Categorie: werklozen

Vries mij maar in

Wanneer ik de recente krantenkoppen lees bij artikels over werkloosheid, valt me vaak op wat voor visie onze politici er op nahouden. Het gaat dan niet alleen onze regeringspartijen trouwens, ook anderen zijn in hetzelfde bedje ziek.

De voorstellen om iets aan ‘de werkloosheid’ te doen, zijn op zich àltijd een one-shot methode. Men gaat dan in zulke voorstellen (vooral CD&V toont zich hier het meest out-of-touch) er één doelgroep uitpikken en deze dan helpen. Nuja helpen is een groot woord, men gaat een idee lanceren, meer niet. Concreet gebeurt er niks, en als er al iets gebeurt is het meestal in de vorm van subsidies geven aan bedrijven (die het afromen) of staatsinstellingen (die er hun overdaad aan personeel mee bekostigen).

Echte hulp kan je ook niet verwachten van een staat die al decennia lang dezelfde tactiek toepast.

De one-shot methode:

1 – cijfers opvragen bij een organisatie die notoir slecht omgaat met cijfermateriaal 
2 – die cijfers gebruiken om er de nummer één van de lijst uit te vissen (meestal ‘langdurig werklozen’ of ‘jeugdwerkloosheid’)
3 – dat ENE topic dan aankaarten in de regering om er dan een nep-beleid rond te bouwen, waar men dan een x-aantal miljoenen subsidies begint uit te delen
4 – achteraf deze gang van zaken niet opvolgen, noch evalueren (althans niet publiek)
5 – daarna herhaalt men deze oefening weer in een volgende legislatuur

Deze viskeuze cirkel van domheid is niet alleen contraproductief, het leidt ook tot steeds verder van de realiteit staande ideeën van steeds meer enggeestige politici (en ik herhaal nog eens: ook van niet-regeringspartijen, deze praktijk gebeurt al lang van voor er zelfs van NVA sprake was bv.,… )

Invriezen

Het lijkt wel om men de visie heeft dat werklozen, of ze nu jong of oud zijn, invalide of gezond, man of vrouw, geen deel ziet uitmaken van de economie zolang ze niet werken.
Wanneer VDAB jobs oplijst in haar vergaarbak (alias databank) staan daar ook non-jobs tussen, … alles wat mensen weghaalt van de uitkering is daar opgelijst, ook als het niet echt jobs zijn die de mensen vooruit helpen.

Zo lijst men alle zelfstandige functies op (zegt iets over de visie), zo lijst men ook zaken op waarbij je terecht komt in een krimpende branche of tak van de industrie die aan’t verdwijnen is of weldra door technologische vooruitgaan zal krimpen.

De huidige generatie politici zouden zo te zien de werklozen het liefst invriezen tot er een geschikte en niet-te-weigeren job vrijkomt bij een van de bevriende bedrijven of instanties. Om vervolgens de werkloze in kwestie (op eigen kosten) te laten ontdooien en meteen te werk te stellen op deze plek.
Want werklozen zijn niet-denkende, niet-pratende, niet aan de economie deelnemende levenloze objecten die je zolang ze in de statistiek voorkomen van hier naar daar kan schuiven – da’s althans de visie.

De realiteit van deze maatschappij is volgens mij echter zo, dat je werklozen, daklozen, illegalen, erkende vluchtelingen, ocmw klanten niet kan invriezen… (en dan nog zouden ze geld kosten aan elektriciteit), ze maken deel uit van je economie, sociaal weefsel èn maatschappij.
Een bepaald deel van de onder-een-stolp levende Vlàmingen wil dit misschien niet zien (zeker niet wanneer ze vanuit hun car-port ‘s ochtends in hun airco wagen naar de ondergrondse parking van hun werkplek rijden en eigenlijk nooit de echte buitenwereld zien, buiten de dijk van een rijke kustgemeente in’t weekend).
Misschien wil men niet zien dat werklozen op zicht al-tijd geld gaan kosten aan de maatschappij. Wat je ook doet (ook al schrap je hun uitkering), het zal altijd impact hebben op koopgedrag, werklust, criminaliteit, of andere manieren waarop het de maatschappij geld zal kosten.

