Categorie: werken

Een stapje naar beneden, met plezier.

In afwachting van mijn langere open brief (die ik nog steeds aan het neerpennen ben) wil ik alvast kwijt dat ik niet alleen werk heb gevonden, maar dat het ook nog eens werk dichtbij is.

Je aanpassen aan de huidige gang van zake op gebied van economie en verkeer doe je op die manier.

De blijheid hierover wordt getemperd door het lage loon en de rare uren, maar ik ben vooral overwegend gelukkig omwille van de files die me nu niet meer het leven zuur zullen maken.
Jaren en jaren reed ik dik tegen mijn zin naar en van het werk, met een gemiddelde van anderhalf uur wachttijd per dag. En dat allemaal om een beetje meer te verdienen in een sector die verder geen zier om me gaf?

Ik heb me in mijn werkloosheidsperiode aangepast op alle mogelijke manieren. Ik ben goedkoper gaan leven, bespaart op zowat alles (verzekeringen, voeding, hobbies, magazines en abonnementen…) en nu is het punt gekomen waarop ik de levenskwaliteit omhoog wil krikken.

Voor mij is binnen een straal van 10 min. wandelen van thuis werken, een prioriteit geworden. Vanzelfsprekend moet je dan zwaar inboeten aan keuzemogenlijkheden (van schoenwinkel tot expeditiekantoor, je bent beperkt met wat er in je buurt ligt uiteraard). Maar het doel blijft hetzelfde: ik en mijn partner willen binnen doenbare afstand werken, leven en ons kind naar school kunnen brengen.

Een nagenoeg onmogenlijke opdracht, maar ik ben er nu al wel in geslaagd ook mijn werk aan te passen aan deze omstandigheden.  De files in en rond Antwerpen gaan met het huidige beleid enkel maar erger worden, hetzelfde voor de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer trouwens.  Je moet je dus aanpassen, en liefst voor de grote massa mensen dit gaat doen (de mensen die nu elke dag in de file staan, om net genoeg te verdienen om hun afbetalingen rond te krijgen).

Ik ben dus enkele treden naar beneden getuimeld op de werk-en-aanzien ladder… van ‘hoogbetaalde’ technische werknemer ben ik nu op het niveau gezakt van iemand die schoenen verkoopt of aan de kassa van de plaatselijke kruidenierswinkel zit.  En ik doe dat men plezier. Wetende dat ik niet meer in de file op de E40 sta, mijn leven riskeer op de R4 rond Gent, of wetende dat mijn baas mijn overuren toch niet betaalt maar wel verwacht dat ik zonder materiaal problemen oplos voor een klant die drie keer te veel gefactureerd krijgt.
Niets meer van dat (hoop ik toch).
Om 17u trek ik nu de deur achter me dicht, en kan de boel ontploffen bij wijze van spreke. Om dan 10 minuten later mijn kindje in mijn armen te kunnen nemen of een potje te koken.

Het beleid heeft ons gedwongen ons aan te passen, rechtstreeks gevolg is ook dat mijn ‘koopkracht’ (eerdeer “koopwil”) daalt. Wat dan weer z’n gevolgen heeft voor bepaalde stukken van de economie natuurlijk.
Antwerpen mag zich dan wel een wereldstad vinden, het is vooral een stad waar je half gedwongen wordt de keuze te maken tussen je kas opvreten in het verkeer om wat meer te verdienen, of als een ‘aangepaste’ leven in een lokale economie die zeer weinig diversiteit aan jobs biedt.

Ik kies voor dat laatste… ver weg van het zogenaamde knelpuntberoep IT, ver weg van de file-stressers.
Er mag voor mijn part iemand anders om drie uur ‘s middags rondom Brussel te zitten rijden om iemands firewall te troubleshooten.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

de verborgen kosten van je job

Wat me de laatste maanden opvalt is het aantal mensen om me heen met een job die klagen over hun verminderde koopkracht.  Vooral sinds de invoering van de meerkost van je bedrijfswagen, is deze klachtenstroom alleen maar vermeerderd.  Vaak zijn deze klachten onterecht (iemand die 3500 Euro brutto verdient maar zit te klagen dat hij niet meer rondkomt is ronduit verwaand) maar er zijn ook heel wat mensen die terecht klagen.  Eens je in de 1800 brutto-zone komt is het inderdaad vaak kantje boordje om rond te komen aangezien je job ook kosten met zich meebrengt.

