solliciteren

Nonchalance in de test. Solliciteren bij…

Ik werd andermaal naar een interimkantoor gelokt. (soms doen ze dat met kaas, koekjes of chocolade, deze keer was het door middel van een reële jobkans)

De job bij “Call-amai-4” (ja ik verzin die naam om de onschuldigen te beschermen) lag me wel op papier.
Na de intro en het bekijken van mijn CV, werd er me een technische test voorgeschoteld.
Daar hou ik van zie, een directe technische test, zodat men weet wat ik kan en daar meteen ook mijn uitleg kan bij doen. Meestal levert dit op z’n minst een kans op werk op.

Maar de test kwam me verbazend bekend voor.
De derde vraag liet er zelfs geen twijfel meer over bestaan, dit ding had ik al eens ingevuld.
Een jaar of anderhalf geleden zelfs, ook voor Call-amai-4 (het bedrijf dat men tot nu toe nog steeds niet wilde vernoemen bij de interim, want oei oei je zou eens rechtstreeks naar de “goudpotten” durven gaan solliciteren en dan mislopen deze mensen hun 6% afschuimgeld).

Zelfde lettertype, zelfde rare (duidelijk uit het Frans overgenomen maar o-zo onkundig vertaalde) vraagstelling en vooral: vol fouten.
Ik werkte de 20 vragen af, me nog haarscherp herinnerend waar het vorige keer qua interpretatie van de vragen fout liep (toen had ik 18 op 20 omdat enkele vragen ronduit technisch fout waren).

Matthieu

Ik schreef bij twee vragen er veiligheidshalve een kleine uitleg bij (om me toch in te dekken dat ik geen volledige oen was die niet door had dat de vraag op zich al niet klopte).

Bijvoorbeeld: het “SLL protocol” is niet hetzelfde dan het door de vraagsteller bedoelde “SSL protocol”. En dat dat laatste wel op port 443 zit,…
De test in kwestie bevatte nog van dit soort dingen, zoals een definitie van het woord “spyware” (hoe men ooit mijn technische kennis kan pijlen aan de hand van dit soort kleutervragen is me een raadsel, maar ok, corporate mensen zijn blijkbaar heel snel tevreden bij het selecteren van nieuwe wegwerpmensen voor hun callcenter-mallemolen).

Deze definitie, had volgens de vraagsteller als enige juiste antwoord dat spyware enkel en alleen door een overheid kon worden geïnstalleerd op iemands’ computer. Yeah right.
Ik zag de opsteller van deze vragenlijst zo voor me: een kereltje van in de twintig, die ooit eens twee for-dummy boeken heeft gelezen over marketing en Internet en verder wat lichte bakkebaardjes had om het midden te houden tussen een business-look en een joviale “rocker”… en vooral Frans spreekt.
Ik droomde verder, over hoe deze persoon, die waarschijnlijk nog Matthieu noemt ook, door zijn dag maalde.
Die dag moest hij ocharme een test opstellen om meer gepeupel en “little people” aan te werven op een helpdesk ergens ver weg in Vlaanderen. Dus ging hij aan de slag en haalde hij een paar nonchalant bij elkaar geharkte weetjes uit zijn warhoofd.
Waarna hij dit alles door een translator haalde en het aan de interim doormailde in .doc formaat, want anders krijgen z’t bij die interim niet open gewoonlijk.
Daarna zorgde hij voor een “verbeter sleutel” zodat de mevrouwkes en meneertjes van de interim vooral geen technische (of zelfs rudimentaire computerkennis) moesten hebben om het ding te verbeteren in het interimkantoor. Hierna zag ik Matthieu even door z’n haar wrijven en een koffie halen in de kantine, waar het in mijn fantasie naar broodjes smos kaas/hesp rook en kleffe curryrolls.

