoel van een zware last die van mijn schouders viel vermengd met een heel raar vrijheidsbesef. Iets dat ik al jaren niet meer kende.
Ik was inderdaad vrij.
Die avond ben ik met een goede vriendin gaan drinken, ook lang geleden.
Ergens was ik blij, want diegenen die achterbleven op dat bedrijf zaten in volle besef op een zinkend schip.
Dat was enkele weken geleden.
Vanaf morgen zal ik hier dagelijks bloggen over mijn avonturen als dopper.
Wat volgt is mijn dagboek, een dagboek van een Belg die werkloos is anno 2009.
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/