Nu ik er zo over nadenk was het bij mijn laatste jobs inderdaad ook zo dat je heel wat verborgen “kosten” hebt die verbonden zijn aan je functie.
Het begint al bij het vervoer.  Je moet van en naar het werk geraken, en de kilometervergoeding die je krijgt dekt lang niet alle kosten aan je wagen (voor diegenen die nog met eigen wagen naar het werk gaan).  Daarbij komt dat firmawagens dezer dagen door (vooral KMO’s) mee ingecalculeerd worden in je loon.  Wie voorheen 2500 met firmawagen kon krijgen, heeft nu waarschijnlijk 2100 met firmawagen, aangezien men de extra belastingen voor de bedrijven hieromtrend gewoon doorrekent aan de klant en de werknemer (iets waar de vakbonden trouwens opvallend stil over zijn).  Ook openbaar vervoer wordt vaak niet terugbetaald, en wanneer men dat wel doet, kom je vaak bedrogen uit omdat je dan veel vroeger moet vertrekken en af en toe toch met de auto zal moeten opdraven om op tijd te zijn.

Maar het gaat verder dan vervoer alleen… je hebt ook job waarbij het not-done is om altijd je eigen boterhammen op te eten. De sociale druk is soms enorm groot om mee te gaan lunchen of een broodje (duur) te gaan halen. Collega’s willen vaak dat je meedraait in het om-de-beurt gaan halen van het middageten… vandaar dat je vaak niet anders kan dan ook mee eten.  En daar zit je dan, tegen je zin in een fastfood-restaurant, broodjeszaak of bakker,… om tegemoed te komen aan de sociale groepsdruk van een afdeling.  De gemiddelde kost per maand kan snel oplopen tot honderd euro.  Zelf hield ik maandenlang alle middag-uitgaven bij, en je staat vaak versteld van wat je uitgeeft van je nettoloon aan deze sociale druk.

Om het dan maar niet te hebben over het snelle verslijten van je kleding, de “juiste” pakken (vooral voor vertegenwoordigers dan) aantrekken of de juiste laptoptas hebben,… ook je haarsnit en je voorkomen kost vaak geld, zeker wanneer je wil meedoen met een bepaalde hip’n trendy bedrijfscultuur.

Werken kost ook geld… en daarom maan ik iedere werkzoekende aan om zeer stevig in de schoenen te staan tijdens de loononderhandelingen, want met je eigen wagen naar een hippe werkplek rijden, om er dan zoals de rest bij te lopen qua kleding en voorkomen, kan duurder uitvallen dan gewoon werkloos zijn.
Wanneer je 2000 brutto hebt, 170 aan je wagen geeft, 150 aan middageten en nog eens 100 euro aan kleding, juiste gsm, juiste haarsnit, juiste dit en dat… ben je al gauw de klos…
Je werkt dan full-time (plus een part-time in de files) en je komt thuis met 100 euro meer dan je uitkering…
maar je haar zit wel prima. 🙂

Let op, want werken kost meer dan je denkt dezer dagen, en bedrijven gaan er veel te lichtzinnig over dat het ‘normaal’ geacht wordt om bij te betalen voor je extra kosten.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

eerste keer tussen de learning society

Omdat ik spreekwoordelijke geen hout heb om pijlen van te maken (gelukkig wel een nagel om aan ..) dacht ik er aan om opnieuw iets te gaan studeren.

Na de opleiding die ik volgde bij de vdab vorig jaar (en die uiteindelijk op de arbeidsmarkt minder opbracht dan hetgeen het me gekost heeft, om maar te zwijgen over de verloren tijd en de opgeleverde frustraties) ben ik niet echt veel meer waard geworden op de arbeidsmarkt.

Je mag dan al geslaagd zijn voor een vrij hoogstaande technische opleiding, wanneer men je voor een job laat komen solliciteren telt er meestal maar één ding: “ah u hebt via de vdab iets geleerd? Dan kan ik u zeker wel bijna gratis in dienst nemen, niet?”.
Dat, of je komt bij complete krabbers terecht zoals bij punknet, waar je eigenwaarde en motivatie totaal naar de vaantjes gaat.

Studeren is nooit slecht zegt men me dan, deze “learning society” geeft je immers alle kansen.
Het moet gezegd, er zijn ook echt meer kansen, zelfs voor mensen uit een verdoemde generatie waar je eigenlijk geen kant op kon eens het begon fout te lopen.

Deze week ben ik daarom gaan rondneuzen bij verschillende onderwijsinstellingen.  Kijken en leren, en vooral info opdoen over wat er zoal mogelijk is als werkloze.
De allereerste regel is uiteraard dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt. Nu, reken maar, ik ben beschikbaar,… graag zelfs. 
Ten tweede moet je blijkbaar in studiepunten gerekende onder de 27 blijven (iets waardoor je dus al gauw 6+ jaren doet over een bachelor).
Verder zijn er nog een paar voorwaarden,… niet evident altijd, maar te doen.