Het heeft dus geen zin deze werklozen met een kluitje in het riet te sturen met de zoveelse one-shot nep-oplossing. Het heeft geen zin om voor de zoveelste keer ofwel de langdurige, oudere of jonge werklozen met subsidies naar een job te sturen voor een bedrijf dat enkel uit is op die genoemde gelden…  want enkele jaren later vergroot je het probleem omdat er structureel niks gebeurd.

Men kan de sociale zekerheid dan wel hervormen (lees: afschaffen waar mogelijk) maar de arbeidsmarkt zal dezelfde blijven, met dezelfde evolutie naar minder jobs, meer consumptie-gerichte levens en meer mensen die zich zullen aanpassen aan de nieuwe realiteit.

Jammer dat instanties als VDAB (gesteund door een dom beleid) blijven inzetten op branches die weldra zullen geautomatiseerd zijn,….  er gaat veel geld verloren nu, om de 42 jarige arbeider die door een faillissement op straat kwam te staan, om te scholen naar bijvoorbeeld chauffeur, om dan te merken dat deze man over enkel jaren tijd zal overbodig worden.  En da’s maar één voorbeeld, … vorkheftruck chauffeurs, verkopers, callcenter medewerker, … en ga zo maar door.

Intussen blijven we eenzelfde eenzijdige en makkelijk voor de massaTV te verdedigen standpunten zien, standpunten die al in de jaren ’80 op een desastreuze manier door enkele SP ministers werd gebezigd en waarbij men volgens het bovenstaande vijfpunten lijstje ‘oplossingen’ voorstelt, terwijl men spijt heeft dat werklozen invriezen ook geld zou kosten.

In zulke maatschappij, waar ik als werkloze wordt beschimpt miskend en tegelijk wordt opgejaagd door de staat, zou ik maar wat graag me kunnen laten invriezen eigenlijk…. dan geef ik geen geld meer uit aan hùn economie,
geef ik geen huishuur of afbetaling meer aan huisbazen of walgelijke instanties die meer huizen bezitten dan waar ze in kunnen wonen,
verlies ik geen tijd aan vacatures zoeken op holle databanken die alleen uit zijn op mijn informatie,
verlies ik ook geen tijd met solliciteren bij omhooggevallen fills-a-papas die hun eigen industrie nog moeten leren kennen maar wel uit de hoogte doen omdat ze een Hugo Boss pakje kunnen betalen (met bijbehorend parfum dat naar kattenpis stinkt), moet ik me ook niet meer verantwoorden voor een jury van één persoon, die in dienst van het staatsapparaat (nog net voor het 16u is en naar huis kan) doorheen mijn papierwerk neust op zoek naar enige sporen van luiheid of jobzoekmoeheid in de hoop me te kunnen schrappen en moet ik ook niet meer rond zien te komen met de habbekrats die de staat me toegooit en waar ik dan noodgedwongen rommel mee koop in verachtelijke supermarkten en distributiekanalen van de 1%’ers die in elk land hun tentakels uitspreiden.
Nee,
vries mij maar in…  want
vooruit denken, durven en doen is nog ver af.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

VDAB graaft haar eigen graf

Vandaag werd ik opgeroepen om naar een werkwinkel te komen. Van de 15 uitgenodigde werklozen, waren er acht present (waaronder ikzelf).

