Achtereen zijn er meer mensen aan het werk om mensen aan het werk te helpen, dan dat er mensen aan het werk zijn. – Gerrit Komrij
Verbazend hoe veel waarheid er in dit citaat schuilt. Anno 2012 zie je dat er een ware industrie is ontstaan rond de illusie van de “ideale job” geven aan mensen.
Niets fout uiteraard om andere mensen trachten aan een goede baan te helpen. Maar er zijn grenzen vind ik. Een van die grenzen, is dat de belastingbetaler (en dus ook de werkloze zelf) niet moet betalen om een ander individu zich te laten begeleiden, terwijl alles wat je hier mee wil bereiken het “in orde” zijn is.
Je kan je als werkloze in België de vraag stellen of je niet een soort wandelende portefeuille bent met staatsgeld in de beugel. Zo voel ik me momenteel. Ik ben de legitimatie van het van de schatkist naar bankrekening schuiven van belastingsgeld, waarbij de maatschappij en ik zelf niets in ruil krijgen.
Zelf heb ik geen geld, maar mijn profiel als werkloze na een faillisement, is wèl belastingsgeld waard.
Ik ben dus virtueel (en zo blijkt, ook reëel) geld waard. Niet als werkende burger, maar als werkloze , consument en “te begeleiden” uitkeringstrekker.
De staat stelt namelijk subsidies ter beschikking aan organisaties die me bijstaan in het zoeken naar ‘een nieuwe uitdaging’. Gezien daar dus geld aan vast hangt, vervult men maar al te graag deze taak, ook al betekend dat om urenlang naar gezeur van werklozen te luisteren.
Ik werd opgeroepen om naar een infosessie van SBS te gaan luisteren (skillbuilders).
Deze organisatie bestaat veelal uit freelancers (en ex-psychologie studenten, ik vroeg me al af waar men in deze maatschappij dit profiel na hun unief jaren bleef dumpen,.. bij bedrijven als SBS dus).
Ze gaan met je praten, en pakken jouw dossier persoonlijk aan.
Althans, dat is het opzet,… in realiteit wil men je een “persoonlijke coach” aansmeren, die in ruil voor jouw subsidie-tegenwaarde je CV analiseert en de meest opvallende nadelen aan je persoonlijkheid aan gaat pakken, meestal in een door de werkloze af te tekenen gesprek van een uur of zo. Iets wat mijn inziens om het even wie met een minimale mensenkennis en denkvermogen je ook kan bezorgen, … gratis.
Je bent als werkloze dus aangewezen (verplicht) om dit soort geintjes te volgen; ofwel bij vdab, of bij sbs of andere kantoren die je gaan begeleiden. Het is officieel allemaal heel vrijblijvend, maar na een tijd merk je dat men al bij een tweede contact de stok achter de deur houdt, namelijk het contacteren van de rva.
Wat me stoort is dat al deze mensen waar ik mee in contact kom: werk hebben dankzij mijn werkloosheid.
Deze mensen zouden dus in theorie volledig met hun duimen zitten draaien moest ik werk hebben niet? Nee dus, … ze hebben er met andere woorden baat bij dat de arbeidsmarkt zo vloeibaar, onstabiel mogelijk draait, zodat steeds meer mensen om de x-aantal jaren bij hen dienen aan te kloppen (vooral vdab is hier meester in). Ze zorgen wel voor werk voor jou hoor, maar liefst niets waar je tot je 65 jaar vast in dienst bent.
Ik begin gewoon te tellen, want mijn (al dan niet) gezond boerenverstand zegt me dat er dus naar mijn aanvoelen een waarheid zit in de beroemde quote.
– De SBS begeleider plus de coaches die de trainingen geven
– De Vdab consulent (ik heb er al 2 gezien nu)
– De mensen aan de respectievelijke inkombalies van deze twee instellingen reken ik niet mee, maar daar zitten er ook toch maar mooi.
– Het sociale secretariaat van de curator die mijn papieren (3 maanden te laat) in orde brachten
– De curator, plus assistente
– De vakbondsmedewerkers die mijn dossier in orde brachten (ik heb er 4 in totaal persoonlijk gesproken).
– De mensen van de 4 interimkantoren waar ik bij zit
– Het personeel van de RVA die me mijn statu-update stuurt
– Het personeel van het FSO (ook rva) die mijn specifieke status voor het faillisement opvolgen.
– De Selectieburo’s waar ik ingeschreven ben (3 in totaal).
…
Een ruwe schatting geeft me een 22-tal mensen die dankzij het faillisement van een KMO’er met te veel capsones, aan het werk zijn. Tweeëntwintig mensen die waarschijnlijk (en hopelijk) niet allèèn mij als klant hebben, maar wel meerdere mensen verder helpen. Het personeel van de vakbond bijvoorbeeld, ziet heel de dag tientallen klanten, de assistente van een curator (stel ik me zo voor) iets minder.
Je kan er dus met een andere ruwe schatting van op aan dat er voor elke werkloze wel 2 mensen rondlopen die hem terug aan het werk willen helpen.
Moesten al deze subsidies en lonen (om het niet te hebben over hun kosten) aanbesteed worden om bijvoorbeeld extra infrastructuurwerken uit te voeren (allerhande, van bruggen bouwen tot wi-fi installeren in heel de stad….) dan zouden mensen als ik misschen aan het werk zijn in plaats van in een kleffe vergaderruimte voor de vierde keer te moeten uitleggen waarom je je CV in acht versies hebt opgesteld (“Omdat ik dat aan pas aan het soort bedrijf mijnheer, sommige willen het op 1 pagina, andere op meerdere, sommige in’t Engels, andere in’t Nederlands….”)
Deze softe-werksector-mensen hebben allen jobzekerheid onder dit beleid, een beleid dat regering na regering meer intollerant en strenger wordt tegenover de werklozen, maar niet inziet dat de drijvende kracht achter werkgelegenheid niet te vinden is bij uitgerangeerde psychologen en mensen die graag op witte borden schrijven om dan om 16u stipt huiswaards te keren in een door mijn subsidies betaalde auto, maar bij mensen die naar een echte job op zoek zijn in een wereld waar enkel en alleen efficiëntie telt voor de aandeelhouders en het grootkapitaal. Nuja, wie zit er ook dit beleid te bepalen? Juist ja….
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/