Categorie: vakbonden

de verborgen kosten van je job

Wat me de laatste maanden opvalt is het aantal mensen om me heen met een job die klagen over hun verminderde koopkracht.  Vooral sinds de invoering van de meerkost van je bedrijfswagen, is deze klachtenstroom alleen maar vermeerderd.  Vaak zijn deze klachten onterecht (iemand die 3500 Euro brutto verdient maar zit te klagen dat hij niet meer rondkomt is ronduit verwaand) maar er zijn ook heel wat mensen die terecht klagen.  Eens je in de 1800 brutto-zone komt is het inderdaad vaak kantje boordje om rond te komen aangezien je job ook kosten met zich meebrengt.

Nu ik er zo over nadenk was het bij mijn laatste jobs inderdaad ook zo dat je heel wat verborgen “kosten” hebt die verbonden zijn aan je functie.
Het begint al bij het vervoer.  Je moet van en naar het werk geraken, en de kilometervergoeding die je krijgt dekt lang niet alle kosten aan je wagen (voor diegenen die nog met eigen wagen naar het werk gaan).  Daarbij komt dat firmawagens dezer dagen door (vooral KMO’s) mee ingecalculeerd worden in je loon.  Wie voorheen 2500 met firmawagen kon krijgen, heeft nu waarschijnlijk 2100 met firmawagen, aangezien men de extra belastingen voor de bedrijven hieromtrend gewoon doorrekent aan de klant en de werknemer (iets waar de vakbonden trouwens opvallend stil over zijn).  Ook openbaar vervoer wordt vaak niet terugbetaald, en wanneer men dat wel doet, kom je vaak bedrogen uit omdat je dan veel vroeger moet vertrekken en af en toe toch met de auto zal moeten opdraven om op tijd te zijn.

Maar het gaat verder dan vervoer alleen… je hebt ook job waarbij het not-done is om altijd je eigen boterhammen op te eten. De sociale druk is soms enorm groot om mee te gaan lunchen of een broodje (duur) te gaan halen. Collega’s willen vaak dat je meedraait in het om-de-beurt gaan halen van het middageten… vandaar dat je vaak niet anders kan dan ook mee eten.  En daar zit je dan, tegen je zin in een fastfood-restaurant, broodjeszaak of bakker,… om tegemoed te komen aan de sociale groepsdruk van een afdeling.  De gemiddelde kost per maand kan snel oplopen tot honderd euro.  Zelf hield ik maandenlang alle middag-uitgaven bij, en je staat vaak versteld van wat je uitgeeft van je nettoloon aan deze sociale druk.

Om het dan maar niet te hebben over het snelle verslijten van je kleding, de “juiste” pakken (vooral voor vertegenwoordigers dan) aantrekken of de juiste laptoptas hebben,… ook je haarsnit en je voorkomen kost vaak geld, zeker wanneer je wil meedoen met een bepaalde hip’n trendy bedrijfscultuur.

Werken kost ook geld… en daarom maan ik iedere werkzoekende aan om zeer stevig in de schoenen te staan tijdens de loononderhandelingen, want met je eigen wagen naar een hippe werkplek rijden, om er dan zoals de rest bij te lopen qua kleding en voorkomen, kan duurder uitvallen dan gewoon werkloos zijn.
Wanneer je 2000 brutto hebt, 170 aan je wagen geeft, 150 aan middageten en nog eens 100 euro aan kleding, juiste gsm, juiste haarsnit, juiste dit en dat… ben je al gauw de klos…
Je werkt dan full-time (plus een part-time in de files) en je komt thuis met 100 euro meer dan je uitkering…
maar je haar zit wel prima. 🙂

Let op, want werken kost meer dan je denkt dezer dagen, en bedrijven gaan er veel te lichtzinnig over dat het ‘normaal’ geacht wordt om bij te betalen voor je extra kosten.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Carrefour en de ontslagen

Carrefour is nooit mijn winkel geweest. Ik hou niet van de franse mentaliteit van winkelketens uitbaten. Waarbij er een enorm grote ruimte volgepropt wordt met goederen die bedenkelijk zijn van kwaliteit en waar er verder geen visie of ziel te bespeuren valt.
Vandaag kondigde deze keten -zoals al werd voorspeld door weggemoffelde analisten en “doemdenkers”- dat ze eenentwintig vestigingen gaan sluiten in ons land.

