Categorie: vacatures waar ik van hou

Vacatures waar ik van hou: deel 4

Deel 4 : De vacature voor ze een vacature werd
Tot slot van deze reeks licht ik de allerheerlijkste vacature toe van allemaal. En da’s er meteen eentje waar je heel bewust naar op zoek moet blijven gaan als werkzoekende denk ik.
Namelijk de vacature die nooit een vacature werd, maar meteen je job (de jouwe!).

Er als eerst bij zijn is uiteraard een voordeel, maar er als ènigste bij zijn is natuurlijk zeker en vast raak wanner je op zoek bent.

De kunst om een job te pakken te krijgen, nog voor ze in een vacature, magazine, krant, interimkantoor of jobsite beland, laat staan de vdab site, da’s iets waar je als werkzoekende van droomt.
Je kan dit doen door je ogen en oren goed open te trekken, te netwerken (al haat ik die term grondig, het komt meestal neer op heel fake gedoe om elkaar te gebruiken) en eventueel zelfs je spontaan op tijd aan te bieden bij de juiste persoon. Je kan ook op een positieve, natuurlijke manier netwerken hoor, door je niet uit te hoeren als een idioot, maar ongedwongen op zoek te gaan naar gelijklopende interesses bij mensen die eventueel een vinger in de pap hebben wanneer het op werk verschaffen aan komt. Wie weet ken je wel de baas van een toekomstige start-up zonder het zelf te beseffen,…
Een bedrijf heeft er vaak voordeel bij om een kandidaat voor een job al meteen aangereikt te krijgen, nog voor ze de tijd (en extra kosten) moet stoppen in het zoeken naar een kandidaat via de klassieke wegen.
Veelal kan je in je omgeving wel mensen vinden die op een bedrijf werken waar men iemand nodig heeft. Je kan je vrienden vragen om mee een oogje in’t zeil te houden om vrijgekomen jobs te signaleren (daarin zit ook meteen een beveiliging; want de meeste van je vrienden met inside-info gaan je natuurlijk ook attent maken wanneer bepaalde jobs echt niet de moeite zijn). 

Zo kom je vaak als eerst te weten dat men van plan is iemand extra aan te werven èn tegelijkertijd dat de job in kwestie geen wolfsklem-vacture is. 

Hou ook twitter in’t oog (linkedin is hier minder geschikt voor, meer zelfs, ik heb als werkzoekende nog nooit enige baat gehad bij het aangesloten zijn bij dit sociale netwerk, het enige dat men daar doet is ex-collega’s opvolgen om te zien of die intussen geen betere carrière hebben uitgebouwd dan zijzelf. Over linkedin ga ik later een aparte post maken want er zijn manieren om dit toch nut te geven denk ik).
Twitter kan je vooral een snelle manier geven om bepaalde bedrijven in’t oog te houden, of signalen op te vangen van werknemers van bedrijven waar men volk wenst aan te werven.
Een persoon die bij voorbeeld regelmatig op twitter klaagt over werkdruk en dan opeens meldt dat z’n baas eindelijk extra volk gaat aanwerven, is uiteraard beter dan zitten wachten tot die vacature ergens verschijnt en je samen met honderd anderen op die job gaat solliciteren. Het kan geen kwaad om even na te gaan waar men dan volk zoekt en of je je CV mag opsturen. 
Ik hou ook een paar firma’s in’t oog die ik als bedrijf erg aantrekkelijk vind, en tracht een beetje te peilen naar hun noden. De reden dat ik die bedrijven interessant vind is meestal omdat ik mensen ken die er werken, waardoor ik weer een extra natuurlijk kanaal heb op gebied van info.
Netwerken is uiteraard het stokpaardje tegenwoordig, en je kan er eigenlijk vanuit gaan dat je niet of nauwelijks op de ‘oude’ manier van vacatures zoeken moet afgaan. Op enkele uitzonderingen na, kom je in deze hyper-concurrentiële arbeidsmarkt niet aan de bak wanneer je geen contacten hebt.
Ben je een eenzaat die achter zijn computer naar werk zoekt en verder niemand kent? Dan kom je automatisch terecht bij de klassieke kanalen, en ben je gedoemd om uit de afvalbak van de vdab een vacature te aanvaarden vroeg of laat (wat neerkomt op een uitzichtloze situatie van om de paar maanden andere rotjobs doen).
Achter de computer kan je uiteraard wel contacten leggen, mensen opvolgen, en zelfs praten, solliciteren enzovoort, maar je moet ook een echt contactpunt maken. Zelfs solliciteren naar iets dat je niet helemaal ligt, kan helpen om met de persoon in kwestie een contact te maken, wie weet heeft die een familielid of een bevriende firma waar men nèt wel jouw profiel zocht; en misschien geeft die persoon jou CV dan wel door omdat hij of zij jou wel een toffe kandidaat vond, maar niet voor zijn firma.
Dit kost veel tijd en energie, en wordt ook niet altijd beloond. De geluksfactor speelt hier natuurlijk ook mee: op de juiste moment op de juiste plek zijn is niet iedereen gegeven. En da’s niet het geval voor iemand die elke dag 10 sollicitatiebrieven stuurt naar random vacatures uit de vdab databank (overigens is dit een compleet nutteloze bezigheid, gezien men op die bedrijven enkel op leeftijd en skills in de CV’s selecteert en enorm kieskeurig is aangezien men kandidaten in overvloed krijgt, je kan evengoed krasloten kopen met een even grote success-rate).