En hier zat ik dan… tegenover een onderaanneming van een onderaanneming van een callcenter die in onderaanneming voor een zijtak van een grote financiële instelling iets “technisch” moest gaan beoordelen. Ik moest bijna lachen…

Ik herinner me dat anderhalf jaar terug ik ook al feedback heb gegeven over de totaal foute inhoud van de vragen. Toen werd er met een “oei ik ben to-taal niet technisch” gezichtje geantwoord dat men het zou doorgeven aan “hogerhand” (jaja hogehand 🙂 ).
Nu dus al die tijd later, en waarschijnlijk vele mensen met dezelfde feedback verder, … is de fout nog steeds in hun vragenlijst aanwezig. Wat zegt dat over die firma? Over de complete laksheid?

Het feit alleen al dat deze vacature na anderhalf jaar nog steeds open stond, gecombineerd met de fouten en nonchalant opgestelde vragenlijst, toonde me dat dit bedrijf geen halve moer geeft om de rekrutering of de tijdelijke werkkrachten. Het feit dat deze job permanent onder recruitment staat zegt eigenlijk alles: wegwerpmensen voor wegwerpjobs.

SNEL

Het moest allemaal snel snel gaan, want het was vrijdag en dan moet het blijkbaar allemaal heel erg snel nog voor 16u doorgestuurd worden, zodat de mevrouwtjes en de meneertjes van de interim vooral niet te laat zijn op hun dineetjes, zaalvoetbaltournooien en Tinderdates. Net alsof er bij dat nonchalant moederbedrijf nog iemand na vrijdag 16u enige respons gaat geven op een mail over mijn rekrutering. No one cares.

Ook maandag niet, zoals ik voorspelde (ik haat het om altijd “negatief” te zijn hierover, maar ‘t klopt jammer genoeg meestal).

Ook dinsdag niet waarschijnlijk, want morgen zal ik een droog mailtje krijgen dat “ondanks mijn goede technische kennis” bla bla bla.
Dat testje telt niet mee, dat testje (en dat weten ze zelf maar al te goed) is zelfs niet in staat om een chimpansee die je vaak genoeg met de juiste bananensoort hebt gemotiveerd en een IT’er met 30 jaar ervaring uit elkaar te houden, aangezien de vraagstelling op zich al een lachtertje is en het doel enkel is om de complete nitwits er tussenuit te vissen.

En zo zien we weer wat onze arbeidsmarkt zoal doet in deze streek.
Ik voelde me weer een totaal wegwerpmens, en die interim heeft weer een betaling binnen omdat zogenaamd een kandidaat aanleverden.
Nuja, het is hen gegund.

Over 2 à 3 jaar is van dit soort afschuim-interimsector zonder enige toegevoegde waarde (of eigen denkvermogen) toch niks meer over. Ik kijk uit naar het moment dat deze mensen zelf naar werk mogen zoeken, inmiddels tegen de 35 of 40 aanlopend en pratend tegen een algoritme dat hen beoordeelt op hun echte skills en hen meet met de intelligentie van 20 AI computers die samenwerken.
Begin maar al te oefenen zou ik zeggen… the future will eat your guts.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

solliciteren tussen de pintjes

Solliciteren bij “Red view tech” was een snel tussendoortje. Aangezien recruiters in mijn opinie de arbeidsmarkt vergiftigen, solliciteer ik voortaan rechtstreeks bij potentiële werkgevers.

De KMO’ers die zelf de gesprekken en tests afnemen van hun kandidaten zijn een ruig allegaartje. Zo ook bij “Red view Tech”. Ik moest op komen draven op een zaterdag (iets waar ik op zich niets op tegen heb, solliciteren kan voor mijn part eender wanneer, ik heb in principe altijd tijd als werkloze nietwaar?)