Meteen zagen we op TV een uitbarsting van woede -onder de voorspelbare begeleiding van zielige pianomuziek- plus de nodige traantjes bij personeelsleden (waar dan lekker werd op ingezoomd) en zelfs hier en daar domme reacties van meestal bejaarde klanten.

Face it, Carrefour is een rommelwinkel, waar de klantvriendelijkheid meestal te wensen over laat en waar de producten altijd te duur of te slecht van kwaliteit zijn. De zeldzame keren dat ik er zelf wat wilde gaan kopen werd ik geconfronteerd met Sovjiet-tijdperk wachtrijen aan de kassa, waarna ik mijn goederen meestal achter liet in een rayon en ging lopen.
De franse manier van zaken doen is nu eenmaal niet welkom in ons land, en dat moeten de grote mijnheren van Carrefour nu aan den lijve ondervinden.

De mensen die dan, met de lapzwansen van de vakbond op kop, op TV komen beweren dat het allemaal de schuld is van de directie en de planning, zijn meestal ook dezelfde mensen die voor een onder de prijs te koop gestelde DVD speler stonden aan te schuiven bij Carrefour.

Ik verwelkom dit ‘drama’ eigenlijk; er is een soort zuivering bezig in deze economie die eindelijk gezond begint te worden. Wanneer een zaak niet goed wordt beheerd, zal deze vroeg of laat failliet draaien. Dat is een gezond marktprincipe dat vele mensen schijnen te vergeten. Of het nu gaat om een groetenwinkel, supermarkt, bank of apotheker, wanneer je de hoofdzaak niet meer verzorgt moet je er normaal aan geloven.
De banken zijn altijd de dans kunnen blijven ontspringen, tot een jaar of twee terug, en de rest van de economie zal zijn zuivering ook te verwerken krijgen.

Voor al die mensen die hun job verliezen door deze zuivering (ik ben er zelf ook eentje trouwens) is het natuurlijk minder prettig. Maar dan nog, ik kan me niet voorstellen dat twee mensen die allebei bij Carrefour werken en te veel leningen hebben lopen nu opeens moeten geholpen worden door de maatschappij. Deze mensen konden ook al jaren zien dat het fout liep, maar bleven op een makkelijk postje zitten. Misschien hadden ze beter geprotesteerd (vakbonden?) voor het te laat was.
Bazen luisteren pas naar de basis wanneer alles plat ligt in zulke bedrijven.

Wat er ook van zij, deze mensen moeten niet vrezen. Weldra zullen dankzij de wetten van de economie andere ketens, merken of allianties dit land komen vervoegen. Wie weet krijgen we wel een efficiënter werkende supermarktketen in de plaats?
Ik zou in ieder geval verwelkomen dat een supermarkt zoals Super de Boer of C1000 in Nederland ook naar België zou komen. Daar loopt meer personeel rond, daar heb je minder groete wachtijen aan de kassa en vaak versere producten.
Waarom kan dat allemaal niet bij ons? Oh ja, loonkost…
Waar gaat al dat beslatingsgeld dan naar toe? Naar de reparatie van de wegen al vast niet, evenmin naar het onderwijs, en al helemaal niet naar de gerechterlijke diensten. Hoewel dat drie hoofdzaken zijn waar een staat voor zou moeten zorgen.

Stem dit stelletje politici -die naam nauwelijks waardig- eindelijk eens weg, in de eerste plaats al diegenen die beweren pro Vlaanderen te zijn, terwijl dat land virtueel niet bestaat en samen met de rest van België is uitverkocht aan de buurlanden. Zowel NVa, Vlaams Belang, CD&V en al die andere zogenaamd Vlàààmse partijen hebben allemaal even veel boter op hun hoofd, of ze nu in het bestuur zaten of niet men kon altijd protesteren tegen dit soort uitverkoop, maar ik heb niemand gehoord.
Waarschijnlijk waren ze te druk bezig om te shoppen in de Carrefour.

Ik begin alvast met nooit meer in Carrefour binnen te komen. Ik steun de franse economie al genoeg met mijn energierekening te betalen.
(En nog een nota aan die ‘slimme’ Bart De Wever: indien je dan toch zo vaak op TV wil komen, … laat uw stem dan nu ook maar eens horen, of heb je het te druk met je clownsneus op te zetten voor een volgend spelprogramma? zak!)