De begeleider (ik zet streepje nummer 27 op mijn blad van begeleiders met wie ik spreek) praatte over de nieuwe website van VDAB, demonstreerde hoe je kon chatten met een begeleider. Dat laatste mislukte schromelijk aangezien hij op z’n gedateerde IE browser (ja, het bestaat nog) niet meteen reactie kreeg met een chat pop-up, of er gewoon niemand aan de “andere kant van het internet” aanwezig was, zo zei hij.  Ik lachte stilletjes… internet en VDAB-ambtenarij is nooit een goede combinatie geweest.

Daarna begon hij ons te vertellen waarom we opgeroepen waren. We moesten in begeleiding, aangezien we al een 9 maanden of langer werkloos waren.

Op zich geen probleem, begeleid me maar naar een job, da’s waar VDAB voor dient.
Maar meteen volgde de uitleg: de begeleiding zou niet door VDAB gebeuren, maar door externe firma’s.
Nu, wanneer ik externe firma hoor, hoor ik: “winstmakend op mijn werkloosheid”.
De voorgestelde organisaties waren SBS, Randstad, Tempo Team en nog een vierde waarvan me de naam nu even ontglipt.

Gezien mijn ervaringen met SBS, was ik nogal verbaasd. VDAB geeft dus de EFFECTIEVE begeleiding van werklozen die het het hardst nodig hebben (die al langer dan een half jaar werkloos zijn in mijn opinie, al ligt de lat op 9 maanden nu) uit handen? Is dat niet zo’n beetje hun kerntaak die ze uit handen geven???!
Men geeft het niet alleen uit handen, men gaat de subsidie die wij als werklozen allemaal waard zijn (en dus een deel van uw belastingsgeld is!!) uitgeven aan bedrijven die al herhaalde malen hebben bewezen hun taak niet serieus te nemen.

De werklozen in het zaaltje hadden op 2 man na, allemaal zeer negatieve ervaringen gehad met de begeleiding van SBS en Co.  Meer nog, eentje weigerde resoluut nog met deze bende oplichters te praten (ik bewonder deze man z’n moed, al ben ik zelf intussen wijs genoeg om dit traag draaiende corrupte systeem niet al te vocaal tegen te werken, op straffe van represailles).

Daarna werden we elks apart aan een bureau geroepen voor een gesprek met een consulent, ik schrijf op mijn papiertje nummer 28 bij.
Toch even stil staan bij dat cijfer.
Da’s 28 man, die sinds mijn ontslag door faillissement met me praatten, me begeleidde of op een andere manier een bepaald aantal betaalde tijd aan mij hebben besteed.  Zonder resultaat.
Zie je, wanneer je zelf een dienst kiest en betaalt, bijvoorbeeld een poetshulp,… dan kan je dat zelf betalen, zelf evalueren en zelf beslissen of je deze persoon in dienst houdt.

Wanneer je echter verplicht van een dienst moet gebruik maken (zoals de VDAB) heb je niet alleen te kiezen, je betaalt het onrechtstreeks ook zelf (belastingen, sociale zekerheid, doorgedreven maatschappelijke kost).  Ik als werkloze ben er niet echt blij mee dat men de sociale zekerheid meer op kosten jaagt door mijn begeleiding een vorm te laten aannemen waarbij je vooral een buidel subsidie bent … een buidel die dient om begeleiders, consulenten, bemiddelaars en andere mensen die eigenlijk niet echt hun nut bewijzen. (lees: aan werk te helpen).

Meer nog, het is mijn mening dat VDAB door dit soort taken uit te besteden, haar KERNTAAK, bemiddelen niet meer naar behoren kan uitvoeren. Waardoor VDAB niets meer wordt dan een zeer, zeer, omvangrijke groep dirigenten in een nutteloos orkest.

Ze graven met andere woorden hun eigen graf: wanneer de kerntaak van VDAB herleid wordt tot werklozen zo vaak mogelijk naar zo veel mogelijk begeleiders sturen, om ze wanneer het serieus wordt uit te besteden aan winstmachines, dan kan ik enkel maar concluderen dat deze organisatie in feite door een reeks goed geprogrammeerde scripts kan vervangen worden.

