De vacatures waar ik van hou: deel 1

De vacatures waar ik van hou: De directe vacature

Dit zijn meestal vacatures die open staan bij start-ups of kleinere KMO’s, bedrijven die gewoonweg niet al te veel overbodige tijd en geld willen stoppen in rekrutering, maar wel snel en capabel volk willen zien om een selectie te maken. Men is dan ook niet op zoek naar die ene witte raaf, maar gewoon naar een vlotte invulling van een echte job, door een echte persoon met wie men een connectie kan maken en overlappende visies heeft inzake de uitvoering van de functie.
Deze vacatures zijn naar mijn ervaring meestal vrij eerlijk opgesteld (door de oprichter in de meeste gevallen) en resulteren nogal snel in een ja of een nee voor de kandidaat (een extra pluspunt dus, je weet sneller waar je staat, en hoeft niet door honderd hoepels te springen voor een jobkans). 
Voordeel hierbij is dat je ook een correct beeld krijgt van de functie en het bedrijf.
Dit soort vacatures zijn niet alleen door mij geliefd, maar bij heel veel werkzoekenden die het vacaturesspotting onder de knie beginnen krijgen. Waardoor je dit soort pareltjes niet snel meer tegenkomt.
De reden dat je ze niet veel ziet komt vooral omdat zulke jobs snel van de hand gaan bij interne mensen of hun directe kennissenkring. Wanneer men het via de klassieke weg online plaatst is het ook meteen gedaan met het kleinschalige karakter van de vacature.
Men krijgt dan vaak tientallen tot zelfs honderd(en) kandidaten die zich aanmelden, tot zelfs ver na de rekrutering van de nieuwe medewerker. Waardoor men volgende keer vaak professionele hulp in roept om het in goede banen te leiden, moet men nog iemand nodig hebben, hierdoor worden dit soort directe vacatures almaar schaarser.
Dit soort vacatures zijn mooi, maar erg hard om te laten resulteren in een echte job. Toch elke keer weer voor gaan zou ik zeggen, want ze zijn het meestal waard, al was het maar voor de werkervaring en sfeer alleen! 
Je komt, wanneer je voor zulke vacatures wordt uitgenodigd, vrij snel bij de echte beslisser(s) terecht binnen de firma of organisatie, wat meteen het grootste verschil is met andere vacatures. Er zit namelijk iemand tegenover je die de taak, de firma en het doel goed kent of er zelfs de belichaming van is. In tegenstelling tot een andere vacature, waar je vaak een uren-kloppende rekruteringsmachine voor je krijgt, bij wie de taak in kwestie is herleid tot hetgeen zijn/haar baas op een e-mail er over heeft meegedeeld en de cijfers die men moet voor gaan leggen bij de opdrachtgever. Op zulke plekken (en zeker bij vdab) is men meer met de achterliggende resultaten en statistieken bezig, niet met jobs.
De ‘parameters’ die worden afgecheckt, en de “trefwoorden” die de kandidaat moet gebruiken om toegelaten te worden tot een volgende ronde zijn bij zulke mensen een zielig soort houvast, die belangrijker is geworden dan wie er voor hen zit, en diens kunnen en motivatie om de job echt uit te voeren. 
(op het gebruik van trefwoorden bij selecties, kom ik later terug in een aparte blogpost)
Hoewel ik zelden nog bij zulke sollicitaties terecht kom, zijn ze in het verleden 100% van de tijd succesvol geweest. Ofwel resulteerden ze meteen in een job, ofwel een zeer duidelijke reden waarom dat nièt het geval was.
Da’s nog een extra pluspunt bij zulke vacatures trouwens: men is direct, eerlijk en je krijgt ook zeer vlot feedback. Dat laatste is dan weer belangrijk om een goed gevoel te krijgen en jezelf te kunnen bijsturen in de verdere zoektocht.
Bedrijven die te groot zijn geworden, of aan elkaar hangen met uitbestedingen en het afschermen van verantwoordelijkheden zijn zo goed als onmogelijk in staat deze vacatures op die manier af te handelen, je moet je dus als kandidaat bewust zijn van het verschil in aanpak en de verschillende manieren van handelen om tot een job te kunnen komen.

Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De vacatures waar ik van hou: intro

Vacatures waar ik van hou 
De voorbije weken heb ik een lijst gegeven van mijn meest gehate vacatures,… een lange lijst, waarbij ik het zelfs vrij moeilijk vond om het op de delen in slechts vier categorieën.
Dit riep natuurlijk ook om een tegenpool, een lijst van geliefde vacatures, aangezien positief blijven tijdens het zoeken naar een job nu eenmaal belangrijk is.
Ik schrijf deze lijst niet als kritiek (al zit die er tussen de regels wel in, ik kan mezelf soms echt niet inhouden) maar eerder als duiding, zowel naar werkzoekenden als werkgevers toe.

Die laatsten beseffen soms maar al te goed dat er wat schort aan de manier dat je als werknemer bij hen terecht kan komen, maar zijn vaak zo “in” hun manier van denken vergroeid geraakt met hun bedrijf en tegelijk zo verstrengeld in het altijd maar op dezelfde manieren rekruteren, dat de efficiëntie die ze daarin hebben verworven stilaan contraproductief werkt.


Ze hebben dan vaak niet door dat helemaal aan’t begin van de keten, namelijk bij het ontstaan van de job-opening, een denkfout werd gemaakt, of nog erger, dat er eigenlijk geen visie zit in wie men nu waarom en tegen welke voorwaarden, nodig heeft.
Het jammere is dat je als werkzoekende nauwelijks iets in de pap te brokken hebt. Je kan columns, blogs, open brieven ja zelfs podcasts volstouwen met je mening en allerlei anekdotes, maar hoog in de ivoren torens van de HR-diensten is men vaak nog meer bezorgd over het al dan niet op tijd geleverd zijn van hun broodje smos-hesp, den met de algemene verrotting in onze arbeidsmarkt waar ze vaak mee aan de basis van liggen. Begrijpelijk ook, mensen die zich enkel maar zorgen hebben te maken over het al dan niet op tijd zijn met de winterbanden op hun bedrijfswagen of de haalbaarheid van een detail in hun cijfers, zijn natuurlijk niet met the big picture bezig. Laat staan dat ze bekommerd zouden zijn over een individuele behandeling van een kandidaat (zelf vaak genoeg gezien bij een HR-team die vlak bij me op kantoor zaten, waar men bijna at random kandidaten uit de modderpoel viste.

Meer nog, ik denk dat men ook bij goed georganiseerde bedrijven heel vaak uit het oog verliest dat men te maken heeft met een wijde interactie van koopkracht, mensen, arbeid, loonkost, effectiviteit, sociale impact en vooral arbeidsvreugde. 
Wanneer men bij eender welke vorm van rekrutering de initiële opstart laat komen vanuit de geld-verdieners in een bedrijf, begint het meestal al fout te lopen, … winst is belangrijk uiteraard, maar de kortste weg tussen twee punten mag dan wel de recht lijn zijn, bij een job is het meestal iets minder simpel te definiëren wat nu de beste weg is. Een job die uitgedacht wordt door mensen die korte termijnwinst zien, is een recept voor een falend beleid.
Ik heb uiteraard de waarheid niet in pacht, en kan me maar moeilijk inleven in de rol van een HR-medewerker of rekruteringsfirma. Maar wanneer je van zowat iedereen van mijn generatie dezelfde verhalen hoort en dezelfde moordende arbeidsmarkt ervaart, schort er iets aan de manier dat men hier mee omgaat denk ik.

Daarom deze lijsten, en daarom ook mijn volgehouden manier van energie stoppen en deze blog, omdat ik vermoed dat er toch hier en daar mensen echt verder willen en onze arbeidsmarkt willen verbeteren.
Komende dagen ga ik deze post dus in vier delen weergeven. Mensen die alvast tips hebben hiervoor kunnen me altijd via twitter hun geliefde soort vacatures melden, kwestie van niets over het hoofd te zien. Tegelijk kan dit dienen om andere werkzoekenden makkelijker het kaf van het koren te doen scheiden wanneer ze een reeks vacatures krijgen aangeboden.

Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Fileleed

Wanneer je rond acht uur de radio beluistert naar al die verkeersberichten, gelezen door presentatoren die het duidelijk ook de strot uit hangt om steeds dezelde plaatsnamen te moeten lezen, ben je soms blij dat je gewoon aan een tafel zit met een laptop voor je neus. Je stopt dan een toastje in de broodrooster terwijl men vertelt dat er weer 100 km. file staat.