Dan kan je die dag beter investeren in een praatje gaan slaan met iemand van je vrienden die op een firma werkt waar het goed toeven is en in een keer polsen of men nog iemand nodig heeft.

De geluksfactor is in beide gevallen even hoog, maar de kans dat je aan geen goede job geraakt is op de gerichte manier veel hoger. 

Tot zover mijn persoonlijke overzicht van de vacatures die ik haat en de vacatures waar ik van hou.
Misschien helpt dit een aantal lezers een beter inzicht te krijgen in hoe je kan selecteren, maar veel is van de sector afhankelijk waarin je iets zoekt. De zachte sector werkt bijvoorbeeld compleet anders dan de financiële… Toch blijven de vuistregels hetzelfde: zeer zeer goed je ogen en oren opentrekken en zeker niet jezelf gevangen zetten in een wolfsklem-job of een uitzichtloze situatie waarin je van zinkend schip op zinkend schip moet springen.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Vacatures waar ik van hou: deel 3

Deel 3: De realistische vacature
Vacatures waar men realistische eisen combineert met reële skills. Met andere woorden: een vacature waar men een aantal simpele taken wil laten uitvoeren maar weet ik hoeveel diploma’s vraagt (meestal puur om “niet te veel reacties te krijgen”) is niet realistisch.
Vooral de overheid en aanverwante organisaties zijn hier blijkbaar zeer zwak in. Daar houdt men van hoge diploma’s, veel procedures en allerlei vragen en extra hoepels om door te springen bij de kandidaat. Niet omdat je al dat gedoe echt nodig hebt voor de jobs, maar meestal om diegenen die de selectie moeten uitvoeren het makkelijk te maken.
Uiteraard kan je niet zomaar de lat zo laag mogelijk leggen, dat begrijp ik. Maar een vacature waar ik van hou vraagt geen master diploma om papiertjes van het ene bureau naar het andere te dragen op een saaie overheidsjob.
Nog erger wordt het wanneer men daadwerkelijk de skills en eisen wel aanpast, maar dan totaal vergeet dat er zoiets bestaat als ervaring.
Jongeren hebben het probleem dat ze worden weggestuurd bij gebrek aan ervaring. 
Ouderen worden weggestuurd omdat men enkel ervaring heeft, en niet de diploma’s (face it, in de jaren dat de dertigers en veertigers of ouder aan’t studeren waren, was het nauwelijks zo dat je ook de job deed waarvoor je ging studeren…).
Wanneer je dus op je 35 jezelf aanprijst met enkele jaren ervaring, is het meestal zo dat men niet durft zeggen “U bent te duur”, maar dan allerlei extra’s gaat vragen in de hoop dat men dan daarop een “niet voldoende” kan kleven.
Vragen aan iemand die in de jaren tachtig is afgestudeerd of hij of zij een master diploma heeft in hetgeen waarvoor hij komst studeren, is een vrij nutteloos iets meestal (enkele nichemarkten niet te na gesproken).
De echte reden achter deze hoge eisen is dus meestal radeloosheid.
Men wil de goedkoopste, meest voordelen opleverende jongere die tegelijk de ervaring en inzichten heeft van een ervaren rot, maar tegelijk dom genoeg is om mee te gaan in de bedrijfspolitiek van diegenen die de vacature uitschreven. En als het even kan heeft deze persoon de nodige diploma’s, bijgeleerde skills en certificaten en gaat hij of zij graag met eigen wagen op pad aan ene minimumloon.
Sommige bedrijven gaan hier erg ver in, wanner ik zulke vacature zie, doe ik zelfs geen moeite meer.
De vacature waar ik van hou vraagt een skillset die gelijk loopt met de vaardigheden die nodig zijn om de functie uit te voeren. 
Jammer genoeg is dat een zeldzaamheid geworden, omdat men steeds het onderste uit de kan wil, en desnoods mensen met een masterdiploma literatuur vraagt om een reeks mappen alfabetisch te rangschikken (reëel voorbeeld).
Hoe herken je ze?
Dit soort vacatures herkennen betekend dat je vaak moet doorvragen over de echte jobinhoud. De fout die velen maken is de stilste die men vraagt klakkeloos aan te nemen als een vereiste, heel vaak is dit niet het geval en kan het met minder (en met meer soms ook, maar da’s een ander verhaal).
Doorvragen en je informeren is nodig.