Ik zou zelfs durven opwerpen dat VDAB in haar huidige vorm, bij wijze van gigantische besparing, gewoon kan opgedoekt worden.  De kerntaken zijn uitbesteed, de begeleiders verdringen zich om om de beurt met een werkloze te spreken om ‘hun uren vol te maken’ de aangeleverde opleidingen zijn niet meer dan een excuus om mensen tegen verminderde tarieven uit te huren (ook zeer tijdelijk) aan bevriende bedrijven (meestal voor 5 maanden en 3 weken, waarbij je de laatste week je “volgende collega” mag opleiden wink-wink nodge-nodge) alvorens teruggegooid te worden in de “begeleiding”.

Ik roep hierbij onze politici op om me eens uit te leggen hoe je in deze tijd van besparingen en werkloosheid nog kan verantwoorden dat ik door in totaal 28 mensen moet worden aangesproken overheen mijn loopbaan als werkloze. Ik zie het nut niet. Ik zei to-taal de relevantie niet, tenzij je enkel wat ambtenarij en outplacement vrienden wil blij maken met subsidies en geschenken.

Ik zie wel dat al deze mensen betaald worden, pensioen krijgen, in een verwarmd kantoor zitten, goede uren hebben en luxueuze broodjes naar binnen spelen ‘s middags. Niet dat ik hen dat niet gun,… maar wie geeft nu wie werk?

Is het nog deontologisch te verantwoorden om een hele tak van deze job-industrie te laten draaien op belastingsgeld terwijl de doelgroep, de werklozen en de werkzoekenden, eindeloos van de ene naar de andere dienst en consulent worden geduwd?

VDAB begeleid niet meer maar dirigeert… en een goed orkest heeft maar één dirigent nodig, geen 28, en al zeker geen tienduizenden – en ook geen subsidie-incasserende bedrijven als SBS en Randstad die de werklozen eerst leegschudden qua subsidie om er dan als een kleuter tegen te beginnen doen.

VDAB graaft haar eigen graf.
Door opleidingen te voorzien voor jobs die binnen afzienbare tijd zullen geautomatiseerd zijn, door begeleiding uit handen te geven (hierdoor verliezen ze finaal alle voeling met hun doelgroep), door te blijven het sanctionerende uit te spelen, en tegelijk niets in ruil te geven voor diegenen die het het meest nodig hebben.
Groepsgesprekken houden om 14u. helpt niemand aan een job (behalve de begeleider van dat gesprek). Praten met mensen over hoe ze solliciteren kan één keer nuttig zijn om de zoveel tijd, maar niet elke week.
Wanneer er geen jobs zijn voor bepaalde mensen… krijg je enkel het gevoel dat je als werkloze een rondhuppelende buidel subsidie bent.
Weggegooide energie en weggesmeten geld in mijn opinie.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Raad voor de raadgevers – deel 3


3: De-open-deur-intrapper


De derde soort raadgevers zijn de ergste van allemaal: de-open-deur-intrapper.
Dit soort raadgevers heeft zelfs niet het denkvermogen om hun raad aan een werkloze meer te laten zijn dan wat ze gisteren op het nieuws hebben gezien, ze hebben al helemaal geen empathie en zijn meestal dan nog dikke zageventen ook.

Een open-deur-intrapper gaat een werkloze aanraden om bijvoorbeeld bij een bekend bedrijf XYZ te gaan kijken naar werk, wanneer er net een reportage was over de arbeidsmarkt waar men bedrijf XYZ in de verf zette.
Wat de open-deur-intrapper dan vertelt met de attitude van iemand die net het warm water heeft uitgevonden.

Het irritante aan zulke mensen is vooral het betuttelend omgaan met werklozen, net alsof die zelf al niet lang (meestal vele weken of maanden voor de open-deur-intrapper zelf) aan bedrijf XYZ heeft gedacht of er de nodige info heeft over ingewonnen.