Ik belde wat in het rond, keek op websites en vandaag zat ik voor ik het goed en wel wist in een aula met zo’n dikke driehonderd studenten, te luisteren naar een eerste les over iets dat me interesseerde.

Ik ben intussen (wees gerust beste werkgevers) nog steeds beschikbaar voor de arbeidsmarkt.  Mijn goedkope GSM zit op trilstand in mijn broekzak, klaar voor al die werkgevers die kunnen bellen.  Ook voor diegenen die beloofden om terug te bellen, iets te laten weten, zèker rekening te houden met de kandidaat en ‘begaan te zijn met iedereen op de hoogte te houden’. Ook voor die kwibussen staat mijn GSM steeds aan, klaar om “beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt”.

Intussen kijk ik rond, naar al die freaky kapsels en die mooie laptops van die studenten, en denk aan hoe ik ooit op de middelbare school zat en bij de directeur moest komen omdat er gaten in mijn schoenen zaten en dat ik er niet esthetisch bij liep.  Ik woonde dan ook alleen en had geen geld voor schoenen. 
De volgende dag heb ik ze met een beetje lijm vooraan dichtgekleefd om toch de week nog door te komen zonder weggestuurd te worden.
Mijn vriendin van toen zat op kot in Gent en op de lange duur voelde ik dat het allemaal niet voor mij weggelegd was.
Ik denk aan al die kansen die ik gemist heb zelf, door mijn eigen stomme fout, of door de maatschappij die toen nog volop aan het bekomen was van de vette jaren.

Maar in de tweede plaats denk ik aan hoe het verder moet. Alleen wonen is makkelijk uiteraard in zulke situatie.  Je doet wat je wil, wat je kan, en als’t niet zo goed loopt dan zit je er zelf mee.  Dat is verandert en ik wil zeker verder, voor mezelf is het beter, maar ik voel me ook meer gemotiveerd nu er iemand me af en toe een schop onder mijn kont geeft.
Misschien is het dat wel dat ik al zo veel jaren mis. Iemand die me opvolgt en het mes op de keel zet.

Ik kwam de aula uit na een paar uur en bedacht me dat ik dit misschien te rooskleurig in zag. Studeren is hard, zeker wanneer je de studentenleeftijd al gepasseerd bent en eigenlijk volop je carrière zou moeten uitbouwen zijn. 
Maar niet getreurd, ik kom er wel door. Even goed uitkijken, rekenen en dan iets kiezen (of niet, maar dan met een goede reden).
Hopelijk vind ik snel werk, goed werk, en kan ik na de uren nog iets doen dat de moeite loont om te leren.
Intussen zijn er nog altijd boeken, cursussen en een snel meegenomen les.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

De truuk met de twee dopkaarten

Ik ben er eindelijk achter waarom uitbetalingsinstellingen geen meerdere dopkaarten geven aan werklozen (zie mijn blog over ‘de gouden dopkaart’). Ze geven er gewoonlijk maar twee, ten hoogste, eentje om bij te houden die maand en eentje op reserve, zodat je elke maand er opnieuw voor moet aanschuiven.

Ik heb zo een vermoeden waarom deze beperking is ingelast.
Laatst stond ik namelijk te praten met een persoon genaamd ‘Willy C.’, die me vertelde dat hij gepakt was met het niet correct invullen van zijn stempelcontrolekaart.

Willy is niet van de slimste, maar werklustig -een gevaarlijke combinatie in dit land.
Hij is zo werklustig zelfs, dat hij een beetje bijverdient door op een openbare plek, geheel legaal, waren aan te prijzen. Deze werkuren geeft hij ook keurig aan bij de belastingen samen met de gegenereerde inkomsten. Er wordt dus gekocht en verkocht en de baas geeft Willy dan een mooie vergoeding voor het geleverde werk.

Nu is het zo dat op een mooie dag (het regende) er opeens enkele controlleurs van de arbeidsinspectie rond hem stonden. Hij moest meteen zijn C3A controlekaart laten zien. Normaal gezien is dat geen enkel probleem, wanneer je werkloos bent kan je gewoon enkele dagen gaan werken officiëel -interimjobs doen bijvoorbeeld – en zolang je deze dagen maar met een kruisje aanduid op de controlekaart is alles in orde.
Dat aanduiden moet op voorhand gebeuren vanzelfsprekend; iets wat Willy had vergeten, hij had zijn stempelkaart wel bij zich, waar zelfs een volledige eerste week correct op stond aangeduid (wat wijst op zijn goede wil om alles correct in te vullen).