Wanneer je overtuigd bent van een goede inhoud/skillset verhouding die bij je past, heb je meestal een goede vacature gevonden,… nu nog binnen geraken!
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Vacatures waar ik van hou: DEEL 2

DEEL 2:  De lokale vacature 
Het tweede deel over vacatures waar ik van hou, wil ik wijden aan lokale vacatures: deze leunen meestal dicht aan tegen de eerste soort van directe vacatures trouwens.
Deze post is wat uitgelopen, aangezien het een onderwerp is waar ik nogal gefocust op ben. 

Een lokale vacature is voor mij iets op een bereikbare, leefbare, doenbare afstand van waar de kandidaat woont. Ik trap hier misschien een open deur in, want zijn we niet allemààl op zoek naar een job waarbij we geen uren in de file moeten staan, of ondoenbare treinverbindingen voor moeten doorstaan?
Toch, gezien de vele files en de schijnbaar onvermoeibare manier waarop werknemers steeds maar weer van heinde en verre naar een job komen zoeken, lijkt me dat er op dat gebied nog een lange weg te gaan is (heb’t u hem?).
We kunnen bedrijven van deze problematiek ook meer bewust maken als werkzoekenden, door systematisch voorrang te geven aan bereikbare jobs.
Ik ben zelf een tijd terug bewust op zoek gegaan naar iets op wandelafstand, en heb daar -ondanks de hondenjob die het was- een leuke, haalbare tijd beleefd, aangezien ik letterlijk op 5 minuten naar huis kon wandelen na een zware werkdag. 
Alleen al door de geringe afstand, was die job vol te houden. Tegelijk bespaarde ik enorm aangezien ik geen wagen, noch kleffe dure middag-broodjes, nodig had (ik at thuis iets).
Een lokale vacature is voor mijn meer waard dan eender wat, omdat de eventuele lokale job ook meer voor mij waard is – ik lever zelfs met plezier loon in voor een lokale job.
Deze trend is bij vele HR departementen ook al opgevallen: mensen zoeken liever een functie die qua afstand bereikbaar is en vaak te combineren is met de rest van hun leven (gezin, hobby’s, …). De vacatures zijn daarom vaak licht aangepast, om niet meteen de echte plek van tewerkstelling te hoeven meedelen. Ze zijn hier vaak erg sluw in, gezien de vele indirecte antwoorden die ik krijg op de vraag waar de plek van tewerkstelling is.

Iets dat een minister van werk misschien dringend eens moet verplichten te vermelden in eender welke vacature: de reële plek van tewerkstelling, ‘t is maar een idee.
Een bedrijf dat op een bijna onbereikbare plek ligt ergens ten zuiden van Brussel (om maar een voorbeeld te nemen, al zijn er in de kempen en Oost-Vlaanderen ook zo’n dode zones), maar mensen wil rekruteren uit Gent en Antwerpen, gaat in vele gevallen een recruiter onder de arm nemen uit deze steden.
Ook hier wordt lustig bespaard dus kom je meestal uit bij een interimkantoor dat zich ook tracht te profileren als professioneel selectiebureau.