Denken deze mensen ècht dat ze origineel of slim zijn door bijvoorbeeld dingen te zeggen als: “Hebde al bij de Mcdonald’s of de Colruyt gaan horen? Want die schijnen altijd volk aan te nemen hoor.”
JA meneer of mevrouw de open-deur-intrapper:  èlke werkloze die van geen hout pijlen meer weet te maken heeft na een tijd wel deze bedrijven aangeschreven (om vervolgens geen antwoord te krijgen wanneer ze niet in de perfecte doelgroep thuishoren). Dus nee, dat soort raad hou je beter voor jezelf.


Conclusie:
Beste raadgevers, betweters, “goeie-tijd” mensen, open-deur-intrappers en super-positivo’s… misschien moten jullie zelf eerst een jaar werkloos zijn en in de ECHTE arbeidsmarkt hebben moeite gedaan om aan een job te geraken, vooraleer je je als goede raad vermomde zelfverheerlijking op een werkloze loslaat.
Het is demoraliserend, irritant en puur tijdverlies voor iedereen.
Hou gewoon je bek of kom met iets nuttigs af.

Nuttige dingen als een vacature die vrijkomt bij een interessante firma waar de raadgever contacten heeft, liefst zelfs nog voor de vacature online komt (dàn help je echt en kan je zelfs je ego nog strelen ook!).
Of goede raad naar een opleiding toe waar de werkloze nog niet eens het bestaan van af wist.
Er zijn zo veel nuttige raadgevingen te bedenken… maar stop met de bullshit. 
Een werkloze heeft het allemaal al gehoord, tot vervelens toe!


–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Raad voor de raadgevers – deel 2

2 : De superpositivo


Het tweede deel in de reeks over raadgevers besteed ik aan een twijfelgeval. De super-positivo is iemand die het hart op je juiste plaats heeft zitten (ze willen wel helpen denk ik), maar daar houdt het dan ook op.

Je kent ze wel, van die mensen die zelfs wanneer een tsunami hun dorp wegspoelt tijdens een pest-epidemie in een hongerwinter alles herleiden tot “blijven lachen” en “in jezelf geloven”. Het soort mensen die een zonder-haat straat willen overal en met de eeuwige glimlach naar de job fietsen bij de lokale kantoren van een NGO of bevriende werkgever.

Deze mensen  zuigen zich als een wormachtige bloedzuiger van een Colombiaanse rivier vast aan je lichaam, om je dan te bestoken met hun ideeën en meestal onrealistische doelen.

Op zich niks tegen mensen die je trachten op te peppen of inspireren hoor, laat maar komen. 
Het probleem met de super-positivo zit’m zeker nooit in de ingesteldheid.
Het probleem situeert zich eerder in het erkennen van enige realiteit.

Ze bouwen bij de werkloze in kwestie enorme verwachtingen op, bouwen luchtkastelen en stellen een soort doelen voor die in hun beperkt wereldbeeld heel makkelijk te bereiken zijn, maar in de realiteit gedoemd zijn tot mislukken.
Een voorbeeld: een van deze raadgevers stelde me voor een workshop op te zetten voor een van m’n hobby’s. Nu wil het toeval dat ik dat plan ook al zelf had gehad, maar voorzichtig als ik ben, het eerst perfect had uitgerekend.
De kosten-baten analyse was duidelijk: niet doen (ik ga hier niet in detail treden, maar de risico’s waren te groot tegenover de enorme energie en moeite die het zou hebben gekost).

Enkele weken nadat ik deze raad in de wind had geslagen opende er een perfect gelijkaardige workshop met winkel een eindje van waar ik woon. Ik was benieuwd… als ik iets bereken heb ik het meestal bij het juiste eind.
Dat iemand deze “durf” wel aan de dag had gelegd om toch zo’n workshop te beginnen in mijn buurt deed me vooral vermoeden dat de man in kwestie de berekening anders had gedaan dan ik.