Nu ja, de wet is de wet, zeker voor zulke controlleurs.
Het resultaat was dan ook een fikse boete (een bedrag ga ik hier niet geven om privacy redenen, maar van dat bedrag kan je een zeer mooie TV kopen).

Nu is het uiteraard makkelijk om dit te omzeilen, ik ga hier niet uitleggen hoe, want ik ben tegen alle vormen van fraude -en ga er dus zeker niet aan meehelpen- maar je hoeft geen genie te zijn om hier een mouw aan te passen denk ik.

Willy is in deze zaak in fout, en de controlleurs hebben hier hun werk (op een zeer norse onpersoonlijke boertige manier) gedaan zoals het hoort. Het is alleen jammer dat men mensen die vooruit willen en de pech hebben een beroep uit te oefenen waar ze open en bloot te zien zijn tijdens hun werk, wel pakken, en diegenen die lekker uit het zicht ergens binnen in huis werken, met rust laten.

Zoals zo vaak worden de verkeerde mensen gestraft aangezien ze even een kleine vergissing maken op administratief vlak, maar helaas voor Willy is hij geen topsporter of tennis-legende, u kent ze wel, van die mensen eventjes gekloot worden door een administratieve fout en waar de kranten dan weken vol van staan; inclusief hun foto met de nodige traantjes wanneer één van de atleten door heeft dat hij een jaar geschorst werd. Jammer dat het volk dan meteen in de bres springt om deze personen te verdedigen tegen de onterecht harde administratie.

Wanneer het echter met een kleine garnaal gebeurt zoals Willy C. moet hij flink wat geld ophoesten, gewoon omdat hij een kruisje op een stukje karton is vergeten te plaatsen alvorens om zes uur in de ochtend te gaan werken op een markt.

Maar mensen leren uit hun fouten, ze passen zich aan aan een soort administratie die alleen maar op papiertjes belust is.
Volgende keer heeft Willy een mooi correct ingevulde stempelkaart bij zich vermoed ik, reken maar dat het -op papier althans- altijd in orde zal zijn bij Willy.

Dat men nog steeds de werktoestand van burgers controlleerd met een stom vodje papier waar je dan met een balpen kruisjes op moet plaatsen, is voor mij een onbegrijpelijk iets. We zijn 2010 mensen, is er echt niets beters dan mensen proberen te pakken op een vergetelheid? Er zijn er die zwaarde ‘frauderen’ hoor, … maar die zie je niet zo meteen open en bloot op straat staan werken om hun brood te verdienen. Deze mensen zitten verscholen in rijkelijke huizen, muren te schilderen of websites te maken voor KMO’s om maar iets te noemen.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Ergernis – Donderdag werkdag – de onbeantwoorde sollicitatie

Nog erger dan elke dag tussen schijnheilige, messen in je rug ploffende collega’ te zitten, is het om een dag thuis door te brengen. De gemeente waar ik woon is niet bepaald de plek die zich leent tot een hele dag binnen zitten (tenzij je ramen en deuren gesloten houdt en een hoofdtelefoon met luide muziek op zet).
Vandaag heb ik de raam open gezet. Ik heb geen zin om naar werk te zoeken, aangezien zowat alle voorgaande sollicitatiebrieven en C.V’s totaal onbeantwoord bleven (en dan vraagt men zich af op TV waarom er zoveel vacatures niet worden ingevuld).

Ik kan u zeggen waarom:
– 1 – De bedrijven die de vacaturen uitschrijven hebben eigenlijk geen zin om ze in te laten vullen tenzij ze de witte raaf vinden die bijna gratis en met 200% perfectie komt werken
– 2 – Men is te lui om te antwoorden, wat betekend dat de HR werking bij 99% vd firma’s anno 2009 totaal te wensen over laat.

Wat ook niet mag verwonderen gezien de totaal ontoereikende scholing die zulke mensen genieten.
Zelf heb ik een jaar doorgebracht op een school waar ze HR trutten kweekten (soms letterlijk) en ik kan de lezer van deze blog verzekeren dat buiten de nageltjes van de juiste kleur lak voorzien en het bespreken van ‘schattige’ medeleerlingen er niet veel wordt uitgevreten. Meer nog, deze zelfde soort hippe marketing meets HR meets Chicklit types zijn dezelfde mensen die je om 9u, 10u, 11u, 12 tot 13.30 en om 14.30 buiten ziet roken, een pauze die langgerekt en met de nodig koffieapparaaatbezoeken en toiletpauzes kan oplopen tot 85% van hun dag.