In de vacatures wordt dan wijselijk de echte plek van tewerkstelling verzwegen en wordt de indruk gewekt dat de plek in de buurt van het rekruteringskantoor ligt. Wanneer je dus in hartje Antwerpen of Gent gaat solliciteren, verwacht je onderbewust ook dat het bedrijf toch ergens in die regio ligt, … heel vaak is dat niet het geval. Zeker bij vacaturesites is de discrepantie soms gigantisch; ik heb al meermaals meegemaakt dat je een regio selecteert, om dan uiteindelijk te realiseren dat de job voor een andere provincie is (in één geval ging men zelfs zo ver om een nep-adres op te geven in de initiële vacature).

Men tracht dan in het gesprek de voordelen van de firma en de job zo te belichten, zodat de kandidaat (blij met een dode mus) bijna moreel verplicht is om toch deze langere afstanden te doen. “Ah ja, maar het bedrijf ligt in Huppeldepup, maar da’s goed bereikbaar hoor.” Is dan meestal de losjes vermelde zin die daar bij hoort.  Men doet er meestal zo licht mogelijk over, alsof het bijna een abnormaal iets zou zijn om over reisafstanden te struikelen.


Ik stoor me trouwens geweldig over hoe zulke rekruteerders vaak zeer nonchalant doen over 30 of 70 km naar het werk komen meer of minder,… alsof in ons land met het dichtste wegennet van de wereld, het een lachertje is om een paar kilometer verder heen en weer te reizen elke dag. Meestal zijn dat dan zelf types die graag in hun wagen zitten, waar ze desnoods hele dagen van hun leven slijten door er een sport van te maken files sneller door te komen dan ‘de gewone mensen’.
Het filerijden is voor dat soort pipo’s (want dat zijn het in mijn opinie) een statussymbool geworden, op zulke niveau dat ze zelfs niet meer snàppen dat iemand NIET zomaar een extra een uur wil rijden of erger. Voor hen is dat allemaal maar kinderspel, een vanzelfsprekend iets – tot je ze hoor zeuren over de zoveelste file – waar ze liefst niet op ingaan.
Een kleine anekdote hierover trouwens, ik solliciteerde ooit bij een bedrijf rondom het Gentse, toevallig in dezelfde straat waar ik een paar jaar voorheen vaak moest zijn voor een klant van me. Ik kende de plek maar al te goed: gevaarlijk (de R4 rond Gent is velen bekend) en bovendien enorme drukte gecombineerd met binnenwegen om op tijd er te geraken.
Toen de aap uit de mouw kwam, zei de man me dat de plek van tewerkstelling (ik solliciteerde in Antwerpen) dus in de genoemde gemeente lag. 
Ik zei dat ik dan niet veel interesse meer had en me zelfs beetje bedrogen voelde aangezien men eerst deed alsof het te Antwerpen was.
Waarna de man lichtgeraakt reageerde en me zei: “Maar er werken een paar mensen uit Antwerpen hoor, da’s 25 minuutjes rijden!”
“Als ge elke dag als een maniak in je wagen zit te racen waarschijnlijk maar 20 minuutjes, dat ken ik… neen, toch bedankt.” – Ik wist uit mijn eigen ervaring dat een rit van die straat naar mij thuis op goeie dagen een 50 minuten duurde en op slechte ruim een uur of 2. Die 25 minuten was dus een leugen.
Hij vond me uiteraard arrogant, degoutant en nog een aantal van die woorden, en ik kan dat ook begrijpen wanneer je in die gewoonte vast zit elke dag, en een 100km ritje voor jou een peulschil is, … da’s een gewoonte uiteraard. Ik weet wel dat ik zelfs in hartje Gent heb gewerkt een jaar ofzo aan een stuk, en dat ik er letterlijk ben onderdoor gegaan op medisch gebied. Niet iedereen is gemaakt om door moordend verkeer, vrachtwagens, snelheidsmaniakken en monsterfiles zijn/haar weg te banen naar het werk, om daar dan een uur of wat later aan te komen.