Het is misschien fijn om te gaan werken, maar het is puur tijdverlies om uren en uren in een rij te staan wachten in een dure blikken doos vol plastieken rommel, tussen andere blikken dozen, terwijl je bijvoorbeeld creatieve dingen zou kunnen doen.
Hoeveel mensen zijn er niet die zelfs de tijd niet meer hebben om fatsoenlijk te koken of een beetje aan sport te doen, laat staan kunstbeleving, door elke dag opnieuw in een file te staan?

Daarom zoek ik naar werk in de buurt, bereikbaar met openbaar vervoer of te voet of per fiets, … in ieder geval bereikbaar,… zonder rekening te moeten houden met omgevallen vrachtwagens vol vloeibaar stikstof of gekantelde vuilniskarren.

Vandaag ben ik een beetje moe, ziek zelfs, … en het gaat allemaal wat trager.  Morgen mag ik gaan solliciteren bij een firma die een crappy website heeft, maar verder wel internationaal aanwezig is, en blijkbaar ook nog eens vrij sterk staat in het aanleveren van oplossingen naar klanten toe.  Ik heb er hoop op, al vrees ik dat de eigenlijke tewerkstelling absoluut niet in de buurt zal zijn.  Maar ok, wie niet waagt….


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Een lege dag

Het viel me op dat ik de laatste week nogal laat ging slapen en zeer laat opstond.
Wanneer het vooruitzicht van een dag niet meer bevat dan koffie maken en eventueel een computerspel spelen is het natuurlijk niet te verwonderen dat je tot half drie ‘s namiddags in bed ligt.
Ik sta op, douche me met naar appelsienen ruikende goedkope gel (dank u Lidl), waarna ik wat koffie maak.
De rest van de dag vul ik met het speuren naar geschikte vacatures, al is er in de afvalbak van de jobs (vdab, jobat, stepstone,…) nooit echt veel te vinden.  De meeste van de vacatures die daar terecht komen zijn plekken die niet door de “inner circle” zijn ingevuld geraakt op bepaald bedrijven en zodoende op dat soort websites te vinden zijn.  Nu ja, geld is geld…
Na wat CV’s te hebben opgestuurd eet ik een boke.  Meestal bruin brood met kaas, of gewoon geen belef.  Toespijs is een beetje een luxeproduct naar mijn mening, ik begrijp ook niet hoe mensen in een slagerij of supermarkt zo veel dingen kunnen bestellen.  “Honder gram gerookte ham” “Hondervijftiggram ardeense ham” “Honderd gram huispaté”… en vele vele items later sta je daar nog altijd achter van die mensen die schijnbaar puur op beleg bestaan.  Ik kots van toespijs,… het smaakt allemaal hetzelfde, vandaar dat ik meestal ofwel suiker of wel kaas met mosterd tussen de boterham doe. 
Daarna is het een beetje gamen, lezen of op bezoek gaan bij mensen. Uit pure verveling ga je dan op de lange duur gewoon rondtjokken in het Shopping Center (wijnegem yep) waar je dan tussen soortgenoten lekker warm en knus op een bank kan gaan zitten kijken hoe de mensen mèt geld hun centen opdoen aan merkkledij of te duur geprijzde cadeau-artikelen. 

Het strafste is dat ik net van een vorige sollicitatie ”niet ben weerhouden” omwille van het te duur zijn.
Ik ben dus blijkbaar te duur wanneer ik 2000 euro brutto vraag voor een job die nachtshiften bevat, waar ik meer dan 10 jaar ervaring in heb en waar ik met EIGEN wagen moet rondrijden.  Blijkbaar vond men een lul die het voor nog minder wilde doen (hij mag het hebben in ieder geval).
Op zulke moment voel ik me uitgekotst door een maatschappij waar alleen de prijs telt, en waar je op je dertigste te oud bent voor de arbeidsmarkt.  In een land waar mensen vooral in kudde bewegen, te bang zijn om initiatief te nemen en vooral veilig in hun duur verbouwde kotjes naar TV willen staren.
Maar ver daarbuiten kookt de wereld over, langzaam maar zeker komen de mensen die niks hebben naar ons toe.
Ik zit hier maar weer, ik schrijf wat, ik lees en denk vooral aan mijn volgende sollicitatiegesprek.  Misschien moet ik meteen maar vragen hoe laag ze willen dat ik mijn broek laat zakken.  Misschien moet ik gewoon maar toegeven dat ik naast he hebben van een job geen ander nut heb, wat op zich niet waar is.  Hobbies heb ik wel, en mensen om leuke dingen mee te gaan doen zijn er ook genoeg.  Maar na een jaar werkloosheid merk je dat je wel wat meer wil dan om vier uur ‘s namiddags te zitten denken aan het voor of na het spitsuur naar de supermarkt gaan. 
Ergens is er nu een kerel een zware job aan’t doen, met zijn eigen wagen, tegen 1500 brutto,…  dit soort economie is gewoon belachelijk.


