Categorie: slimme bedrijven

een mooie dag

Na al die kommer en kwel van de laatste weken zou je haast denken dat ik de moed aan het opgeven was.  Sommige dagen is dat ook zo, dan zou ik zoals een “echte” luie dopper met een zak chips in de zetel willen hangen terwijl ik naar domme TV kijk. 
Maar ja, af en toe wordt ge gemotiveerd (of met de realiteit geconfronteerd) en ga je weer aan de slag met zoeken en CV’s sturen.
Ik lijk wel iemand die af en toe de negatieve kanten bekijkt van een vacature, maar dat is niet zo. Ik ga steeds open-minded naar een sollicitatie, zelfs al zou ik rationeel gezien op voorhand er zware vragen bij moeten stellen (van sommige job omschrijvingen druipt het af dat er niets van komt, maar ja). 
Ik denk dat je zo’n dingen toch steeds de kans moet geven, je weet immers niet wat voor toffe ingesteldheid het bedrijf waar je heen gaat zou kunnen hebben. 
Zo ga ik perfect naar een sollicitatie bij een firma die eigenlijk te ver af ligt van waar ik woon, in de hoop of veronderstelling dat er wel een oplossing kan gevonden worden voor dit euvel moest al de rest goed zitten.
Het zijn ten slotte de werkgevers die echt flexibel kunnen zijn naar hun werkgevers toe wanneer deze diegene zijn die ze echt nodig hebben.  Vaak gebeurd dit niet en geraken ze daardoor niet aan volk, maar da’s hun zaak. De open markt rekent daar op haar manier wel mee af (in tegenstelling tot de staatsbedrijven en diensten die blijkbaar eindeloos mogen voorploeteren met om het even welk personeel).

Vandaag ben ik bij “POPmmm” gaan solliciteren, een vrij grote firma die, naar ik via-via vernam, op zoek ging naar het profiel waar ik zou passen.  De vacature was echter nog niet uitgeschreven, mijn spontane aanmelding kwam dan ook op een vrij goed timing zo bleek.

Na een vlot gesprek en een hele uiteenzetting over de job inhoud voelde ik een ‘klik’ die ik al jaren niet meer had gevoeld.. hier wil ik echt wel werken.  Niet alleen dicht bij huis, niet alleen volop mijn branche, maar ook nog eens een bedrijf dat geen cowboy speelt met haar klanten. Gewoon zoals het hoort, georganiseert en vooral doelgericht bezig zonder onrealistische eisen te stellen.  Mensen die met beide voeten in de realiteit staan vind je niet zo vaak in deze bedrijfscultuur van “beter, harde, meer” waar vooral veel gepraat wordt.

Ik ben zeer tevreden buiten gestapt bij “POPmmm”, na een gesprek waarbij de interviewer ook openlijk zegde van me wel te zien werken op deze job.

Enig probleem is dat men nog meer mensen wil zien alvorens te beslissen (ook logisch ergens, je kan moeilijk de eerte die binnenwandelt aanwerven, ook al heb je er een goed gevoel bij).
Dit zit goed, heel goed, en ik hoop dat het me lukte om dit enthousiasme over te brengen (denk van wel).
Nu bang afwachten of men me deze kans wil geven, want ik heb hier echt ZIN IN.
Vandaag was ik misschien die witter raaf die men zocht 🙂

En nu begint het bange wachten…

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Solliciteren bij een beerput

Op de manier waarop een bedrijf met nieuwe vacatures om gaat weet je al enorm veel.
Als werkzoekende krijg je soms een mooi beeld van hoe men met nieuwe of potentiële werknemers omgaat wanneer je ingaat op hun openstaande vacatures.  Meestal gaat men in bepaalde details zo erg in de fout dat je meteen een beerput schijnt open te trekken onder de cleane façade die het bedrijf over zichelf ophoudt.

Twee voorbeelden van de voorbije week.
Het eerste was een vacature bij een bedrijf dat ik ‘RedFruit’ ga noemen.  De mensen zochten iemand met mijn profiel (groot, sterk, knap, intelligent, … u hebt’m wel;). 
Ik stuurde mijn CV met een begeleidende motivatie naar het genoemde e-mail address, waarna ik afwachtte.
Meestal hoor je dan niet snel iets terug, maar bij RedFruit had men blijkbaar op de HR afdeling mensen zitten die meer deden dan alleen maar hun nagels lakken en op facebook surfen, een gelukkige uitzondering.  Reeds twee dagen later belde iemand van RedFruit me op mijn gsm.
Een man met zeer luide, irritante stem begon als het ware een telefonisch interview, maar ik verstond er niet veel van aangezien hij duidelijk op een handsfree toestel sprak (of in een zaal stond waar ze net met een boormachine bezig waren).  Ik zei hem dat ik inderdaad voor de job had gesolliciteerd, waarna hij verder ratelde als een bezetene. 
Wat ik te horen kreeg was een hele tyrade over wat RedFruit zoal deed (alsof ik dat niet wist, ik heb er verdomme zelf gesolliciteerd) en wat men van deze invulling van de job zoals verwachtten.
Ik probeerde hem te onderbreken om zelf ook iets te kunnen zeggen, maar tevergeefs, hij bleef met meer en meer overgave verkondigen dat zijn afdelinge allerlei zeer interessante dingen deed. 
Opeens besefte hij blijkbaar dat er ook vragen aan mij moesten gesteld worden en riep hij ‘Waarom hebt u dan voor deze job gesolliciteerd? Wat verwacht u ervan dan?’
Ik zei’m dat ik reeds op een andere firma, zoals vermeld in mijn CV, een identieke job had gedaan en dus in die richting verder wilde solliciteren. Ik vertelde hem ook, terwijl hij me al trachtte te onderbreken, dat ik het idee had dat RedFruit een zekere voorsprong had op zijn concurrenten op dit vlak (wat ik loog, ze zijn zo vooruitstrevend als een dode zeekoe, maar ok ik ga dan ook werken om rond te kunnen komen en niet om een of andere oetlul in Amerika rijk te maken door brol te verkopen die me geen moer interesseert).
Hij ging snel nog even door met ratelen -op dat moment deed ik een blikje frisdrank open- om uiteindelijk een totaal niet ter zake doende technische opsomming te maken (met de nodige fouten) over waar RedFruit tegenover de markt het verschil maakt. 
Waarna hij me zei dat dat onmogelijk kon zijn waar ik naar dacht te solliciteren, ‘Ja dat zal niet echt in de lijn van uw verwachtingen liggen denk ik.’ 
Ik had de hoop al opgegeven om met deze brulaap enige nuttige conversatie op te bouwen, maar ik antwoordde hem dat ik bij bedrijf ‘Ton-a-Krap’ een zelfde taak had gedaan en dus wel enige ervaring had en graag opnieuw in deze richting mijn carrière wilde verder zetten.
Niettemin sloot de man in zeven haasten het gesprek af, iets mompelend over wervingsreserve (lees: papiershredder), om dan in te haken.