Bereikbaar
Da’s nog iets dat me zo verheugd aan een lokale vacature: men moet niet lichtzinnig zitten doen over de afstand woon-werk, want die afstanden zijn altijd (desnoods te voet) te overbruggen. 
Bijkomend voordeel voor het bedrijf is dat de werknemers meestal op tijd zullen zijn, of toch geen echt excuus kunnen hebben om te laat te komen (in tegenstelling tot bedrijven in het Brusselse, waar te laat komen of binnenwaaien ergens tussen 8 en 10 normaal is geworden intussen.)
Vreemd genoeg hoor ik van mensen in het Gentse dat ze vaak vacatures uit Brussel en Antwerpen tegenkomen, en hier in Antwerpen hoor ik dan weer dat je zelfs tot in Oostende wordt uitgenodigd! ’t Is toch al te gek aan’t worden vind ik zelf. Het lijkt haast alsof op sommige vacaturesites men custom-made aanbiedingen maakt, waarbij de lokale stad of gemeente compleet uit wordt gefilterd om mensen te dwingen verder te reizen.
Hoe herken je ze?
De locale vacatures kan je vinden door je ogen goed open te trekken in je eigen regio. 
Vaak hangen deze uit aan het bedrijf zelfs (een papier aan de deur ofzo) of via een lokaal interimkantoor (goed opletten uiteraard dat het niet over een nep-vacature gaat in dat geval).

Wat ik ook doe is kijken naar welke vrachtwagens en bestelwagens er zoal lokaal rondrijden, heel vaak staan daar links en domeinnamen op die naar de bedrijfswebsite verwijzen, als’t effectief een lokale firma is en ze hebben bovendien ook een “jobs”-pagina, dan kan je vaak op die manier aan een goede vacature geraken. 

Nog een tip zijn de de sites http://regiojobs.hln.be en http://www.streekpersoneel.be/regio/jobs/ (al zijn deze sites vaak maar een frontje voor de VDAB-afvalbak naar mijn mening, toch zit ook hier af en toe iets bruikbaars in (zoals in elke vuilbak). Ieder heeft zijn branche natuurlijk, voor sommige mensen zal hier meer in staan dan voor anderen.
Let vooral op in de zoektocht naar een lokale job, dat je duidelijke grenzen stelt.
Wat is bereikbaar voor jou? Hoe ver en hoe lang wil en kan je reizen/pendelen elke dag? Heeft het bedrijf een deel thuiswerk?

Er zijn bedrijven die hier perfect mee omgaan en bijvoorbeeld een sattelietkantoor of thuiswerk inrichten – het kàn dus zijn dat er een bedrijf is dat eigenlijk hoofdkantoor heeft 100km verderop, maar zo attent is een moderne leefbare oplossing voor het mobiliteitsprobleem van haar werknemers te bedenken. Zomaar alle bedrijven met een verder gelegen hoofdkantoor wegvegen is daarom gevaarlijk, je gooit dan het kind met het badwater weg. 

Zulke moderne bedrijven gaan ook met hun vacatures anders om dan de ouderwetse firma’s, en zijn dus snel te herkennen aan hun manier van handelen en de sollicitatie brengen (ook hier wordt twitter vaker ingeschakeld, of gaat men doelgericht mensen uit opleidingen opzoeken enzo…)
Ik hoorde een tijd geleden een bedrijfsleider klagen dat ze in Brussel niet aan “goei volk” geraakten omwille van de files, afstand, scholingsgraad… maar het was nog nooit in haar opgekomen dat met een sattelietkantoor of radicaal te verhuizen, je misschien dat probleem kon oplossen. 
Waarom uit prestige in het Brusselse zitten, wanneer je daar niet aan de nodige werknemers geraakt blijkbaar? Waarom niet aanpassen en jezelf desnoods opsplitsen en naar een meer dynamische samenwerking gaan? We zijn 2015 intussen, er zijn heus andere manier van samenwerken in een bedrijf dan samen naar één plek rijden om 7u ’s ochtends en dan als eenden op een rijd aan een bureau te zitten wanneer je eindelijk door de files bent geraakt.