De man die de sollicitatie ging afnemen kwam iets te laat aan, en opende haastig de deur naar het ijskoude kantoor. Waarna er wat lege pintjes en flessen werden verwijderd van een tafel en ik kon gaan zitten.
Er werd me een testje voorgeschoven dat duidelijk ook in der haast was gemaakt ooit door iemand van het IT-departement.
Ik begon met de ijskoude handen met een balpen die nauwelijks schreef, op de oneven ondergrond van de tafel waaraan ik zat, de test in te vullen.

Even later werd er ongeduldig overlopen wat ik had neergekriebeld. (Men had ook mijn CV kunnen lezen en vanzelf geweten hebben dat de aangeleverde vragen eigenlijk ver onder mijn niveau waren, maar ok, blijkbaar liegt iedereen zo erg in een CV, dat ook een basis-check nodig is op lezen en schrijven).

Daarna wilde hij nog enkele details weten uit mijn loopbaan, hij keek me geen enkele keer aan… was vooral tussendoor aan het pochen over hoe veel omzet ze elk jaar niet maakte, en dat ze “vooral zich niet bezig hielden met kleine bedrijfjes met een paar PC’kes in hun netwerk”. Nuja, is het nodig om als KMO’er jezelf op te blazen alsof je de baas van een mega-corporation bent?
Ik denk het niet, zeker niet wanneer je net een leeg flesje bier van je bureau hebt gegrist en er zich een onangename desem-adem verspreidt in de vergaderzaal waar je met je sollicitant zit.

Toen, na een hoop nodeloze vragen en gepraat over waar de firma zoal in uitblinkt, kwam de aap uit de mouw: “We maken onze selectie tussen de x-aantal kandidaten op basis van prijs en technische kennis”.
Bàm: een kmo’er die het eens voor een keer gewoon toegaf: men gaat voor de kandidaat die het loon het laagst legt, niet zozeer voor de kwaliteiten en skills.
De “prijs” (alsof we allemaal in de Colruyt speculaasjes staan te kiezen), daar bedoelt deze ondernemer mee, dat hij de kandidaten tegen elkaar wil laten uitspelen voor een een zo laag mogelijke loonkost.

De KMO anno 2013 is gefixeerd op lage lonen, maar zit aan de andere kant wel te smeken om werkvolk en allerhande witte raven,… het is me nog steeds een raadsel waarom men niet in mensen wil investeren en pakweg op papier een laag loon in’t begin en een hoger na enkele maanden wil voorstellen.

Na nog een paar minuten zijn stinkende adem te hebben doorstaan vertrok ik. Met de zekerheid dat ik te oud en te duur zal zijn … ‘we gaan u volgende week iets laten horen’. Ademde hij me nog na.
Jaja, da’s tegenwoordig hetzelfde dan: “Salut en de kost!”

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Na de witte raaf: het perfecte CV

Bedrijven zijn vaak in vacatures op zoek naar “de witte raaf”. Liefst iemand die al een zelfde functie heeft gedaan bij een concurrent, niet te veel loon vraagt, jong is, veel ervaring en diploma’s heeft en vooral 4 talen kan, in combinatie met computervaardigheden en een toffe persoonlijkheid (en liefst zonder gezin).

De lat ligt soms zo hoog, dat de recruiters die voor deze bedrijven kandidaten moeten zoeken me tussen pot en pint zèlf vertellen hoe onmogelijk hun opdracht wel is.

Daarnaast zijn bedrijven ook steeds vaker op zoek naar “de perfecte CV”.
Laats vertelde een recruiter me dat hij vond dat mijn CV niet echt geschikt was aangezien het ding niet erg opvalt.
Mijn CV is niet één document uiteraard… als werkzoekende heb ik er in het Engels en Nederlands telkens zes. Da’s 12 CV’s… die vaak dan nog lichte nuances vertonen per functie waar ik voor ga. (Voor sommige functies moet je bepaalde vaardigheden andere in de verf zetten).

