Categorie: run to the hills economy

Het nieuwe werken is: continu jobs zoeken

Het nieuwe werken is: continu jobs zoeken

Ik sprak een tijd terug met iemand die in de vertegenwoordiging werkt, en zo te horen is men daar met de dalende omzet van de klanten (veelal KMO’s) in een toestand terecht gekomen waar iedereen continu naar andere opties zoekt. Ook in andere sectoren hoor ik een gelijkaardig iets, mensen in de telecom, verkoop, zelfs bij mensen die in de horeca werken. 
Het constant zoeken naar andere job, hoort blijkbaar bij het nieuwe werken. 

Ik vrees dat dit voor vele mensen de realiteit is trouwens. Na het vinden van een job (eender welke job, aangezien men de werkloosheidsuitkeringen en het stigma dat er aan vast hangt vanwege de neoliberale kudde), is het niet altijd afgelopen met de stress. 
Voor vele mensen, vooral werkende armen, begint de ellende dan pas echt. Men valt niet in een zwart gat, maar in een wit gat zo te zien.
Een job uit noodzaak brengt misschien wel een loon op in plaats van een uitkering, maar neemt ook met zich mee dat het veel tijd en energie kost. Terwijl de job in kwestie meestal geen lang leven beschoren is. Zulke jobs zijn opvulsel, vervangbare mensen worden voortdurend voor andere vervangbare mensen ingeruild, of de job zelf bevindt zich in een sector die bedreigd wordt op allerlei manieren. Maar je moet wel verder, mensen in dat witte gat, weten dat ze moeten doorzoeken naar een betere job, maar zijn tegelijk verdoofd omdat hun huidige korte termijn situatie er beter uit ziet.
Wie opeens een gemiddeld loon op de rekening krijgt, gaat zich na even naar adem te hebben gesnakt, goed voelen en nestelen in de situatie.  
Hoewel er in feite niks is veranderd op die tijdelijke ademruimte na.
Over dat laatste: het is vreemd dat vooral VDAB blijft inzetten op sectoren die tussen nu en enkele jaren gedoemd zijn te verdwijnen of slechts minimaal zullen overleven (hierover later meer). Toont eens te meer waar de prioriteiten liggen daar (statistieken naar hun politieke broodheer dragen).
De hoofdbezigheid wanneer je dan plots wel aan werk geraakt is niet veranderd: meteen weer ander werk zoeken, omdat je weet dat het maar tijdelijk is. En zo kom je tot een situatie waar de arbeidsmarkt zo vloeibaar en onzeker is geworden, dat zelfs mensen die een job hebben, wakker liggen van het zoeken naar een nieuwe job.
Voor al diegenen die op een uitzichtloze, onderbetaalde, onveilige job zitten, of werken op en zinkend schip (en zo zijn er veel tegenwoordig). Weet je maar beter naar een veilig onderkomen kan streven, een run-to-the-hills economie, waar op veilige hoogte zitten meer waard is dan eender wat anders.

Die standvastigheid is jammer genoeg enkel nog weggelegd voor vastbenoemde ambtenaren, mensen in een nichemarkt en mensen in hogere kaders op standvastige firma’s of organisaties.
Je kan er naar streven om naar een van deze drie ‘bergen’ te lopen en je daar in veiligheid te brengen, of je kan verder ploeteren en hopen op die ene job waar je langer dan twee tot vier jaar kan werken in alle glorie en met een goed loon (om daarna weer in het zwarte gat te vallen).
Wanneer ik zo rond kijk in mijn omgeving geven er steeds meer mensen de brui aan hun job, omdat ze feitelijk zitten te wachten op hun ontslag of tot de boel opklaart. 

Neem daarom de teugels terug in handen en ga voort, verlaat het denkbeeld om “DE JOB” te vinden (niet dat het onmogelijk is, maar de kansen zijn zo minimaal voor mensen zonder uitgebreid opvang-netwerk (of geld) van vrienden en familie op de juiste plekken), want je zal ze hoogstwaarschijnlijk niet vinden. Wat je zal tegenkomen zijn tijdelijke spullen, die je slechts tijd zullen kosten maar geen echte oplossing bieden voor de onderliggende verrotting die nu plaatsvindt overal.
Toch wil ik hier positief over blijven, …. ik vind dat deze economie zichzelf aan’t opkuisen is. Heel veel rotte bedrijven en nep-gedoe is massaal aan’t neergaan nu. 
Da’s op zich gezond, maar wel vrij jammer voor alle mensen die op zo’n zinkend schip werken. 