Ik ben niet onfeilbaar, maar ik kon natuurlijk altijd fout zitten met mijn inschatting. Ik wenste de man in mijn binnenste alle succes, want het was hetzelfde idee, alleen voerde hij het echt uit, ik niet.
Naar mijn mening zou deze zaak het geen 2 jaar rooien.

En inderdaad, het prachtige idee van de super-positivo in kwestie werd (zonder mijn toedoen gelukkig) opgezet in mijn buurt en was iets langer dan een jaar daarna failliet. Da’s vooral jammer voor de man in kwestie, die er veel werk in had gestopt. Maar ik was vooral blij dat ik het niet was, en dat ik het wel mooi had berekend en niet naar de super-positivo had geluisterd (‘t was er trouwens niet ééntje maar een stuk of drie).




Mijn raad voor dit soort mega-happy raadgevers: neem pen en papier en een rekenmachine en reken op een realistische manier met alle info die voorhande is uit hetgeen je vertelt aan mensen, doe dat liefst SAMEN met de werkloze die je wil helpen. Hou rekening met hun motivatie, kunnen, financiën en de echte marktomstandigheden.

Voor de werkloze die met dit soort jokers wordt geconfronteerd: stel je altijd de vraag of deze mensen zelf zo’n risico’s zouden nemen, of zoveel tijd/geld in iets zouden stoppen… en stel je dan de vraag of ze een backup hebben.

Ik zeg altijd: het is makkelijk de durver/positivo uit te hangen wanneer je bv. van een gebouw van 10 verdiepingen springt en je hebt een valscherm aan en op de grond ligt op de koop toe een matras van 10 meter dik klaar. 

De meeste mensen hebben zo’n backups niet. Wanneer je concreet gezien een maandloon op je bankrekening hebt staan en moet gaan lenen, crowdfunden of durfkapitaal  aanvaarden om een idee te realiseren is het meestal riskanter dan dat een ‘durver’ met genoeg centen “eens iets gaat uitproberen” (en hij desnoods op z’n bek gaat maar er nooit een boterham minder om zal eten).

Ik verwijt zulke mensen niet dat ze het geld en de backup hebben hoor, verre van, het is hen gegund. Meer zelfs, de maatschappij heeft deze mensen ook nodig (en omgekeerd). Maar ga dan niet zitten de positieve-raadgever uithangen met allerlei onbereikbare luchtkastelen tegen een werkloze.

Enkele zeer grote uitzonderingen niet te na gesproken zullen ze nooit geraken waar ze moeten of plannen te geraken met je positieve idee. De sky is de limit is de grootste bullshit dat dit soort mensen maar blijven herhalen,… terwijl ze zelf met de nodige veiligheden en garanties al ver in de lucht zweven.

Vuistregel: Wanneer een super-positivo je als werkloze raad geeft, vraag dan hoeveel geld hij of zij op de bankrekening heeft staan en hoeveel percent de positivo in kwestie daarvan in jou wilt investeren… zulk gesprek is dan meestal vrij snel afgelopen (en anders heb je meteen een mecenas gevonden).

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/

Raad voor de raadgevers – deel 1

Goedbedoelde raad is vaak goud waard.
Zeker als kwetsbare werkloze ben je vaak gedoemd om eender welke goedbedoelde raadgevingen te aanhoren en met de nederige glimlach te aanvaarden.
Je bent immers werkloos, en dat betekent voor velen dat jij maar moet luisteren, als een kleuter behandelt moet worden en vooral geen weerwoord mag bieden.
Ik zelf tracht mijn luisterbereidheid te beperken tot de mensen die hun best doen me te helpen, niet diegenen die andere betrachtingen hebben. Een echt goede raadgever denkt na, denkt mee, en heeft respect voor diegene waar hij tegen bezig is.