De man in kwesite lachte even en vertelde me een ware openbaring: HR-mensen willen vooral geëntertained worden, zo blijkt!!!
Blijkbaar moet je tegenwoordig geen motivatiebrief meer schrijven (is passé, en “moderne” HR-meisjes (want dat zijn het veelal) hebben daar zelf ook niet echt de aandachts-spanne voor om helemàààl door een A4’tje te lezen. Lezen is vermoeiend, en vraagt enige empathie met de werkzoekende… daar doet men niet meer aan mee.
Nee, men wil kleurrijke, vindingrijke, grappige CV’s, met daarbij een lacherig iets… het equivalent van hun facebook meme’s of een grappige youtube video.

De perfecte CV echter, is iets waar HR-mensen wel in theorie naar op zoek zijn, maar in feite komt het er op neer om jezelf op een bijna groteske manier te verkopen, liefst zonder al te veel inhoud of “dingen om te lezen”.

Dat mijn met veel moeite en zorg in elkaar gestoken motivatiebrieven niet eens worden geopend was ook een openbaring. Veelal snàppen de mensen op een HR dienst niet eens hoe ze een attachment moeten openen blijkbaar, en moesten z’t weten hebben ze daar geen tijd voor. (Wel heeft men tijd, zoals op de HR dienst van AGFA, om vakantiefoto’s te bekijken, koffie te halen voor elkaar en éclairs in hun mond te stoppen dat ik er degoutant van werd…) – Ik noem ze hier bij naam, omdat de HR dienst van deze firma tot een van de meest onproductieve, luie en degoutante behoort die ik ooit aan het werk heb gezien van binnenuit. Werken is daar gemiddeld een activiteit van 1 uur per dag (als’t geen verlof is uiteraard). De kandidaten zijn niet meer dan bezigheidstherapie, waar vooral eens mee gelachen moet worden zonder meer.

De perfecte CV is dus vooral entertainment anno 2013, hier en daar wat main-skills in de verf zetten en verder vooral “een toffe” lijken is de boodschap.

Ik doe daar dus niet aan mee. Mijn CV is een droge, duidelijke, korte opsomming van mijn werkverleden, opleidingen en skills, begeleid door een motivatiebrief die uitlegt waarom ik de geknipte man ben voor een functie.
Meer zou het ook niet hoeven mogen zijn… (op enkele sectoren na uiteraard… een grafisch ontwerper of marketing manager wil uiteraard geen droge witte CV afgeven,… alle begrip voor).

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Solliciteren bij… -1-

…
Schizo-export inc. is een firma die vooral met export bezig is, en me vandaag liet aandraven voor een functie bij de interne IT. Niet alleen werd de afspraak vijf keer of wat verplaatst, maar toen ik uiteindelijk toe kwam bij de firma in kwestie bleken ze lichtjes schizofreen te zijn.

Bij de beveiligde deur bellen had enkel als resultaat dat er opeens een deur openging, waarna ik gescheld hoorde komen uit een van de kleine kantoortjes. Iemand kreeg allerlei verwijten naar z’n kop geslingerd, met daarbij enkele krachttermen die eerder thuishoren in een cafégevecht.
Er kwam een mevrouw me tegemoet die ook net van haar middagpauze terug bleek te komen, en deze keek me boos aan: “Wat moet gij hiere? Wie zijde goa?”
Ik stelde me voor, en vermeldde er bij dat ik voor een sollicitatiegesprek kwam.
Ze rommelde even haar tas neer en ging dan in een andere ruimte binnen, waar ik dan wat gegiechel hoorde uitkomen.