Success aan iedereen die een lokale job zoekt, want de ideale job dichtbij vinden is voor velen de oplossing voor een gelukkiger leven.



–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De vacatures waar ik van hou: deel 1

De vacatures waar ik van hou: De directe vacature

Dit zijn meestal vacatures die open staan bij start-ups of kleinere KMO’s, bedrijven die gewoonweg niet al te veel overbodige tijd en geld willen stoppen in rekrutering, maar wel snel en capabel volk willen zien om een selectie te maken. Men is dan ook niet op zoek naar die ene witte raaf, maar gewoon naar een vlotte invulling van een echte job, door een echte persoon met wie men een connectie kan maken en overlappende visies heeft inzake de uitvoering van de functie.
Deze vacatures zijn naar mijn ervaring meestal vrij eerlijk opgesteld (door de oprichter in de meeste gevallen) en resulteren nogal snel in een ja of een nee voor de kandidaat (een extra pluspunt dus, je weet sneller waar je staat, en hoeft niet door honderd hoepels te springen voor een jobkans). 
Voordeel hierbij is dat je ook een correct beeld krijgt van de functie en het bedrijf.
Dit soort vacatures zijn niet alleen door mij geliefd, maar bij heel veel werkzoekenden die het vacaturesspotting onder de knie beginnen krijgen. Waardoor je dit soort pareltjes niet snel meer tegenkomt.
De reden dat je ze niet veel ziet komt vooral omdat zulke jobs snel van de hand gaan bij interne mensen of hun directe kennissenkring. Wanneer men het via de klassieke weg online plaatst is het ook meteen gedaan met het kleinschalige karakter van de vacature.
Men krijgt dan vaak tientallen tot zelfs honderd(en) kandidaten die zich aanmelden, tot zelfs ver na de rekrutering van de nieuwe medewerker. Waardoor men volgende keer vaak professionele hulp in roept om het in goede banen te leiden, moet men nog iemand nodig hebben, hierdoor worden dit soort directe vacatures almaar schaarser.
Dit soort vacatures zijn mooi, maar erg hard om te laten resulteren in een echte job. Toch elke keer weer voor gaan zou ik zeggen, want ze zijn het meestal waard, al was het maar voor de werkervaring en sfeer alleen! 
Je komt, wanneer je voor zulke vacatures wordt uitgenodigd, vrij snel bij de echte beslisser(s) terecht binnen de firma of organisatie, wat meteen het grootste verschil is met andere vacatures. Er zit namelijk iemand tegenover je die de taak, de firma en het doel goed kent of er zelfs de belichaming van is. In tegenstelling tot een andere vacature, waar je vaak een uren-kloppende rekruteringsmachine voor je krijgt, bij wie de taak in kwestie is herleid tot hetgeen zijn/haar baas op een e-mail er over heeft meegedeeld en de cijfers die men moet voor gaan leggen bij de opdrachtgever. Op zulke plekken (en zeker bij vdab) is men meer met de achterliggende resultaten en statistieken bezig, niet met jobs.
De ‘parameters’ die worden afgecheckt, en de “trefwoorden” die de kandidaat moet gebruiken om toegelaten te worden tot een volgende ronde zijn bij zulke mensen een zielig soort houvast, die belangrijker is geworden dan wie er voor hen zit, en diens kunnen en motivatie om de job echt uit te voeren. 
(op het gebruik van trefwoorden bij selecties, kom ik later terug in een aparte blogpost)
Hoewel ik zelden nog bij zulke sollicitaties terecht kom, zijn ze in het verleden 100% van de tijd succesvol geweest. Ofwel resulteerden ze meteen in een job, ofwel een zeer duidelijke reden waarom dat nièt het geval was.
Da’s nog een extra pluspunt bij zulke vacatures trouwens: men is direct, eerlijk en je krijgt ook zeer vlot feedback. Dat laatste is dan weer belangrijk om een goed gevoel te krijgen en jezelf te kunnen bijsturen in de verdere zoektocht.
Bedrijven die te groot zijn geworden, of aan elkaar hangen met uitbestedingen en het afschermen van verantwoordelijkheden zijn zo goed als onmogelijk in staat deze vacatures op die manier af te handelen, je moet je dus als kandidaat bewust zijn van het verschil in aanpak en de verschillende manieren van handelen om tot een job te kunnen komen.
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De vacatures waar ik van hou: intro