Vaak genoeg is goede raad een hoop zever in pakjes en heeft men eigenlijk geen moer respect voor degene die ze zogenaamd willen helpen.

Het zijn dan ijle hersenspinsels van mensen die nog “de goeie tijd” hebben meegemaakt en vanuit dat standpunt nog steeds raad denken te moeten geven.
Die raad kan je eigenlijk opsplitsen in drie grote categorieën, die ik de komende dagen graag even toelicht:


-1- De goeie tijd mensen

De “goeien tijd” raad:
Deze raad komt meestal neer op het volgende: Jij als werkloze bent een luiwammes, een hangmatwerkloze die niet genoeg moeite doet, en bovendien zou eender welke zaak die je binnen stapt je na 5 minuten een job geven.

Deze raad komt gegarandeerd uit de mond van mensen die van thuis uit nul komma nul zorgen hadden inzake geld, en vervolgens of zichzelf tot ondernemer hebben gekroond, met wisselend succes of ambtenaar in een of andere veilig positie.
Vaak behoren tot deze categorie ook oudere mensen die “de goeie tijd” hebben meegemaakt en inderdaad nog veronderstellingen maken over deze arbeidsmarkt die geen steek meer houden. 

Zoals het denkbeeld dat eender welke baas van een kleine zaak zit te wachten op een werkloze die binnenwandelt en zegt “ik wil hier werken”. In de jaren ’60 kon dit misschien wel lukken, vooral in horecazaken en voedingsindustrie vermoed ik, maar anno 2015 vraagt men net iets meer dan gewoon op komen dagen. Je moet immers rendabel zijn vanaf de eerste minuut, de nodige certificaten en diploma’s hebben (om zich in te dekken tegen schade en controle) en vooral geen looneisen stellen of opleiding nodig hebben. Met als eeuwige mantra ‘de loonkost’, hetgeen stilaan de dooddoener is om eender wie die werkt of werk zoekt al een schuldgevoel te geven nog voor hij of zij het eerste loonbriefje moet krijgen. 

Hetgeen dan weer resulteert in jezelf degraderen tot een werkende arme meestal. Iets dat “in de goeie tijd” wel anders was. Deze mensen moeten hun goede raad gewoon bijhouden vind ik zelf.


Een mooi voorbeeld was de man van rond de 70 die me vertelde dat hij in de begin jaren ’80 door te liegen op zijn inschrijvingsformulier toch aan een job was geraakt als ingenieur ergens bij een grote firma waar hij tot aan z’n pensioen rondliep. Hij ging er van uit dat ik een soortgelijk iets ook kon doen bij “eender welke havenfirma”. Dream on … (en zelfs dan nog, ik wil niet werken op een job waar ik door mijn leugens elk moment door de mand kan vallen, men audit in bedrijven tegenwoordig wel net iets meer dan in de jaren ’80 denk ik).

Ze helpen niet, in tegendeel, ze laten de werklozen zich op de duur nog schuldig voelen, en tegelijk proberen dit soort raadgevers in de eerste plaats zichzelf op te pompen. Je hoort dan zinnen beginnen met “In mijnen tijd hé” of “Toen ik eens werkloos was hé, had ik direct werk…” Waarna er gewoonlijk ook nog een kwartier maatschappijkritiek volgt over waar de wereld zonder hun generatie naar toe gaat… (wees altijd indachtig dat een generatie, en zeker die van de huidige 55+’ers zelf dit soort wereld hebben gekneed en gemaakt tot wat het is, ze moeten er dus ook maar mee leren leven dat onze huidige jongere generatie hen stilaan uit begint te spuwen in mij opinie).


Een vuistregel: wanneer het aantal jaren dat iemand voor het laatste werkloos is geweest hoger zijn dan je leeftijd gedeelte door twee, dan is zijn of haar raad van nul relevantie.

–
Gepubliceerd via http://dagboekvaneendopper.blogspot.com/