Uiteraard blijft er dan geen tijd over om al die CV’s te doorlezen. Dat hoeft ook niet echt want ze nodigen waarschijnlijk enkel mensen uit op donderdag. Deze laatste praktijk scheelt ook weer in te lezen sollicitatiebrieven, één op de tien is al meer dan genoeg. Je typt af en toe eens een gekke naam in op Google en dan weet je misschien meer over de persoon in kwestie, genoeg om deze sollicitant al dan niet uit te nodigen (alleen “toffe” mensen mogen er bij).
“Hey kijk Anita, die heeft ne website met allemaal rare dinges op,… die ga ik ni uitnodigen zenne.”

Hun werkweek is danook een ware hobbeltocht over kasseien en asfaltwegen met grote putten in. Het soort lijdensweg waar je ze wel eens over hoort klagen tegen hun vriendinnen op café, die dan meestal lerares zijn… wat alles zegt denk ik.
Het leven van een HR trut bij zulke niet-antwoordende bedrijven:

Maandag hebben ze nog een halve dag recup van het weekend (al dan niet met kater of fuzzy feeling van het kwaliteitsloze jointje dat ze stiekem roken omdat ze die gewoonte nog hebben over gehouden uit hun scouts of KSA tijd), dinsdag hebben ze het ‘kei druk’ om bij te werken wat ze eigenlijk maandag hadden moeten doen,… woensdag zijn ze er uiteraard heeeeel eventjes ‘s ochtends waarna ze een namiddag naar de Meir verdwijnen met hun kinderen (die ze met de nodige verlofinplanning en allerlei andere voordelen hebben verwekt om er belastingvoordeel mee te incasseren ipv enige liefdevolle gezinnen op te richten), waarna we bij de donderdag zijn aanbeland. DE DAG.
De dag dat er overal ècht gewerkt wordt (zelfs de gemeenten en banken doen dan later open naar het schijnt).
Dè dag dat de week echt begonnen is, de kindjes meestal op school zitten en de achterstand van de rest van de week wordt verwerkt.
De dag ook dat ik steeds mijn ontslag krijg of werd aangeworven, de dag waarop meestal nieuwsbrieven worden rondgestuurd of er belangerijke mededelingen worden gedaan binnenin de firma. Let maar eens op, donderdag is de enige echte dag dat Belgen werken.
Vrijdag is uiteraard, uitboldag.
Na al dat harde werken op donderdag is het vanzelfsprekend dat je vrijdag lekker te laat komt, niet veel doet, praatjes maakt, plannen voor het weekend uit de doeken doet tegen collega’s die het geen bal interesseert, maar gewoon zitten te wachten tot ze ook ook hùn plannen mogen ventileren.

En dan is de werkweek voorbij. HR truttemie mag weer naar huis in haar firmawagen, laptop waar ze nog steeds niet goed van weet hoe ze het spul bedient en vrij houdt van allerlei virussen en trojans. Thuisgekomen, waar manlief een uurtje later, na het in de file te hebben gezeten (of zwetend bovenop een jongere, frissere versie van zijn vrouw, die vanuit een andere afdeling meer dan alleen maar interne e-mails uitpakt) ook thuiskomt, kusjes geeft om dan samen naar pulptelevisie te kijken of het stinkende parkietenkot schoon te maken terwijl ze discussiëren of ze naar de Dominicaanse republiek of in Frankrijk gaan laten oplichten bij wijze van ontspannende vakantie. Daarna is het surfen op het internet, om nog snel wat porno aan te klikken om toch maar een klein beetje motivatie te vinden voor een nacht in bed liggen met de afwassmaak van wat ooit zijn vrouw moest voorstellen.

Vlaanderen en de werkweek, ik kots er zure gal van.

PS: Met dank aan de HR trut die rokend en aanpappend met de nodige managers er voor zorgde dat ik werd ontslagen, zonder me ooit één keer te hebben gesproken van mens tot mens.
Lurk maar verder aan uw sigaretje, incorrecte mailtjes lezend afkomstig van mensen die alleen maar cijfers kunnen vervalsen om hun hachje te redden, koop hogere naaldhakken en de juiste nagellak en wat blauwsel en roodsel om op je te dikke zweterige smoel te smeren, diezelfde in de ochtendspiegel verwenste kop waarmee je krampachtig probeert een rijke pief te versieren op het werk, al misluk je daar schromelijk in. Hoge rijke managers hebben meestal meer smaak dan dat. Tenzij ze op een lauwe meeting zitten in een ver land en er in de onmiddellijke nabijheid geen cleane prostitutie is te vinden.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/