Vacatures waar ik van hou 
De voorbije weken heb ik een lijst gegeven van mijn meest gehate vacatures,… een lange lijst, waarbij ik het zelfs vrij moeilijk vond om het op de delen in slechts vier categorieën.
Dit riep natuurlijk ook om een tegenpool, een lijst van geliefde vacatures, aangezien positief blijven tijdens het zoeken naar een job nu eenmaal belangrijk is.
Ik schrijf deze lijst niet als kritiek (al zit die er tussen de regels wel in, ik kan mezelf soms echt niet inhouden) maar eerder als duiding, zowel naar werkzoekenden als werkgevers toe.

Die laatsten beseffen soms maar al te goed dat er wat schort aan de manier dat je als werknemer bij hen terecht kan komen, maar zijn vaak zo “in” hun manier van denken vergroeid geraakt met hun bedrijf en tegelijk zo verstrengeld in het altijd maar op dezelfde manieren rekruteren, dat de efficiëntie die ze daarin hebben verworven stilaan contraproductief werkt.


Ze hebben dan vaak niet door dat helemaal aan’t begin van de keten, namelijk bij het ontstaan van de job-opening, een denkfout werd gemaakt, of nog erger, dat er eigenlijk geen visie zit in wie men nu waarom en tegen welke voorwaarden, nodig heeft.
Het jammere is dat je als werkzoekende nauwelijks iets in de pap te brokken hebt. Je kan columns, blogs, open brieven ja zelfs podcasts volstouwen met je mening en allerlei anekdotes, maar hoog in de ivoren torens van de HR-diensten is men vaak nog meer bezorgd over het al dan niet op tijd geleverd zijn van hun broodje smos-hesp, den met de algemene verrotting in onze arbeidsmarkt waar ze vaak mee aan de basis van liggen. Begrijpelijk ook, mensen die zich enkel maar zorgen hebben te maken over het al dan niet op tijd zijn met de winterbanden op hun bedrijfswagen of de haalbaarheid van een detail in hun cijfers, zijn natuurlijk niet met the big picture bezig. Laat staan dat ze bekommerd zouden zijn over een individuele behandeling van een kandidaat (zelf vaak genoeg gezien bij een HR-team die vlak bij me op kantoor zaten, waar men bijna at random kandidaten uit de modderpoel viste.

Meer nog, ik denk dat men ook bij goed georganiseerde bedrijven heel vaak uit het oog verliest dat men te maken heeft met een wijde interactie van koopkracht, mensen, arbeid, loonkost, effectiviteit, sociale impact en vooral arbeidsvreugde. 
Wanneer men bij eender welke vorm van rekrutering de initiële opstart laat komen vanuit de geld-verdieners in een bedrijf, begint het meestal al fout te lopen, … winst is belangrijk uiteraard, maar de kortste weg tussen twee punten mag dan wel de recht lijn zijn, bij een job is het meestal iets minder simpel te definiëren wat nu de beste weg is. Een job die uitgedacht wordt door mensen die korte termijnwinst zien, is een recept voor een falend beleid.
Ik heb uiteraard de waarheid niet in pacht, en kan me maar moeilijk inleven in de rol van een HR-medewerker of rekruteringsfirma. Maar wanneer je van zowat iedereen van mijn generatie dezelfde verhalen hoort en dezelfde moordende arbeidsmarkt ervaart, schort er iets aan de manier dat men hier mee omgaat denk ik.

Daarom deze lijsten, en daarom ook mijn volgehouden manier van energie stoppen en deze blog, omdat ik vermoed dat er toch hier en daar mensen echt verder willen en onze arbeidsmarkt willen verbeteren.
Komende dagen ga ik deze post dus in vier delen weergeven. Mensen die alvast tips hebben hiervoor kunnen me altijd via twitter hun geliefde soort vacatures melden, kwestie van niets over het hoofd te zien. Tegelijk kan dit dienen om andere werkzoekenden makkelijker het kaf van het koren te doen scheiden wanneer ze een reeks vacatures krijgen aangeboden.
–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/