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

zoeken in de woestijn

Met vereende krachten en de nodige extra frustraties heb ik uiteindelijk de Groetensoep-cursus tot een goed einde gebracht.  Het kon ook moeilijk anders gezien men ons op deze chaotische manier maanden aan het lijntje hield.  Ik ben er zeker van dat we waarschijnlijk in mooie statistieken terecht zijn gekomen.
Het kan me wat.  Ik ben alvast af van de hele groetenwinkel aan incompetentie.  Zoete en zure smaken van het verlengde soort gewauwel.

Hier zit ik dan alweer.  Achter een PC op zoek naar vacatures en andere jobs die bij mijn profiel passen.
Ik ben een technische jongen, dat betekend dat ik meteen al negentig procent van de HR-tuttemiekes die ik voor me krijg kan afschijven als potentiële bezorgers van nieuw werk, aangezien ze hun klanten -wergevers- en de kandidaten niet snappen.  Och, God, hoe vaak heb ik niet voor een of ander kapotgefitnessed uitgerangeerd juristenstudentje gezeten die via-via aan een moeie job in de buurt is geraakt op een selectiebureau of interimkantoor? 
Te vaak voor woorden, vaak kunnen deze miekes niet eens hun eigen computer onderhouden, gezien het gesakker en gejammer dat ze produceren wanneer er iets moet ingescanned worden of wanneer ze een opzoeking moeten verrichten in een database. 
Deze mensen zouden me zogenaamd aan een job in de sector moeten helpen zo blijkt. 

Het verschil tussen programmeren en website ontwikkeling was de laatste ‘mie nog niet helemaal duidelijk, hoewel de vacature waar ik op af kwam duidelijk iets was voor netwerkbeheerders.  Allemaal “iets met computers” zoals ze het bracht.  Het ging er duidelijk om dat ik mijn privégegevens in hun kutdatabank stopte.  Er was niet eens een vacature vrij, want zodra ik er op in ging was het overduidelijk dat ze zich onwennig door mijn  vragen heen loog.

De laatste echte sollicitatie (bij het bedrijf met de èchte vacture zelf) hield ook een nieuwe revelatie in.
Voor het eerst in heel mijn leven hoorde ik iemand frontaal in mijn gezicht vragen “Hoe laag wilt u gaan met uw loon?”
Da’s een vraag die meestal anders wordt ingekleed. 
Da’s een nogal over-eerlijke vraag van een werkgever die blijkbaar op zoek is naar om het even wie die tegen een minimumloon ingenieurswerk wil verrichten.
Ik heb er diplomatisch op geantwoord, maar fijn was het niet.  Ik ben nu eenmaal duurder dan een kassierster in de lokale superette of een verkoopster van zomerjurken.  Geen disrespect maar ik kan waarschijnlijk heel zijn zaak op m’n eetje runnen met een beetje uitleg.  Eigenlijk had ik willen improviseren en een Egyptische afpingelende verkoper op een markt nadoen… maar ik heb het maar zo gelaten.  Na een tijd vergaat je het lachen wanneer je zulke mensen bezig hoort.

Zo zoek ik door, in een woestijn waar steeds jongere mensen steeds minder looneisen stellen om apenwerkjes te verrichten voor bedrijven uit het buitenland.  De Belgische melkkoe is zo stilaan vorm aan het krijgen….  sorry maar ik word er niet vrolijker van. 
Termeer omdat ik weet dat veel van die mensen op al die dikke bedrijven gewoon op hun ontslag zitten te wachten in mijn branche.  Ik kruip gewoon voort door het zand, op zoek naar een oase in de woestijn van oplichters, cheapo’s en bedrijven zonder visie.


Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/