Herken en erken het tijdig; en spring overboord zo snel je kan, en liefst naar een veilige “berg”!
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De run-to-the-hills economie

Een bedrijf bezuinigt deze dagen dat het een lieve lust is, zelfs mensen die er op lange termijn voor zorgen dat er kosten kunnen bespaard worden, worden nog voor hun project ten einde loopt, op straat gegooid als waren ze afval.  De staat doet hetzelfde, beknibbelen waar het kan (of niet kan) en dan vooral de begroting in evenwicht houden, ten koste van de dienstverlening en de koopkracht.  

Wat doe je als werknemer in een economie die steeds verder wegzakt in een vicieuse cirkel van besparingen en dalende koopkracht?  Juist ja: rennen, rennen naar veiliger oorden.  
Ik noem dit de run-to-the-hills economie.
Het zit namelijk zo, dat ik de komende jaren vergelijk met een aankomende overstroming. De toenemende ongerustheid (voorin in Duitsland) over de koopkracht en de productie zal de komende jaren een verregaande invloed hebben over hoe grote bedrijven aankijken tegen efficiëntie (een ander woord voor hebzucht).  Men wil met steeds minder mensen, steeds meer doen,… en de rest van de mensen mag zonder koopkracht achterblijven in een sociaal systeem dat puur is afgestemd op de rijken of diegenen die op de bodem zitten.
De mensen die voorheen gewoon werk hadden (middenklasse wil ik ze niet meteen noemen, maar laat ons ze koopkrachtigen noemen) vallen stilaan in een systeem waar je of te wel deel uitmaakt van de leegzuigkracht van de grote bedrijven, of van de staat zelf die dit bekrachtigd.  De rest zijn zelfstandigen, bedienden en arbeiders met een onzekere toekomst, in vaak zeer onzekere werkomstandigheden.
Je kan dus maar beter naar veiligere oorden verkasten.  Een voorbeeld hiervan is het opklimmen in de organisiatie van een grote firma, of het switchen van job tussen de privé en de “softe” sector.  Je kan je alleen maar veilig stellen door hoog en droog te zitten… als ambtenaar, of manager in een grote firma. 
Al de rest ziet stilaan het zwaard van Damocles boven zijn of haar hoofd hangen… het zwaard dat neervalt wanneer er meer winst moet gemaakt worden, meer bezuinigd of meer aandeelhouders tevreden moeten gehouden worden.  Je prestaties tellen eigenlijk niet meer mee, dus kan je maar beter naar de berg rennen en wachten tot de overstroming de rest meesleurt onder je.
Voor diegen en die zich nog uit de naad werken om net niet toe te komen heb ik dus de volgende tips:
Allereerst: bezuinig zelf.  Zorg ervoor dat je de economie “terugpakt” door een MAD (mutual assured destruction) toe te passen.  
Wanneer een staat en bedrijfsleven jou niets meer gunt inzake levenskwaliteit (files, dure woonst, dalende koopkracht, gemiste loonsopslag, hogere belastingsdruk….) dan kan je er voor zorgen dat je hen opzadelt met een onoplosbare patstelling: zèlf je koopkracht beperken.
Dit kan door te besparen (net zoals de bedrijven en de staat doet).  Je gaat bijvoorbeeld niet meer naar een dure supermarkt, maar een lokale markt of buitenlandse groentenwinkel. Of je gaat met enkele mensen samen over de grens goedkoper winkelen.
Op deze manier gun je de andere lokale economie niets meer, en gaan daar ook weer de regels van de “efficiëntie” spelen, met meer afdankingen en aanpassingen tot gevolg. 
Hiermee ‘fop’ je jezelf uiteraard op lange termijn, want zogenaamd is de lokale economie verbonden met jou.
(De kassierster die wordt ontslagen omdat er opeens minder volk in de lokale supermarkt komt kopen, kan op haar beurt zich misschien geen vakantie meer veroorloven via een reisburo in jouw stad…)
Hier moet je niet op letten, de MAD tactiek bestaat er net in om een wapen te gebruiken waar iedereen zeker door neer gaat. Men wil dit niet zien gebeuren, geloof me.  De bevolking tegen hun eigen economie laten opkomen is not-done. 
Tegelijk combineer je deze MAD tactiek met jezelf veilig zetten op een hoge berg… en ziedaar: een prachtvoorbeeld van een staatsapparaat en een maatschappij die haar eigen democratie en kapitalisme tegen zich ziet gebruikt worden. 
Want wanner Jan met de Pet bij een staatsinstelling werkt waar hij vast benoemd is (of in de hogere regionen van de grote bedrijven) en tegelijk zijn inkopen doet in Nederlandse webwinkels en buitenlandse groentenwinkels, heeft een vernietigend effect op deze economie. En zo hoort het ook. Wanneer men de normale werkende mesnen geen normale levenkwaliteit gunt, overbelast en over-stressed, kan men alleen maar een giftige tegenreactie verwachten.
Dus: run to the hills, zoek een veilige, zekere job en pak de economie terug waar je maar kan.  

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/