Even later stonden er twee kerels voor mij die er uit zagen alsof ze de Charlston wilde gaan dansen. Ze hadden een duur net pak aan, met grote epauletten en een flashy das. De ene had een soort haarstijl die je enkel bij Nederlandse charmezangers ziet, de andere had een soort pladijs op z’n hoofd liggen, hetgeen met gel in een eeuwige ‘good look’ vast zat gespijkerd op z’n te dikke hoofd. Zijn boordje was zo strak aangespannen dat zijn nek nauwelijks lucht kreeg, zijn das was vergroeid met zijn persoonlijkheid.
Ze waren super vriendelijk, dat wel, maar het was het soort professionele vriendelijkheid die me vooral deed denken aan een ter dood veroordeelde die zijn laatste avondmaal besteld bij de gevangenisdirecteur. We gingen een vergaderzaaltje binnen.

We praattten en praatten, meer nergens werd er naar mijn skills gevraagd, wat me altijd nogal vreemd lijkt. Wanneer iemand beweert een goede timmerman te zijn, kan je op z’n minst vragen of hij iets van houtsoorten kent. Wanneer je een IT’er zoekt, vraag dan iets technisch. Maar nee, men ramde maar door over hoe goed het bedrijf het wel niet deed, wat voor een discipline men had, en dat alles in het teken stond van professioneel omgaan met klanten. Nuja,… diezelfde discipline en algemene ommegangsvormen zijn bij
Schizo-export inc. niet aanwezig wanneer het aankomt om met elkaar om te gaan. Ik stelde me voor dat iemand mij als IT’er hier zo zou staan uitschelden…

Daarna begon men met de kleding… je kon volgens hen geen IT’er zijn zonder een net pak aan te trekken en diezelfde ‘professionaliteit’ uit te stralen. Wat je uitstraalt is misschien wel de look’n feel van een pro-it team, maar daarmee is nog niets gezegd over je skills.
Men vond dat ik vooral in een pak moest rondlopen dus. Ik vroeg hen of ik dan een server in elkaar moest puzzelen en in een rack plaatsten terwijl ik een H&M-kostuum met bijpassende das aan had. Men vond dit vanzelfsprekend… want er moest maar eens een klant langstkomen (moest ik zelf die klant zijn zou ik niet meer bijkomen van het lachen).

Even later verliet ik deze vreselijke plek, waar mensen foute pakken dragen, elkaar voor ‘onnozele kloot’ uitschelden en vervolgens het hebben over professionaliteit.

Ik was letterlijk blij dat ik het gebouw verliet, en ik denk dat de kerel die er bij zat voor spek en bonen tijdens het hele gesprek, maar de zaak ging verlaten, daar niet anders over zal denken. Men was namelijk op zoek naar zijn vervanger.
“Mejalle Chineze, mor ni me dendeze”

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Hoe langer je werkloos bent, hoe minder kans er is dat je nog enigszins overkomt als iemand die wil werken voor een mogelijke werkgever. Aan de andere kant is ook een feit dat je als jobhopper wordt bestempeld wanneer je de eerste de beste job aanneemt (die vaak dan tegenslaat) om daarna weer verder te hoppen.
Wanneer je gaat solliciteren is het dus belangrijk om een stabiele werkomgeving te vinden, maar tegelijk de zoektocht niet te lang te laten aanslepen. Een drietal maanden is een goed richtcijfer, maar vanaf dan wordt het ‘tricky’.

De laatste dagen heb vooral veel gebeld, met mensen van interimkantoren, selectiebureau’s en verschillende bedrijven. Inmiddels zijn er een paar kandidaten opgedoken waar ik het gevoel bij krijg dat het kan lukken.

Er zijn ook bedrijven die volledig de mist in gaan. Bij een grote overkoepelende organisatie van interimkantoren zocht men een IT’er, maar men is daar zelfs te laf om op een e-mail of telefoon te antwoorden. Hoewel ze me ‘zeker iets gingen laten weten deze week’, een maand geleden, is het zo dat ze zich wegstoppen en zelfs niet willen zeggen waarom ik eventueel niet in aanmerking kom.

Vandaag een zeer goed gesprek gehad met een kleinere lokale firma die goed aan het groeien is, morgen zou ik meer weten… eens benieuwd of deze mensen wel hun woord houden.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/