Ik wil niet meer bij RedFruit werken, dat is duidelijk, indien men dit soort paljassen een telefonisch interview laat afnemen kan ik enkel maar medelijden hebben met de mensen die voor hem moeten werken, vriendelijk moeten knikken wanneer hij over zijn vakantie vertelt of moeten lachen met zijn nagespeelde grappen die hij op TV heeft gezien.
Ik dronk nog even van mijn blikje en liet een luide boer, blij dat een vreselijk soort van baas aan me was voorbijgegaan.

Tweede voorbeeld was van een heel andere aard; het bedrijf ‘Hakhak’ wilde een kandidaat voor een nieuw filiaal vlak bij mij in de buurt, iets dat me nogal ligt aangezien ik lange verplaatsingen kompleet haat.

Ik stuurde prompt een e-mail omdat hun vacature zo te zien nog maar pas online stond.
Twee minuten later kreeg ik al een e-mail terug, … niet van een HR-chick, maar van hun mailserver. 
De doorgegeven e-mail adressen waren onjuist zo te zien, want in het foutrapport stond er dat stuurhieruwCV@hakhak.be niet bestond.

Ik controlleerde het even op de originele vacature en op hun website, maar helaas, de fout lag niet bij mij.
Men had blijkbaar zo slordig geweest om een verkeerd address online te plaatsen, iets wat me meteen al deed twijfelen om voor deze firma te solliciteren. 
Het zegt enorm veel wanneer de HR dienst gewoon te lui is om even online te gaan en zelf te proberen mailen naar het address voor deze vacature.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

voor de achterblijvers

Wanneer ik de verhalen hoor van de mensen om me heen die nog wèl werk hebben, zie ik steeds eenzelfde patroon terugkeren, de continue druk op de ketel. Vaak gaan deze verhalen over bedrijven die de crisis proberen door te spartelen met alle mogelijke middelen, terwijl hun middenkader-mensen zo erg vrezen voor hun meestal dikbetaalde jobs zonder inhoud dat ze de echte werkende mensen herleiden tot muilezels.Vaak gaat er achter deze verhalen een hele geschiedenis schuil over wanbeleid en laksheid. Bij de meeste bedrijven is deze epauletten en nette dassen cultuur zonder inhoud nu stilaan weg aan het ebben. Bij vele bedrijven is er een soort alarmlamp gaan branden waarbij de top door heeft dat ze het met minder moeten stellen op alle niveau’s, dat ze niet langer kunnen leven in een structuur die per vijf werknemers evenveel managers nodig heeft om simpele taken gedaan te krijgen.
Ik zie danook meer en meer van deze middenkader mensen uit alle macht vasthouden aan hun vette lonen en hun inhoudsloze jobs. Ze kijken en interpreteren cijfermateriaal en rapportjes, maar verder zijn ze machteloos over hun eigen situatie. Meer en meer van deze mensen worden geweerd uit bedrijven, toch uit bedrijven die echt vooruit willen. De rest loopt rond als een zombie, waar het allemaal niet uitmaakt. Deze laatste zijn de bedrijven die nu zitten te bedelen om overheidgeld en uit alle macht mensen buitengooien zonder verder stil te staan bij de gevolgen.
Ik vraag me in zulke gevallen af of ik niet beter af ben momenteel zonder job. Akkoord, het is geen ideale situatie, maar het is alleszins beter dan op een onderbetaalde job drie bazen proberen tevreden te stellen in een bedrijf zonder toekomst.

Binnen afzienbare tijd wil ik graag me terug inzetten, hard werken, voor een bedrijf dat het waard is, vooruit kijkt en correct investeert zowel in materiaal als werknemers. Zulke bedrijven zijn er best wel genoeg,… zulke bedrijven zijn momenteel trouwens van de gelegenheid gebruik aan het maken om hun werknemerslijst te zuiveren, op een slimme manier… zonder blinde ontslagen te laten vallen.
De andere bedrijven lopen achter de feiten aan en zullen tijdens de heropleving van de economie met de weinig en onder gequalificeert personeel zitten. Zulke firma’s moet je als werkloze totaal mijden, want daar werk je hooguit zes maanden, met nul vooruitzicht en een hoop stress en ellende erbij. Het leven is te kort om je te laten uitzuigen door een zombie-bedrijf.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/